Ziek

Laatst was Nina een paar dagen niet zo lekker. Het bleek een hevige verkoudheid met veel snot, gereutel, gerochel en gehoest. Maar voordat we zover waren, gingen er eerst een dag en een nacht aan vooraf, terwijl wij dachten:  "Wat heeft dat kind toch???"
Het enige wat ze deed was janken. Als we haar oppakten was er niets aan de hand, maar zodra ze plat ging, begon ze weer. Ze slaapt nog steeds op onze slaapkamer en soms wordt ze van elke zucht wakker. Wij liggen dus verkrampt in bed, om maar vooral geen enkel geluid te maken, want bij elke draai begon zij weer te krijsen. We gingen rond elfen naar bed, natuurlijk werd ze daar wakker van, dus eerst maar een fles. Fles op, Nina naar bed, licht uit, slapen.
Nou mooi niet dus. Na 5 kwartier janken, en natuurlijk elke 10 minuten er even uit, troosten, aaien, sussen en weer verder, was Gaby het echt zò zat. Hij deed het grote licht aan, greep Nien bij haar slaapzak en tilde haar met een grote zwaai d'r bed uit. "Jij wilt wakker zijn, prima, dan ga je lekker wakker zijn". En hij ging met haar naar beneden. Hij plantte haar in d'r kinderstoel, riempje vast, blok op de kachel, licht zachtjes aan en zelf ging hij onder een dekentje op de bank liggen. Ik lag verschrikt in m'n bed en hoorde alles aan. Ik hoorde Nina heerlijk brabbelen terwijl ze met een verdwaalde lepel speelde. Na een klein uurtje hoorde ik opeens niets meer en omdat mijn ogen ook zwaar werden, ging ik toch maar even kijken. Ik gluurde eerst door het gaatje van de deur en zag dat Nina zat te pitten in haar kinderstoel. Kin op de borst, handjes op tafel. Ik opende de deur en omdat 'ie kraakt, schrok Nina weer wakker. Big smile!!! Gaby lag ondertussen heerlijk te snurken op de bank en hoorde niets of niemand.
Flesje warm, Nina mee, Gaby wakker gemaakt, wat niet lukte en weer naar bed. Een paar uur later toen Gaby weer naar boven kwam, werd Nina natuurlijk weer wakker en heb ik tot 7 uur rondjes met haar gelopen. Hoewel ze uitgeput was, verdomde ze het om liggend bij mij op de bank te gaan slapen. Toen maar weer een fles en geprobeerd haar in bed te leggen. Ja hoor, ze rook haar "kussen", pakte haar "oren" (d'r knuffel), duimpje erbij en ze viel in een diepe slaap. Gelukkig was het weekend en konden wij nog tot half tien doorslapen. Hierna is ze nog een paar dagen onrustig geweest, snotterig en soms wat koortsig. Nu is ze weer helemaal beter!!!

9 maanden

Nina heeft de magische leeftijd van 9 maanden bereikt, en ondertussen is haar lijstje met mijlpalen aardig gegroeid. De hapjes gaan sinds deze maand opeens verrassend goed. Ik had de hoop al bijna opgegeven en opeens fietste het wortelen hapje, nadat ze het een tijdje niet gehad had, zomaar naar binnen. Ook boterhammen staan met stip op nummer 1. Als ze 's ochtends uit bed komt, gaat ze in de kinderstoel en eet ze ruim een halve boterham op. Lekker met Nutella of Speculoos, maar ook kruidenkaas en salami zijn erg favoriet. Smeerworst, kaas, plakje ham, brokje aardappel, mandarijntjes, écht, het gaat allemaal naar binnen. Sinds een week of twee leren we haar ook uit een beker te drinken. Een paar slokjes en dan weer verder met haar broodje. Met twee grote zussen en een vader die elke dag tussen de middag thuis eet, wordt ze natuurlijk ook zwaar verwend. De toetjes, vanille of chocola, met slagroom, zijn dan ook favoriet om de maaltijd mee af te sluiten, maar een Danoontje lust ze ook graag.
Voordat ze een slaapje gaat doen, drinkt ze 3x per dag, en nog steeds 2x per nacht een fles van 180 ml (6 schepjes) leeg, en zo wordt onze Nien een grote meid!!!
Sinds gisteren kan ze zitten. Ze kon 't al een tijdje, leunend op één hand om niet alsnog om te vallen. Maar die hand is nu dus niet meer nodig. Ook doet ze allerlei pogingen om te kruipen. Het liefst rolt ze en na een paar omwentelingen is ze dan zomaar twee meter verder. Daarna gaat ze verder door te trekken (vooruit), te duwen (achteruit) of zich af te zetten met haar voet. Eén ding is zeker, ze komt waar ze heen wil.

Sinterklaas

 De intocht van Sinterklaas kwam op TV. Terwijl Gaby en ik druk in de weer waren met het uitproberen van de rookoven, hielden de meiden de wacht bij de babyfoon. Toen we op een bepaald moment binnen kwamen, zat Nina als een prinsesje op haar troon, in haar kinderstoel voor de TV. De Sinterklaasmantel was uit de verkleedkist gehaald en Nina had 'm om. Ook hadden ze met haar een tekening gemaakt, opgerold in haar schoen gestopt en 's avonds moest deze natuurlijk voor de kachel!!! Het was vanzelfsprekend dat er de volgende ochtend een cadeautje inzat. Tijdens het zondagochtendontbijt heeft Nina dat heerlijk zitten uitpakken, terwijl ze flink aangemoedigd werd om vooral lekker te scheuren.

5 december laten we verstek gaan, want met Kerstmis komt Père Noël natuurlijk langs!!!

8 maanden

7 maanden

Aan het werk op de kolonie, om alle kleinigheidjes in orde te maken. Haakje hier, lekje daar, sopje zus en wasje zo. Nina slaapt en wij werken, en tussendoor natuurlijk gezellig met z'n drietjes koffiedrinken en lunchen!!!

6 maanden

Twee tandjes heeft ze nu al. De rode, stukkende billen gaan weer beter en ook heeft ze 's avonds geen koorts wangetjes meer. Hapjes gaan er nog steeds niet echt lekker in, alle groenten worden regelrecht weer terug gespuugd en na twee hapjes doet ze d'r mondje gewoon stijf dicht en krijgen we er sowieso niets meer in. Broodkorstjes en rijstwafels gaan er wel in. Lekker kluiven en sabbelen en af en toe met veel kabeel hoesten en rochelen als er een stukje groter als een speldekop door haar keeltje gaat. En duimen, daar is ze nog steeds dol op. Links en rechts, net wat er het meest voor de hand ligt. Oja, en ze kan nu onwijs goed rollen, wel altijd over links, maar van de rug naar de buik en omgekeerd.
Verder geen ziek of zeer en de inentingen hebben we voorlopig even achter de rug. Sinds vorige week is ze van bedje veranderd. De wieg heeft plaats gemaakt voor haar ledikant. Als een prinsesje ligt ze erin. Ze woelt niet en blijft keurig liggen, de dekentjes liggen nog strak en ongekreukeld als ze weer wakker wordt. Overdag doet ze twee slaapjes en zo nu en dan wandelen we met de wandelwagen, want de wieg van de kinderwagen is ook sinds een week naar de zolder verbannen, het werd toch wel wat krapjes.
Tis nog steeds een heerlijk tevreden kindje!!!

5 maanden

En ons schatje groeit en groeit. Het gaat veel te snel!!! De dag dat ze 5 maanden oud werd, brak haar eerste tandje door!!! De avond ervoor had ze een rode wang gehad en de volgende ochtend werd ze stralend wakker, ze had geen kik gegeven. Twee weken lang is het een wit stipje geweest en sinds gisteren is het echt een streepje en kun je duidelijk een vlijmscherp tandje voelen!!!
We voeren haar sinds een week of drie hapjes en na een hoop tegenstand vind ze de combi appel-sinaasappel eindelijk lekker. Ze eet nog niet veel, twee "ijsblokjes" per keer en daar laat ze dan vaak nog wat van staan. Met de Babycook van Béaba maak ik heerlijke hapjes voor d'r. Spercieboontjes, worteltjes, en dus de fruitvariant appel-sinaasappel. Die laatste vind ze lekker, maar de groentjes vallen nog niet zo erg in de smaak. Nouja, we blijven proberen.
En ja, als je aan de hapjes gaat, dan wordt het natuurlijk ook tijd voor een heuse kinderstoel. Dus onze woonkamer is uitgebreid met weer een nieuw Nina-meubel, een mooie kinderstoel van Geuther, waarin mevrouwtje heerlijk kan zitten en rondkijken. Ze zit nog niet zo stevig, dus een extra kussentje in de rug is nog nodig, maar mag de pret niet drukken.

Omdat we toch zo lekker aan het kopen waren, besloten we ook maar meteen een autostoel voor haar te kopen. Het gestoei met de Maxi-Cosi waren we ondertussen wel een beetje zat en nu ze steeds groter wordt, zit ze er ook niet meer zo lekker in, plus het feit dat 'ie niet zo lekker in de Audi pastte maakte dat de knoop snel was doorgehakt. Als een prinsesje ligt ze nu languit in haar nieuwe zitje, kan ze lekker naar buiten kijken en valt ze als een roosje in slaap als we onderwek zijn. Ook hebben we vandaag weer de nodige inentingen gescoord bij de médecin, we kunnen er dus weer een tijdje tegenaan.
Verder gaat alles top met onze "Nien". Ze is nog steeds de mooiste, liefste, leukste baby ooit en zoooo zoet!!! Ze ligt lekker in de box, kraait, graait naar haar voetjes en,...... ze duimt!!! Vaak rechts, maar soms ook links. Ze vindt het heerlijk. 's Nachts horen we haar soppen en als ze moe is en bij je zit, gaat langzaam haar duimpje richting haar mondje. Ze drinkt nu ook steeds netjes haar fles van inmiddels 180 cc helemaal leeg en hoewel ze nog steeds elke nacht komt voor een fles, is ze een zoete slaapster.
Ik kan helaas niets schokkends schrijven, geen avonturen, rare uitspattingen of andere weetjes, want wat dat betreft is het vrij saai. Een consultatieburo bestaat hier niet en voor de inentingen moeten we dus naar de huisarts. Al twee keer ben ik bij een vervanger geweest die het niet zo op baby's heeft, dus werd ze ook maar niet gewogen of gemeten. Ze kreeg de spuit in haar beentje en we mochten weer gaan, zo simpel als dat. Ik weet dus ook niet hoe lang ze nu is, haar hoofdomtrek of hoeveel ze weegt. Ik heb nog wel de weegschaal van de apotheek staan en 3 weken terug was ze 7230 gram. Dat zal nu wel weer iets meer zijn, want ze heeft lekkere spekbeentjes. Ze kan nu maat 68 aan, en als het warm is leeft ze in rompertjes. De sokjes liggen al een maand of 3 onaangeraakt in de kast, ik hoop dat ze ze straks nog past en anders moeten we dus nieuwe kopen. Nouja, als dat het ergste is?!

4 maanden

Oeps, het werd weer hoog tijd voor een nieuw berichtje, want ondertussen is onze kleine meid al hard op weg naar de  5 maanden en is het bijna te laat voor het "4 maanden" berichtje.
Maargoed, Nina is nog steeds een schatje van een baby. Ze is zo zoet, lief  en tevreden dat je haar haast zou vergeten zo nu en dan. Aan de andere kant kunnen we ons haast geen leven zonder haar meer indenken, want ze hoort helemaal bij ons gezin en we zijn allemaal gek op d'r.
Ze is nog steeds een trage drinker en we zitten nog steeds op hetzelfde schema en in hetzelfde ritme als anderhalve maand geleden. En ja, ze maakt ons dus ook nog elke nacht wakker voor een fles, soms zelfs 2x per nacht, als je 05h00 tenminste nog onder "nacht" verstaat. Mijn lijf zegt in iedergeval dat het dan nog nacht is,.... zeker als de vorige fles om een uur of 01h00 was,.....
Maar ook hier zal vast wel een keer een eind aan komen. En als dat het enige is, dan mag je niet klagen, vind ik.
Kwa ontwikkeling is het ook geen vlotte tante. Ze rolt nog niet, ze doet nog geen pogingen om te zitten en ze eet nog geen hapjes. We oefenen wel een beetje, sinds een paar dagen, maar mevrouwtje vind die oranje smurrie maar niets. Een fles vindt ze veel lekkerder en ook veel vertrouwder, denk ik tenminste, want ze heeft het truukje nog niet echt door. En ach, we gaan ervan uit dat het ons laatste beepje is, dus laat haar nog maar lekker een tijdje klein en baby blijven. Ze kan straks nog lang genoeg rollen, zitten, lopen en hapjes eten. Het gaat toch al veel te snel allemaal!!!
Het is wel een knuffelkontje en een lachebekkie. Als ze 's ochtends wakker wordt ligt ze in haar bedje te kraaien en te kirren en is ze zo een uurtje zoet met van alles te ontdekken. Als ze haar uit haar slaapzak is, verkent ze haar voetjes en ook haar duim is zeer interessant. Ze is nog geen overtuigde "duimer" maar de speen is ook niet echt favoriet en slechts een laatste hulpmiddel om d'r in slaap te krijgen. Ik heb zo'n vermoeden dat d'r duimpje het binnenkort toch gaat winnen en de overhand krijgt. Op dit moment heeft ze nog geen voorkeur voor links of rechts en een vinger meer of minder in haar mond vindt ze ook geen probleem. Ook heeft ze sinds onze korte vakantie eind juni heerlijke bruine beentje en voetjes, want op warme dagen heeft ze alleen een vrolijk rompertje.  Ach, ik kan nog wel even zo doorgaan, maar dan heb ik met 5 maanden niets meer te vertellen. Het is gewoon een heerlijk meidje!!!

Flessen

Sinds een week of twee krijgt Nina nu volledige flesvoeding. Ik heb soms alleen het idee dat ze het principe nog niet helemaal door heeft. Een flessen kind krijgt normaal gesproken op deze leeftijd ongeveer 5 flessen per dag van 180 cc te drinken, maar onze Nina niet. Die drinkt dan eens 120 cc, een uurtje later nog even 30 cc toe, doet een slaapje, heeft dan weer honger, drinkt 90 cc, is natuurlijk niet genoeg, dus een half uurtje later de magnetron maar weer even aan en dan nog wat slokjes warme melk toe. Kijk, met een borst gaat dat makkelijk, niets op te warmen en hang nog maar even aan. Maar nu slepen we de hele dag met flesjes, restjes, warm, koud, lekkend, het maakt niet uit. Nina is blij hoor, daar niet van, ze vindt het heerlijk en slobberd lekker weg. Liefst ook in bed nog een paar slokjes voor het slapen gaan.
Toch denk ik dat het tijd wordt om haar manieren aan te leren en bij te brengen. Want ze moet nu maar eens door krijgen dat je borstvoeding op verzoek kunt geven/nemen, maar dat als je eenmaal een flessenkind bent, je je netjes aan de klok dient te houden en dus om de 4 uur (ongeveer) een fles kan krijgen.
Ondertussen heb ik gezocht op internet, en gevonden. Morgen gaan we bij LeClerc maar eens op zoek naar voeding voor de hongerige baby. Want ook al is het geen grote drinker/eter, steeds die kleine beetjes vullen niet (lang) genoeg. En dan gaan we ook maar meteen een pak pap scoren voor in de laatste fles, want madammeke is dol op een fles rond een uur of drie in de nacht en daarna weer lekker om zes uur 's ochtends. En hoewel ze ook 's nachts een snoepje is en we écht heel dol op haar zijn, het lijkt ons heerlijk om weer eens een nachtje door te slapen.

Oef, hoelang kun je onbezorgd zijn en leven??? Drie en een halve maand oud, en nu moet je je al aan regeltjes houden.

3 maanden

Ons meidje, heerlijk tevreden en een mooie lach.

Begin van het eind

Met pijn in m'n moederhart en grote tegenzin moet ik het dan toch aanvaarden. De borstvoeding gaat niet meer zoals ik zou willen. Twee weken geleden begonnen we met het geven van een fles met babyvoeding 's avonds en 's nachts (ipv de flesjes afgekolfde voeding met johannesbroodpitmeel tegen de reflux) De borstvoeding was heel minnetjes 's avonds en ik kreeg er met het afkolven amper nog wat uit. Het kolven tijdens de nacht brak me ook vreselijk op en ik was af en toe zò moe!!! Ik dacht toen, ach, als ze 's nachts zou doorslapen, dan zou ze ook niet drinken, dus dat kolven 's nachts, dat laat ik maar voor wat het is.
Overdag dronk ze wel gewoon bij mij, 5 à 6 keer per dag, dus ruim voldoende (zou je zeggen) om de productie op gang te houden. Maar,.... zo nu en dan had ze toch wat te kort en moest er een flesje aan te pas komen om het buikje vol en het kindje tevreden te krijgen.
En zo kwamen we in een cirkel, nouja , eigenlijk een neerwaartse spiraal.
Want een flesje is snel leeg gelurkt en kost niet veel zuigkracht of moeite, maar aan een borst moet je harder en langer zuigen voordat je wat naar binnen krijgt. Dus nu het een stuk minder is en het langer duurt voordat de melk toeschiet, geeft Nina snel op en wordt ze boos als ze niet snel genoeg resultaat boekt met haar gezuig. Met als gevolg dat ze niet meer verder wil zuigen, niets naar binnen krijgt en wij dus maar weer wanhopig naar de fles grijpen, want op zo'n moment brult ze alles bij elkaar en wil ze alleen nog maar snel iets in haar maagje.
En als Nina niet drinkt, dan neemt de produktie af. Logisch gevolg van vraag en aanbod.
M'n record van 16 maanden voeden, zoals bij Xenya, zal ik denk ik niet meer verbeteren. En 10 weken volledige borstvoeding is ook geen slechte score, zowel voor moeder als kind.
Toch twijfel ik nog steeds een beetje. Ik kan alles op alles zetten, elke twee uur gaan aanleggen en/of kolven, meer rust nemen en het weer proberen op te krikken,..... Of genieten van een kindje dat tevreden een flesje leegdrinkt en daarna speelt, lacht en lekker inslaapt.
Ik ben er nog niet uit.
Momenteel geniet ik maar van de keren dat ze wel goed drinkt. 's Nachts en 's ochtends vroeg is de borstvoeding nu voldoende en in de namiddag vult ze haar maagje voor het grootste gedeelte met bv om daarna nog een beetje uit een fles toe te krijgen. (de andere 3 voedingen zijn 100% flesvoedingen)

Als ik het zo nalees, is het vooral mijn eigen "gevoel" dat moet wennen en aanvaarden,.... want Nina is een blije baby die goed groeit. En dat zou eigenlijk de doorslag moeten geven en mijn gevoel moeten bepalen, toch?!

2 maanden oud

Mummiepak

Nu we ruim 2 weken verder zijn, durf ik wel te juigen en te zeggen dat we het gevonden hebben.
Nadat we spruw al van het lijstje van mogelijke oorzaken hadden geschrapt, hebben we ook de hele apotheek van tafel geveegd. Volgens ons konden al die medicijnen niet goed zijn voor zo'n kleintje. We bemerkten geen positief resultaat, ze vond het vreselijk vies en krijste alles bij elkaar als ze de drankjes in haar mondje gespoten kreeg.
Hoe het nu gaat? Wel, elke avond- en nachtvoeding krijgt ze uit een flesje, waaraan we 3 maatschepjes johannesbroodpitmeel hebben toegevoegd. Ze heeft blijkbaar alleen 's avonds en 's nachts erge last van de reflux, overdag valt het wel mee. Ik kolf dus ook elke avond en nacht en zo hebben we steeds 1 à 2 voedingen op voorraad in de koelkast.
Daarbij hebben we een Snug & Tug aangeschaft. Dit is een inbakerdoek en geeft een prettig gevoel aan onrustige baby's. Met haar armpjes langs haar lijfje ligt ze ingepakt en zo kan ze zichzelf niet meer wakker slaan of krabben tijdens het slapen, waardoor ze weer wakker wordt. Het is even wennen, zo'n rupsje in de wieg, maar ze is er veel rustiger door en slaapt nu goed.
En wij dus ook!!! Ze komt elke nacht 1 keer, tussen 3 en 4, drinkt dan een fles van 120 ml leeg en gaat daarna weer heerlijk slapen.

Lees hier meer over de Snug & Tug en inbakeren.

De diagnose

Nadat we het vorige week zeker dachten te weten, stond er een bezoekje aan de huisarts op het programma. Deze dacht er echter anders over en stelde "spruw" vast. We gingen een zalfje halen en Nina moest dat elke dag 4 x in haar mond gesmeerd krijgen of opzuigen op haar speentje bijvoorbeeld. Ik was nog niet echt tevreden, want naar mijn mening had ze nog steeds last van reflux en daar werd nu dus niets aan gedaan, eerst afwachten of met de behandeling van de spruw alles goed zou komen.
De nachten werden er niet beter op en mijn twijfel of het daadwerkelijk spruw was, werd steeds groter. In de tweede helft van de week trok ik de stoute schoenen aan en maakte ik een afspraak bij een osteopate. Donderdag konden we er naartoe, mijn zusje die een weekje over was, ging gezellig mee. De osteopate was een jonge vrouw van onze leeftijd en was een zeer bekwaam en aangenaam type. Ze vroeg eerst wat "basis" dingen en begon daarna met de behandeling. Ze "streelde" heel zacht Nina haar hoofdje en nek. Ze bleek een blokkade in haar nekje te hebben en trok erg met haar hoofd naar één kant. Ook had ze vaak één oog dicht, aan de kant waar de blokkade zat. Met enkele zachte aanrakingen, strelingen en licht drukken van de vingertoppen werd de blokkade weggewerkt. Ze controleerde of ze goed kon drinken en geen pijn daarbij had en legde alles wat ze deed haarfijn uit. Ruim drie kwartier was ze met haar bezig. Met haar buikje was alles in orde, daar hoefden we ons geen zorgen over te maken. Krampjes horen erbij op deze leeftijd en ze had gewoon wat tijd nodig om alle bacterieën te ontwikkelen die ervoor nodig zijn om goed te kunnen verteren zonder kramp.
Volgens de osteopate had Nina ook geen last van spruw en na wat speurwerk op internet was het voor mij ook zo duidelijk als wat, dit kon geen spruw zijn.
Maar ondertussen was er nog steeds geen oplossing voor de reflux. Vrijdag dus maar weer een afspraak bij de huisarts. Dit maal bij de andere partner van de maatschap en dat was geheel niet verkeerd. Ik deed m'n verhaal en ging fluitend de deur uit met een recept voor reflux.
Nina krijgt nu 4x per dag, voor de voeding, een middel om de samentrekkingen van de maag en slokdarm tegen te gaan. En na elke voeding, Gaviscon voor zuigelingen om de zure oprispingen tegen te gaan en zo te voorkomen dat haar slokdarm geëriteerd raakt en pijn veroorzaakt.
Het is nog te vroeg om te zeggen of dit het helemaal is. Ze is nog steeds erg onrustig, zo nu en dan. We houden het er maar op dat ze nog jong is,.... Net 1 maand oud.

1 maand oud

ZZZzzz,....

Het mag duidelijk zijn dat bij een pasgeboren baby ook gebroken nachten horen, dat gaat nu eenmaal samen. Maar dat het zo erg zou zijn, hadden we niet gedacht. En dat het steeds erger zou worden, hadden al helemaal niet gedacht. We begonnen ons dus steeds sterker af te vragen of er misschien een andere oorzaak zou zijn.
Alles had de revue al gepasseerd: drinkt ze genoeg, zitten er genoeg voedingsstoffen in de voeding, groeit ze wel goed, boert ze regelmatig, heeft ze genoeg natte en volle luiers, zijn het krampjes, en zo gingen we ons de gekste dingen afvragen.
Overdag sliep ze als een roosje beneden in de kinderwagen, in haar bedje wilde het niet echt lukken en 's nachts werd alles een drama, het maakte niet uit waar we haar neerlegden. Zodra ze plat lag en we haar loslieten, ook al was ze al in slaap, dan schrok ze wakker en begon ze te krijsen. De nachten werden al zwaarder en zo gebeurde het dat ik al meer als een week niet sliep of tussen de huilbuien door een hazenslaapje op de bank deed, soms alleen, vaker samen met Nina, want dan was ze tenminste even stil. En zo in de nacht had ik alle tijd om onze kleine prinses te observeren.
Maandagavond viel het kwartje bij mij, toen ik haar na de laatste voeding al slapende in haar wiegje wilde leggen. Zoals gewoonlijk schrok ze wakker, begon ze meteen wild met haar armpjes te maaien, schudde ze haar hoofdje, maakte ze kauwbewegingen en was ze heftig aan het slikken. Ik dacht toen opeens: "het lijkt wel alsof ze het zuur heeft". Meteen daarop begon ze hard te huilen en was ze ontroostbaar.
Ik heb haar uit haar wiegje gehaald, een stapeltje handdoeken gepakt en deze onder haar hoofdeinde gelegd. Toen heb ik haar weer in haar wiegje gelegd.
Het resultaat was verbluffend, alsof er iemand met een toverstafje had gezwaaid: Ze viel direct in slaap en ik heb haar de drie daarop volgende uren niet meer gehoord!!! De rest van de nacht kwam ze netjes om de drie uur en na elke voeding viel ze, in haar wiegje, weer heerlijk in slaap, alsof ze nooit anders had gedaan.
Dinsdag ben ik de dag "googelend" begonnen en er ging een wereld voor me open, het heeft zelfs een naam: verborgen (of gecompliceerde) reflux.
Bij gewone reflux spuugt een baby grote hoeveelheden voeding uit omdat het klepje tussen maag en slokdarm dan niet goed sluit. Bij verborgen/gecompliceerde reflux spuugt een baby niet, maar stroomt het maagzuur tot in de keel, totdat de baby het weer wegslikt. Deze bijna constante stroom (als de baby plat ligt) van maagzuur veroorzaakt irritaties aan de slokdarm en geeft een pijn die te vergelijken is met een hartaanval. Geen wonder dus dat ze zo hard huilde!!!
Vrijdag heb ik een RDV bij de huisarts en hoop ik meer oplossingen, tips en trucs te krijgen behalve het ophogen van het bedeinde.
Nina is nu in ieder geval al een stuk rustiger en voor ons is het fijn te weten wat er aan de hand is.

Hieronder nog extra info van de Maag Lever Darm stichting:

Wat is reflux
Reflux is dus het terugstromen van maaginhoud in de slokdarm. Bij baby’s komt reflux vrij vaak voor. Dat komt meestal doordat de sluitspier tussen de slokdarm en de maag bij kinderen soms nog niet helemaal ontwikkeld is. In de loop van het eerste levensjaar zal de sluitspier zich meestal verder ontwikkelen. Hierdoor verminderen en verdwijnen de klachten meestal.

Er zijn twee vormen van reflux:

Gewone reflux
Bij ‘gewone reflux’ spugen kindjes regelmatig
Verborgen reflux
Bij ‘verborgen reflux’ komt maaginhoud ook omhoog, maar de baby spuugt het niet uit. Maaginhoud komt dan bijvoorbeeld tot in de keel, en zakt dan weer terug naar beneden. Sommige kinderen ‘herkauwen’ hun voeding op die manier.

Gevolgen reflux
Zodra we voeding doorslikken komt het in de slokdarm terecht. De slokdarm is een gespierde buis, tussen de mondholte en de maag. In de wand van de slokdarm zitten spieren die het voedsel actief naar de maag transporteren. Op de overgang van de slokdarm naar de maag zit een sluitspier (sfincter). Deze sluitspier moet ervoor zorgen dat maaginhoud niet terugstroomt, de slokdarm in.

Zodra voeding in de maag komt, wordt het vermengd met maagsap. Maagsap bevat agressief zoutzuur. De maag zelf heeft een dikke slijmvlieslaag, die de maagwand beschermt tegen zoutzuur. De slokdarm heeft echter niet zo’n dikke beschermlaag. Als maaginhoud in de slokdarm komt, kan de slokdarm beschadigd raken door het agressieve maagsap. Hierdoor kan op den duur een slokdarmontsteking ontstaan.

Oorzaken reflux bij baby's
Reflux bij baby’s ontstaat meestal doordat het sluitspiertje tussen de slokdarm en de maag nog niet volledig ontwikkeld is. Ook een plotselinge verslapping van het sluitspiertje kan bij baby’s de oorzaak zijn van het teruggeven van voeding.

Het sluitspiertje kan zo zijn functie nog niet voldoende uitvoeren. Dit heeft tot gevolg dat maaginhoud de slokdarm in kan stromen. Dit gebeurt met name vlak na de voeding en/of als uw kindje (bijna) plat ligt. Reflux kan ook ontstaan door te druk om te gaan met uw kindje, vlak na het voeden

Gecompliceerde reflux
Als gevolg van het omhoog stromen van maaginhoud, raakt de slokdarm geïrriteerd en op den duur ontstoken. Dit veroorzaakt pijnklachten bij uw kindje. Deze kinderen huilen vaak veel, zijn snel geïrriteerd en slapen slecht. Soms ontstaan ook slikklachten en bloedspugen. Doordat de ontsteking pijnlijk kan zijn, eten deze kindjes vaak slecht. Hierdoor kan een groeiachterstand of gewichtsverlies ontstaan. Gecompliceerde reflux moet behandeld worden met medicijnen.

Download alle informatie (PDF)

La Star

Vroeger (en vast nu nog) kon je bij V&D foto’s laten maken van je baby. In de blije doos zat een bon of je werd aangeklampt in de stad, of in de V&D zelf, door vertegenwoordigers en uitgenodigd voor een fotosessie. Er werd dan een serie foto’s gemaakt en een paar weken later werd je uitgenodigd om deze te bekijken. Eén foto was altijd gratis, de rest moest je kopen en waren bepaald niet te geef.
Vandaag heb ik gemerkt dat ze dit “format” ook hebben ontdekt, maar nog net een tikje agressiever. Ze komen gewoon in je kraambed al langs!!!
Op het moment dat je nog stijf staat van de hormonen, je super labiel bent en zo gevoelig als het tere huidje van je pasgeboren baby, juist op dat moment komt er een fotograaf aan je ziekenhuis bed. Of ze even foto’s van je kind mogen maken???
“Ligt ze net te slapen?” “Nee hoor, daar wordt ze echt niet wakker van!!!” De andere baby’s in ieder geval niet, en mocht het wel zo zijn, dan slaapt ze daarna gerust weer makkelijk in.
Het formuliertje is al ingevuld en ik hoef alleen maar even te tekenen. Je hoeft er de deur niet voor uit, want over een paar weken komen ze de hele serie aan huis laten zien en natuurlijk is er eentje gratis!!! Over prijzen wordt niet gerept, ik heb dus het vermoeden dat het geen spotprijsje zal zijn.
De fotografe schikt m’n bed met wat kussens, een stapeltje handdoeken en een extra laken en de show kan beginnen. Ze maakt eerst twee foto’s van het formuliertje en de buitenkant van haar schrijfblok en drukt voor de show nog even op een knopje van haar verjaarde fototoestel. Voor de leek en volgens haar eigen zeggen “ze heeft nu de witbalans van het toestel ingesteld”. Ik heb allang al gezien dat het toestel op automatisch staat, dus amehoela met d’r witbalans!!!
Als Nina opgesteld ligt en ik ook m’n eigen toestel pak om toch maar even van de gelegenheid gebruik te maken, krijg ik te horen dat ik niet mag flitsen, anders verstoor ik de omgeving,….. (???) Ik doe alsof ik gek ben en flits toch.
Na 3 poses en dus 3 foto’s, vindt de dame het niet leuk meer en zegt venijnig dat ik nu toch echt moet stoppen met het maken van foto’s, want ik verstoor zo de instellingen. Ik stook het vuurtje een beetje op en ga er eerst nog even lekker op in door te zeggen dat er aan de kamer, de lakens en mijn kind niets veranderd als ik flits. Volgens haar is het middels onderzoeken bewezen dat dat wel zo is.
Nou, ook goed, ik stel m’n camera anders in en maak vanaf nu foto’s zonder flits. Ze blijft echter een beetje pissig. Ik heb zo’n vermoeden dat ze ondertussen wel door heeft dat ik echt geen foto’s ga bestellen en dat ze straks heel naar Châtel-Montagne kan om een gratis foto af te gaan leveren.
Nina is echter voorbeeldig, niet zo dwars als haar moeder en slaapt heerlijk door, ondanks alle poses die ze aan moet nemen. Ze blijkt een waar fotomodel, zeg nou zelf?!

Le jour J

Nadat ik zondagavond was opgenomen en de beslissing was genomen om maandag een keizersnede uit te voeren, gooide de dokter die zondagavond om 22h00 de dienst overnam, roet in het eten. Hij vond het nodig om maandagochtend eerst nog te proberen om in te leiden,....
Persoonlijk vond ik dit wel een tegenvaller, want ik had me er al helemaal op ingesteld dat het zo gaan zoals inmiddels sinds vrijdag al besproken was.
Maandagochtend, na een onrustige nacht, zat ik dus om 06h30 bij Dr. LeBelle voor weer een echo. Toen nog Jetje, zou ongeveer 4400 gram wegen. Hij vond een inleiding dus te proberen. Met de afspraak dat er niet onnodig lang geprobeerd zou worden en er gestopt zou worden als er geen resultaat was, stemde ik in.
Rond half negen ging ik aan het infuus met weeën opwekkend middel en even na negen uur kwam Gaby ook aan in het ZKH.
Inmiddels half twee, had ik wel weeën, maar was er nog geen enkele vooruitgang geboekt. Ik was het zat. Dit schoot niet op en was zeker niet volgens de afspraak. Dit kon nog wel uren gaan duren en zelfs dan kon het nog eindigen in een spoed keizersnede, dit hadden we met de geboorte van Caya al eens meegemaakt. Dr. LeBelle was inmiddels weer van het toneel verdwenen en er was een andere dokter voor in de plaats gekomen. Zij hakte samen met ons de knoop door en binnen een uur lag ik op de OK en kreeg ik een ruggeprik.
Om 15h02 werd Nina geboren. Gaby mocht er niet bij zijn in de OK en zat in een verwarmd kamertje te wachten. Nina werd een minuutje naast mijn hoofd gelegd zodat ik haar even kon ruiken en aanraken en meteen daarna naar Gaby gebracht. Die heeft haar zo'n twee uur op zijn blote borst bij zich gehad. Daarna werd ze pas gewassen en aangekleed. Ik kwam rond 15h45 op de uitslaapkamer, waar ik moest blijven tot ik weer overal gevoel had en m'n benen en tenen kon bewegen. Rond 19h00 kwam ik aan op m'n kamer en even later werd Nina ook bij me gebracht. Ik had haar net voor het eerst in m'n armen toen Gaby met de meisjes aankwam. We waren weer compleet!!!
Ik heb tot zaterdag de 13de in het ziekenhuis gelegen. De verzorging was zeer goed, zowel voor mij als voor Nina. Het eten, waar ik al zoveel gruwelverhalen over had gehoord, viel me 200% mee, en was zeker niet slecht. 2x per dag een warme maaltijd, zeer gevarieerd en een simpel ontbijt van mini stokbroodjes met jam en koffie, thee of chocolademelk naar wens.
De thuiskomst was geweldig!!! Het huis was schoon en versierd, en de champagne en de beschuit met muisjes stonden klaar.

Nu moet ik het nog even een tijdje rustig aan doen, want ik ben nog niet 100% top fit. De nachten zijn zwaar en behoorlijk gebroken, maar elke dag een middagdutje doet wonderen.

En daar is ze dan,...

Leven uit ons leven
Klein en heel bijzonder
Wij geven je een naam
Maar eigenlijk heet je Wonder,...

Nina Cornélia

Nina is geboren op 8 maart 2010 in Vichy, ze weegt 4360 gram en is 52 cm lang

De ontknoping

Over een paar uur moet ik me melden in het ziekenhuis van Vichy. Ik word opgenomen.
Afgelopen vrijdag heb ik weer geruime tijd aan de CTG-scan gelegen en bleek dat er nog geen enkele vordering was op dinsdag en dat die ook niet binnen afzienbare tijd te verwachten is. Wel is het wenselijk dat Jetje door alle factoren die meespelen (suiker, Anit-Kell, grootte van Jetje zelf), zo snel mogelijk geboren wordt. Nog heel veel langer afwachten is dus geen optie.
Straks gaan ze kijken of er misschien toch een wonder is gebeurd de afgelopen paar dagen en de stand van de baarmoeder(mond) en het geboortekanaal dusdanig verbeterd en verweekt is dat er maandagochtend direct ingeleid kan worden.
Zoals gezegd, dat zou dan een wonder wezen, want het ligt verre in de huidige verwachtingen. Hoogstwaarschijnlijk zal het uitlopen op een keizersnede, die dan ook direct maandag zal worden uitgevoerd. Jetje zal dus, hoe dan ook, maandag geboren worden!!!
M'n tas staat klaar, die van Jetje ook. Het huis is aan kant en ik heb de zenuwen. Het ergste vind ik het, dat ik m'n gezin een week moet achterlaten. Ik weet dat ze het heel goed zullen redden en dat alles op rolletjes zal lopen, maar ik zal heel blij zijn als ik over een week weer lekker thuis ben!!!

Stripverhaal

Gisteren weer het ZKH bezocht. Het was weer een hele marathon. Vlak voordat ik van huis ging werd ik gebeld door de afdeling die over het bestellen van het bloed gaat. Ze hadden ontdekt dat er voor vandaag een afspraak voor mij gepland stond, alleen kwamen zij daar nu pas achter en was ik nog helemaal niet op de hoogte. Of ik dus eerst bij hen langs kon komen alvorens naar de CTG-scan te gaan. Geen probleem, zo gezegd, zo gedaan. Het monster werd genomen en zou direct naar Clermont-Ferrand worden doorgestuurd, zodat ze vanaf morgen het goede bloed met "anti-Kell" waarde kunnen leveren.
Toen door naar de CTG-scan, waarvoor ik dus inmiddels wel wat aan de late kant was. Het was druk op de afdeling en er waren geen verloskundigen beschikbaar. Na ruim 20 minuten werd besloten dat ik dan eerst maar naar de gynaecoloog moest om dan later voor de CTG-scan terug te komen. Voor Dr. Fallouh was ik nu vrij vroeg, maarja, wachten moest ik toch,....
Ruim een half uur later was ik eindelijk aan de beurt. De baarmoedermond is nog steeds niet rijp genoeg om ingeleid te worden, maar er was wel al 1 vinger ontsluiting, dus Dr. Fallouh besloot spontaan om me maar even te strippen. Wel, ik ben een ervaring rijker, zullen we maar zeggen. Fijn was het allerminst, zeg maar gerust, zeer pijnlijk.
Ik mocht me weer aankleden en m'n dossier werd bijgewerkt. Daarna door naar de CTG-scan, die overigens helemaal goed was en vrijdag moet ik me weer melden.

38 weken en 4 dagen

Weer een weekje verder,....

Sinds afgelopen weekend houdt Jetje zich een beetje rustig. Naar mijn idee té rustig, dus ik heb er vanochtend maar een telefoontje aan gewaagd, ik maakte me toch wel een beetje ongerust.
In plaats van morgen een CTG-scan te krijgen, mocht ik vandaag dus al komen.
Eerst moest ik ruim drie kwartier op de verloskundige wachten en daarna moest ik bijna drie kwartier aan de CTG-scan liggen. Deze was helemaal goed. Voor de zekerheid werd er ook nog maar een echo gemaakt. Ook deze was goed. Jetje heeft nog genoeg vruchtwater, d'r hartje klopt goed, ze ligt in de juiste houding en de placenta is ook nog steeds in goede conditie.
Helaas is ze nog steeds geen millimetertje ingedaald en ook is de baarmoedermond nog strak en gesloten. Nog geen groen licht dus om in te leiden.
Weer een week afwachten dus, maar dat geeft ook wel een rustig gevoel. Ik hoef nu niet meer de deur uit deze week. Alleen nog even het chalet schoonmaken voor de volgende gasten, ik heb nog één afspraak staan met de boekhouder en een paar bureau klusjes te doen. Verder ga ik me denk ik maar eens écht gedragen alsof ik ruim 37 weken zwanger ben, een beetje rustig aan dus!!!

Medische molen

Zo, ik heb m'n punten wel gehaald voor deze week!!! Afgelopen dinsdag de gynaecoloog, vrijdag de anesthesist, gisteren de endocrinoloog en vandaag weer een ritje naar het ziekenhuis.

Als eerste de endocrinoloog: Eigenlijk zou ik weer een glucose test moeten ondergaan, daar ze die vorige eigenlijk niet goed hebben uitgevoerd. Ik had tijdens het wachten meerdere keren geprikt moeten worden, want met deze uitslag kunnen ze niet zoveel. Daar ik nog maar 2 à 3 weken te gaan heb, is dat eigenlijk een beetje onzin, want tegen de tijd dat de uitslag goed en wel binnen is en ik weer op afspraak kan komen is Jetje waarschijnlijk al geboren.
Ik heb ook een dieet meegekregen, maar ik vrees dat als ik me daar nu aan ga houden, ik zo 5 kilo zal groeien. Mens, wat een hoeveelheden staan daarop zeg!!! En zo uitgebreid!!! Tja, tussen de middag gewoon een broodje eten kennen de Fransen niet. Ze schrijft dan ook een kompleet diner voor, en 's avonds natuurlijk weer!!!
Nouja, na de zwangerschap moet ik weer bij haar terugkomen en dan gaat ze zich alsnog op de suiker storten en kijken hoe het er dan voorstaat.

Zoals in het vorige berichtje al geschreven: ik moet me elke week melden voor de "monito". Ik had geen idee wat ik me erbij voor moest stellen, mede omdat ze het als eerste hadden voorgeschreven als "monito pour diabète". Vanochtend belde ik dus braaf tussen acht en half negen op om te zeggen dat ik me moest melden. Ik kreeg een afspraak voor 10h30 en ik moest me melden bij de "salle de naissance". Ha, dit klonk wel erg echt!!! De geboorte afdeling!!! Dat is het einddoel, dacht ik bij mezelf.
Wel, ik moest door een beveiligde deur. Je komt de salle de naissance niet zomaar op!!! Er hing een intercom bel naast een deur met daarop een briefje dat je je hier moest melden. Ik drukte dus braaf op het belletje en aan de andere kant werd er "opgenomen". Ik zei mijn naam en na wat gerommel aan de andere kant van de deur, ging 'ie open.
In een soort tussen halletje met een paar stoelen, een wastafel en een vuilnisbak, kreeg ik een paar blauwe plastic hoesjes over m'n schoenen, daarna mocht ik verder mee de afdeling op.
Ik kwam terecht in een typische ziekenhuiskamer met een behandel bed/tafel. 4 Jonge meiden in groene pakjes vulden de kamer. Nr. 1 nam m'n temperatuur op en zei dat ik even in het potje moest plassen. Nr. 2 bleek de verloskundige en nr. 3 en 4 waren stagaires.
Na het plasje moest ik plaatsnemen op het bed/tafel en voelde de verloskundige m'n buik, toucheerde ze me en maakte ze alles klaar voor een CTG-scan. Toen alles was aangebracht vroeg ze of ik confortabel lag, gaf ze me het kastje voor als er iemand bij me moest komen en verlieten ze allemaal de kamer.
Een half uur moest ik zo blijven liggen. De ene "dop" registreerde Jetje d'r hartje, wat ook te horen was al die tijd, en de andere "dop" registreerde de activiteit van de baarmoeder.
Ondertussen hadden ze ook contact gehad met Dr. Fallouh, de gynaecoloog, en het bleek dat hij een gaatje vrij had. Hij wilde van de gelegenheid gebruik maken om meteen de groeiecho te doen die ze eigenlijk voor 02/03 op het programma hadden staan.
Na de CTG-scan moest ik dus door naar Dr. Fallouh. Hij maakte een uitgebreide echo en kwam tot de conclusie dat Jetje maar liefst 3600 gram weegt!!! Aangezien een baby in dit stadium zo'n 200 à 250 gram per week groeit, is het dus aannemelijk dat ze met 40 weken de 4½ kilo heeft bereikt. Voor de zekerheid werd ik ook nog eens door Dr. Fallouh getoucheerd, want hij wilde weten hoe het er voor stond met de baarmoeder mond. Zodra deze verweekt wil hij de bevalling inleiden, maar zoals het er nu voor staat, gaat dat nog niet. De baarmoedermond is nog lang, hard en gesloten. En om het opwekken te doen slagen, zonder dat het te lang duurt en te vermoeiend is, moet alles al wel een beetje verweekt zijn.
Volgende week moet ik me dus weer melden voor een CTG-scan.
Hierna heb ik m'n medische rondje afgesloten met nog maar weer eens een bezoekje aan het laboratorium, want ik had weer een nieuw receptje dat uitgevoerd moest worden en tot slot nog even langs de pharmacie.
Toen had ik het wel gehad en was ik blij dat ik weer naar huis kon.

Moeilijk geval,...

Vandaag bij de anesthesist geweest. De dokter in kwestie was een buitengewoon aardige jonge vrouw, die me alles haarfijn heeft uitgelegd.
Wel, ik ben dus een moeilijk geval. Er zijn namelijk nogal wat factoren waar rekening gehouden mee moet worden.
Alles draait om het bloed. Omdat ik de O+ ben met een irregulaire waarde Anti-Kell, oftewel hier RAI+ genoemd, is mijn bloed niet standaard op voorraad. Het moet apart besteld worden in Clermont-Ferrand, en eenmaal besteld en in Vichy aangekomen is het maar 3 dagen houdbaar. Als alles op z'n beloop wordt gelaten moeten ze dus op het moment dat ik met weeën arriveer in het ZKH nog bloed bestellen in Cl-Fd, hopende dat het dan een goed moment is waarop de bestelling nog niet vertrokken is voor die dag.
Daarbij zijn er nog een aantal zwaar meewegende factoren: het risico op een groot kind (daar de meiden ook geen veertjes waren), de zwangerschapsdiabetes die ze van de week ontdekt hebben en het feit dat ik al eens een keizersnede heb gehad.
Het lijstje leek steeds langer te worden,.... De anesthesist besloot er een collega erbij te halen en (ik had het vermoeden dat dit een dokter was die al langer als vandaag meeliep) deze besloot mijn gynaecoloog, Dr. Fallouh, op te bellen. Tijdens dit telefonisch overleg werd er besloten dat tijdens de RDV van 02/03 er aan de hand van de echo besloten zal moeten worden of Jetje daags erna met een keizersnede wordt gehaald, of ik zal worden ingeleid, of dat er toch gewacht wordt op een natuurlijke start van de bevalling. Gezien de kwestie met het bloed gaat de voorkeur uit naar optie 1 of 2, want dan kunnen ze het bloed van te voren bestellen. Tevens groeit Jetje dan niet onnodig uit de kluiten, wat er natuurlijk dik inzit, afgaande op de historie van twee "gros bébées" en de diabetes, als ze blijft zitten tot het moment dat ze zelf besluit naar buiten te komen.
Tijdens het compleet maken van het dossier werd er ook meteen bloed geprikt om nog maar even een speciale bloedkaart aan te maken en werd de notitie voor in m'n dossier, met daarin wie, wat, wanneer en waarom op mijn verzoek nog een keer extra gekopieerd om aan mijn eigen dossier toe te voegen. Mijn dossier is namelijk al eerder zoek geweest, dus vind ik het wel een fijn idee om die notitie zelf ook te hebben, voor het geval deze tijdens een spoedje niet te vinden is!!!
Toen we dit allemaal hadden gehad, heb ik voor de zekerheid nog even gecheckt hoe het nu staat met de in Frankrijk befaamde pijnstilling tijdens de bevalling, namelijk de ruggeprik.
Wel, ik mag zodra ik voet over de drempel zet met weeën direct een ruggeprik voor de ergste pijn. Het is het soort ruggeprik dat niet 100% verdoofd zoals bij bijv. een keizersnede, maar die de ergste pijn wegneemt. Ook kun je gewoon persen en dus zelf je kind ter wereld "poepen". Kijk, daar werd ik blij van. Ik zie mezelf straks al helemaal ontspannen op de verloskamer liggen met een boekje in de hand, een kopje thee op het nachtkastje en een infuus dat langzaam mijn weeën laat komen en gaan zonder dat ik er last van heb. Dat is toch de droom van iedere vrouw??!!! Ik hoef niet zo nodig stoer te zijn en helse pijnen te doorstaan als ze daar iets voor bedacht hebben om het aangenamer te maken!!!
Nu dus aftellen tot 02/03 en dan zullen we horen hoe het verder gaat verlopen. Er is in ieder geval 70% kans dat Jetje eerder gaat komen!!!

Tegenvaller

Ik baal!!! Gisteren bij de gynaecoloog geweest. Bloeddruk was weer keurig (70/120) en nog maar 8 kilo bijgekomen. Dat was het goede nieuws,....
Jetje is nog niet ingedaald, zelfs niet een klein beetje, waar ik toch wel op gehoopt had en zelfs ook dacht te voelen, want bij elke stap denk ik "nu gaat ze eruit floepen". Ze heeft blijkbaar nog volop de ruimte en denkt er nog niet aan haar warme holletje te verlaten.
Dr. Fallouh bestudeerde het dossier en was niet tevreden over de uitslag van de glucose test. Hij vroeg zich af waarom deze zo laat was gedaan,..... Tja, ik vond het wel meevallen. Ik had het recept 19/12 meegekregen en direct na de feestdagen, de test laten uitvoeren. De vorige keer dat ik bij hem was (12/01) heeft 'ie volgens mij gezegd dat het goed was. Nu vindt hij het resultaat dus te hoog (nuchter 0,95 g/l en 5,27 mmol/l en na 75 gram glucose na twee uur 1,36 g/l en 7,55 mmol/l) en moet ik de medische molen in.
Ik kreeg direct een verwijsbrief mee voor ene dokter DaCosta van de poli métabolique. De receptioniste legde me later uit waar het was en legde me tevens uit dat ik me vanaf nu ELKE week moet melden bij de monito pour diabète voor controle. Dit is een afdeling die gerund wordt door de verloskundigen (sage-femmes) en is op de kraamafdeling (maternité).
Ook wilde dr. Fallouh voor de zekerheid nog een groei echo maken binnenkort. Uiteindelijk had 'ie niet zoveel plek meer in de agenda, dus gaat 'ie dit doen tijdens de afspraak die al stond van 02/03, dit is dus over 3 weken.
Hij vroeg tussen alles door nog zo'n zes keer waarom de glucose test zo laat was gedaan,..... Ik werd er een beetje kriegel van en later, toen ik eenmaal weer in m'n auto zat, bok sjaggerijnig.
Maar voordat ik naar huis ging, moest ik dus nog naar Dr. DaCosta om een afspraak te maken. Daar kreeg ik te maken met een secretaresse die het héél vreemd vond dat Dr. Fallouh me doorverwees, omdat iedereen toch wel wist dat Dr. DaCosta afwezig was voor een paar weken. Tja, daar kon ik ook niets aan doen. Ze kopieerde m'n verwijsbrief, schreef m'n naam en nummer op en nog voordat ik thuis was, hing ze al aan de telefoon. Xenya had keurig haar nummer genoteerd, dus ik belde direct terug. Ik kreeg de naam en telefoonnummer van een dokter in Vichy en moet daar zo snel mogelijk naartoe. Ik heb meteen maar gebeld en nu staat er een afspraak voor aanstaande maandag. Het worden dus veel ritjes naar Vichy de komende tijd!!! Vrijdag nog naar de anesthesist in het ZKH, maandag naar Dr. Wahl, dan dinsdag of woensdag weer naar het hôpital voor de monito pour diabète en dan maar afwachten hoe dit zich herhaalt.
Ondertussen heb ik een beetje gegoogled en dit gevonden: (er is overigens héél veel info over, maar ik kan natuurlijk niet alles knippen en plakken)
Oja, ik heb overigens helemaal geen symptomen van ZSdiabetes en voel me gewoon, goed dus.

Wat is zwangerschapsdiabetes?
Zwangerschapsdiabetes komt voor bij 1 tot 2 procent van alle zwangere vrouwen. De aandoening treedt meestal op tijdens de 2e helft van de zwangerschap en de symptomen zijn doorgaans niet duidelijk zichtbaar. De meest duidelijke symptomen zijn:

•veel dorst
•veel plassen
•veel vruchtwater

Zwangerschapsdiabetes is een stoornis in de koolhydraatstofwisseling die tijdens een zwangerschap ontstaat of wordt ontdekt.
Doordat bepaalde zwangerschapshormonen insulineresistentie (weerstand tegen de werking van insuline) veroorzaken, treedt er tijdens de zwangerschap een verminderde glucosetolerantie op. Dat wil zeggen dat het systeem dat het glucosegehalte van het bloed regelt niet goed werkt en niet alle opgenomen glucose goed kan verwerken. In een normaal verlopende zwangerschap daalt de nuchtere bloedsuikerspiegel voor het ontbijt, door de constante afgifte van suiker aan de baby. Na het eten neemt deze bloedsuikerspiegel echter toe doordat de insuline minder goed werkt. Dit is een normaal proces wat nodig is om de baby voldoende suiker te geven voor zijn energie en vetopslag. Bij zwangerschapsdiabetes stijgt de bloedsuikerspiegel echter te hoog en is er sprake van zwangerschapssuiker. Er gaat enerzijds meer glucose naar de foetus, terwijl de moeder voor zichzelf meer vetten gebruikt als voornaamste energiebron. De moeder spaart haar glucose als het ware op voor haar kind. In de meeste gevallen verdwijnt de insulineresistentie een paar dagen na de bevalling, samenvallend met het feit dat de placenta is verwijderd, en verdwijnt ook de diabetes. Bij ongeveer 5% van de vrouwen blijft de diabetes bestaan.

Bij wie komt zwangerschapsdiabetes het meest voor?
•Wanneer diabetes in je familie voorkomt
•Wanneer een eerder kind een hoog geboortegewicht had (meer dan 4 kg)
•Wanneer je bij een eerdere zwangerschap zwangerschapsdiabetes gehad hebt
•Wanneer je overgewicht hebt
•Wanneer je ouder bent dan 35 jaar
•Wanneer je eerder een miskraam hebt gehad
•Wanneer je bloeddruk hoger is dan gemiddeld
Wat zijn de risico’s voor moeder en kind?

De verhoogde bloedsuikerspiegels veroorzaken een te sterke groei van de foetus (macrosomie) met een grotere vetopstapeling, een grotere moederkoek en meer vruchtwater. Dit heeft tot gevolg dat kansen op complicaties bij de geboorte groter zijn. Denk bijvoorbeeld aan vroeggeboorte en trauma bij de bevalling (o.a. schouderontwrichting). Ook is er een verhoogde kans op een keizersnede tijdens de bevalling.
Het kind is meestal veel zwaarder en ziet er ogenschijnlijk gezonder uit dan het in werkelijkheid is. Bovendien blijkt een dergelijke baby zelf een verhoogde kans te lopen op het ontwikkelen van diabetes op latere leeftijd.
De moeder loopt kans om bij een volgende zwangerschap opnieuw diabetes te ontwikkelen. Daarbij heeft zij een verhoogde kans om op latere leeftijd diabetes te ontwikkelen.

Behandeling
Voor de meeste vrouwen zal een dieet een eerste maatregel zijn. In plaats van de drie grote maaltijden per dag, zul je een aantal kleinere maaltijden nemen, verspreid over de hele dag. Daarbij wordt vastgesteld hoeveel koolhydraten je mag nuttigen. Het is van belang dat daarmee de gewichtstoename beperkt wordt. Koolhydraten zitten onder meer in brood, aardappelen en in voedingsmiddelen die suiker bevatten. Ook zullen de “snelle” suikerproducten (chocolade, snoep, koek, frisdrank, etc.) in de kast moeten blijven staan. Vaak zal een dieet voldoende zijn om te voorkomen dat de aandoening zich verder ontwikkelt en jij of je baby schade oplopen. Het gebeurt echter wel eens dat een dieet alleen niet voldoende is om de suikerziekte onder controle te houden. Wanneer dat zo is, wordt er extra insuline toegediend tijdens de zwangerschap. In de meeste gevallen volstaan twee dagelijkse injecties van een middellang werkende insuline. In klassieke gevallen kan de insulinebehandeling worden afgebroken vanaf de dag na de bevalling.
Tijdens een zwangerschap worden nooit anti-diabetestabletten toegediend, omdat die door de placenta naar het kind gaan en er zo een overproductie wordt veroorzaakt van insuline, met macrosomie tot gevolg.


Bron: http://www.kindjeopkomst.nl/html/zwanger/zwangerschapsdiabetes_001.htm

Aftellen

De laatste loodjes,.... De tijd gaat snel, maar soms zou het zelfs nog even iets sneller mogen gaan. Nog 5 weken, maar het mogen van mij ook 5 dagen worden :)
De ongemakken nemen toe. M'n buik lijkt constant op knappen te staan en wordt nu echt wel groot. Eergisteren zei m'n navel "plop", echt heel charmant nu dus. Verder last van olifanten voeten, randjes in m'n benen van m'n sokken, moeite met m'n laarzen aan- en uittrekken, kortademig, maagzuur, niet veel honger, harde buiken en de lenigheid (voor zover ik dat al had)is héél ver te zoeken.
Gelukkig is mijn Lief lief voor me en heeft hij onder andere het wekelijkse boodschappen doen op zich genomen. Ik hoef nu dus niet meer te slepen met tassen, flessen, pakken en zakken. Zeker nu met de sneeuw, kou en gladheid is dat heel fijn, want het is niet aangenaam om nu nog eventjes plat op m'n giechel te gaan.
En verder is het dus afwachten.
Het kamertje is klaar, het boxkleed genaaid, de broek van m'n huispak verkort, de enveloppen gestickerd en m'n tas is gepakt, zelfs voor Jetje staat 'ie klaar.
Ik heb nog een klein lijstje met administratieve "rotjes" liggen en inmiddels schreeuwen de ramen om een lapbeurt (de sneeuwschuiver heeft voor flatsen half gesmolten met zout vermengde sneeuw op de ramen gezorgd en dat zijn nu mooie witte vlekken, vooral als het zonnetje erop schijnt) en moet de keuken nog een sopje hebben. Voor die laatste twee dingen vertrouw ik op nog een vlaag van nesteldrang, dan heb ik nog iets om me op uit te leven.
Volgende week weer een RDV bij de gynaecoloog en ook staat er een bezoekje aan de anesthesist gepland. Die laatste gaat mij alles vertellen over de ruggeprik :)
Ik ben weer benieuwd!!!

Poffertje kakken

Ik ben iemand die vaak dingen tot het laatste moment uitstelt. Vaak kom ik daardoor in tijdnood en soms word ik gered door het toeval en komt het toch allemaal nog goed. Maar nu knaagt er iets binnenin. Al een paar dagen denk ik, ook al heb zeker nog een week of 6 te gaan, dat het misschien toch niet onverstandig is om een "vluchtkoffertje" klaar te zetten. Het kan maar alvast klaarstaan en al puffend je spullen bij elkaar zoeken, lijkt me ook niet echt prettig. Toch heb ik het tot nu toe nog steeds vooruit geschoven. Eerst dit, dan dat nog af, dan komt er weer iets bij of tussen en nog steeds staat m'n tas niet klaar.
Maar nu heb ik keelpijn en denk ik dat ik best wel eens zwaar verkouden zou kunnen worden. Caya is immers ook een paar dagen ziek geweest en loopt nog steeds met zakdoeken en een verstopte neus rond. Het zou dus niet gek zijn als mij dat ook te wachten staat.
Maarja, als ik er dan koorts bij krijg, moet ik wel direct naar het ziekenhuis,......
Ik weet het, het is een groot ALS verhaal, maar ik denk dat ik dan toch maar NU mijn koffertje ga pakken, voordat het straks te laat is,...... Kan ik meteen, als ik toch boven bezig ben, nog even de slaapkamer opruimen, de vuile was sorteren, de schone was opbergen, eigenlijk ligt er ook nog was om gestreken te worden, en ......, en ....... Oh, mijn lijstje blijft groeien, net als mijn buik.

32 weken echo

Ik had er best wel naar uitgekeken. Het blijft bijzonder!!! Helaas kon mijn Lief niet mee vanwege verplichtingen op het werk. Wel, dé 32 weken echo:
Jetje is weer helemaal onder de loep genomen. Alles is opgemeten en nagekeken. Het is nog steeds een meisje. Haha, vond ik toch wel belangrijk om nog eens te laten checken!!! Je weet het maar nooit en je hoort wel vaker verhalen van dat de dokter zich vergist.
Ze weegt circa 2250 gram en is 40 cm lang. Teentjes, beentjes, armpjes, vingertjes, neusje, lippen, maagje, ruggegraat, alles zit waar het zitten moeten. Ook het hartje is uitvoerig bestudeerd en is helemaal zoals het hoort.
Ze ligt met haar hoofdje naar beneden, meestal met haar rug over links en haar kontje steekt omhoog. De placenta ligt voor en een beetje laag, maar niet tè.
De dokter heeft alle mogelijke moeite gedaan om een mooie profiel afdruk te kunnen maken. Jetje hield namelijk de hele tijd haar handjes voor haar gezichtje. Na wat duwen en porren verschoof ze een beetje en kon onderstaand plaatje worden geschoten. Tis nu al een prachtig kind!!!

Controle (3):

Afgelopen dinsdag moest ik weer naar het ziekenhuis van Vichy voor de controle van de zevende maand, ditmaal bij de gynaecoloog.
Een alleraardigste man van een jaar of 55 met Arabisch bloed. (ik denk een halfbloed Algarijn)
Alles was weer helemaal goed. De uitslag van de suikertest van vorige week was ook prima, dus daar hoeven we ons niet druk om te maken.
Ik kreeg een verwijsbrief mee voor de anesthesist die me alles gaat uitleggen over "de ruggeprik" en zodat ze kunnen zorgen dat ze rond de datum van bevallen het juiste bloed (met de irreguliere waarde Anti-Kell) op voorraad hebben, voor "je weet maar nooit".
Wel, DE ruggeprik. In principe kun je in Frankrijk dus bevallen onder het genot van een ruggeprik, de keus is volledig aan mij, in dit geval. Wat het precies inhoudt, of je überhaubt nog iets voelt etc. weet ik dus niet, dat gaat de anesthesist me allemaal uitleggen. Daar had de vriendelijke dokter allemaal geen tijd voor, zijn tijd is kostbaar (lees: duur)!!!
Aan andere vormen van pijnstilling doen ze niet. Het geweldige pethidine prikje (ik was kompleet van de wereld en zo high als konijn) dat ik bij de bevalling van Xenya kreeg kan ik dus wel vergeten :(
Inmiddels heb ik een beetje op het net gespeurd en gelezen dat er twee verschillende soorten ruggeprikken bestaan. Eén waarbij je echt niets meer voelt en kan, maar ook één waarbij je nog je spieren kunt gebruiken en soms zelfs nog kunt lopen. Dat eerste lijkt me bij een bevalling wel handig, ik neem aan dat Jetje er niet helemaal uit zichzelf uit komt ploppen :) en toch wel wat spierkracht van mij nodig heeft bij dit klusje.
Op mijn vraag hoe het zit met opwekken, inleiden etc. kreeg ik een negatief antwoord. Aangezien ik al eens een keizersnede heb gehad, zal Jetje niet voortijdig opgeroepen worden. Ik had het wel leuk gevonden om met 38 weken ofzo te bevallen. Maar helaas, dat is dus uitgesloten. Ik zal rustig moeten wachten tot ze zich aandient. In Frankrijk grijpen ze wel eerder in, mocht ik overtijd raken. Waar in NL de grens op 42,5 weken ligt, ligt de grens in Frankrijk op 41 weken. Ik ga er dus vanuit dat ik in ieder geval rond 21 maart in het kraambed lig, mét een blozende baby!!! Nu op naar de volgende afspraak: volgende week de 32 weken echo!!!

Pfff, veel te druk!!! Zou het eigenlijk rustiger aan moeten doen, maar daar heb ik geen tijd voor :)
Hieronder 3 nieuwe stukjes, had ze natuurlijk al veel eerder moeten schrijven, maarja, tijd hè,...
Voor de kerst te druk en dacht ik: "Komt wel tijdens de feestdagen". Tijdens de feestdagen te druk met bezoekjes van en aan familie en vrienden in NL. En nu we weer thuis zijn, zijn er weer zoveel andere dingen die eerst moeten. De post, de boekhouding, algemene administratie, de was, de boodschappen, medische bezoekjes. Kortom, de tijd vliegt. Voordat ik het straks door heb is het begin maart!!! Maargoed, ik heb me niet verveeld in de wachtkamer van het lab: Veel leesplezier!!!

Suiker

De laatste keer bij de sage femme kreeg ik de opdracht mee om een suiker test te laten doen. Helaas kon dit niet door de verpleegster worden gedaan die aan huis komt om bloed te prikken. Er moet namelijk worden geprikt in nuchtere staat, dan moet je 75 gram (!!!) suiker of glucose tot je nemen, 2 uur wachten en dan wordt er nogmaals bloed geprikt. Volgens de verpleegster en het laboratorium is dat veel te gevaarlijk om thuis te doen (?!) en moet je constant onder toeziend oog van een medicus zijn. En de wijkverpleegster heeft natuurlijk geen tijd om 2 uur bij mij op de bank te komen wachten.
Er zat dus niet veel anders op als me melden bij het laboratorium in Vichy. Ik mocht niet naar het lab waar ik normaal gesproken altijd naartoe ga, want via de wijkverpleegster hadden ze in Vichy al het recept en dus kon dat niet meer door een ander lab worden gebruikt. Midden in de stad, welliswaar vlakbij een parkeergarage, maarja, m’n auto is te groot (lees hoog) dus die past daar niet in. Dat werd dus zoeken naar een parkeerplek. Natuurlijk sneeuwde het ook nog eens flink en moest ik een stuk lopen, nouja, waggelen, naar het lab.
Omdat ik me daar 2 uur moest bezighouden had ik ook maar m’n labtop meegenomen, leek me wel zo handig als tijdverdrijf, maar die moest ik dus ook meeslepen.
Rond tienen was ik in het lab. Ik werd meteen geprikt en daarna kwam de verpleger met een groot glas suikerwater aanzetten. Getver de getver, wat was dat smerig zeg!!! Ik ben een zoetbek, maar dit is wel zo goor!!! 75 gram glucose opgelost in water en het liefst had ‘ie dat ik het in één teug opdronk. Ik dacht dat ik over m’n nek ging na de eerste teug. De rest van het glas heb ik in de wachtkamer opgedronken, slokje voor slokje. Gelukkig werd het minder zoet naarmate ik dichter bij de bodem kwam.
En toen begon het wachten,…… want pas na twee uur konden ze weer prikken en ik mocht het lab NIET verlaten,……
Na ruim 2 uur met m'n labtop op schoot in de wachtkamer te hebben gezeten, had ik m'n offerte getypt, enkele facturen uitgewerkt en zelfs nog de vorige twee blogjes geschreven. Ik vond het wel tijd om op te ruimen!!! Dus, afgesloten, alles terug in de tas en naar de balie. Maar nee, volgens hen moest ik nog eens een goed kwartier wachten. Dan maar alvast plassen en nog wat bladeren in een tijdschrift wat ik voor de zekerheid ook meehad. Hè hè, 12h23 kwam de verpleger aan en mocht ik weer mee naar het prikkamertje. De prik was snel gedaan en exact om 12h30 stond ik weer buiten, in de sneeuw!!!
De resultaten sturen ze per post naar me op.

Weeën:

Even voor kerst werd ik ‘s nachts wakker. Er was iets, maar het duurde even voordat ik het door had. Ai, dit voelde als een wee!!! Ik bleef rustig liggen terwijl de pijn rustig afnam. Maar eventjes later begon het weer opnieuw. Na 7 weeën, die ongeveer om de 2 à 3 minuten kwamen werd ik toch wel wat ongerust en ging ik naar beneden. Het leek me wel zo verstandig een blocnote erbij te pakken en de tijd zodat ik wat kon gaan noteren. Tja, als je een dokter moet gaan bellen is het wel zo handig als je iets te vertellen hebt.
Met blocnote en mobiel in de hand installeerde ik me op de bank. En toen,….. niets meer. Geen kramp, geen pijn, geen wee meer te bekennen. Na een minuut of 20 was ik het zat en ben ik maar weer naar bed gegaan.
De volgende ochtend voelde ik me gewoon en had ik heerlijk geslapen, alsof er niets was gebeurd.
Ik heb een beetje op internet gespeurd en gesurft, maar kon hier geen schokkende informatie vinden in de zin van dat ik me nu zorgen moest gaan maken. Hoogstens dat ik het toch echt een beetje rustiger aan zou moeten doen. Zolang het niet weer zou gebeuren was er niets aan de hand, anders zou het wel verstandig zijn een dokter of gynaecoloog te raadplegen. En,… laten we het afkloppen, tot nu toe is het niet meer voorgekomen. Jetje blijft dus nog even lekker in d’r veilig holletje, totdat ze écht klaar is om naar buiten te komen!!!

Controle (2):

Half december was het weer zover: op controle bij de sage-femme in het ziekenhuis.
Bloeddruk was ietwat laag: 105/80, hartje klopte goed, gewicht was goed, plasje was goed en tijdens het toucheren bleek dat ik nog geen ontsluiting had :)
Ik had de laatste tijd wat last gehad van harde buiken enzo, dus ze wilde even het zekeren voor het onzekere nemen om er zeker van te zijn dat Jetje nog goed opgesloten zat.
Aangezien ik inmiddels wel wat kwaaltjes krijg/heb kwam ook het recepten blok tevoorschijn.
Pijn in je rug en bekken??? Doosje pillen. Suiker prikken??? Zakje met 75 gram glucose. Brandend maagzuur??? Zakjes vloeibaar spul om op te slurpen. En om het lijsteje kompleet te maken: Aambeien??? Zetpillen en zalf.
Zo, ik kan mijn eigen apotheekje weer openstellen, want samen met alles wat ik al in huis had, kan ik wel weer een tijdje voort en de rest van de familie kan mee profiteren. Bovendien wordt alles vergoed door de Secu en de aanvullende ziektekosten verzekering, dus ik doe gewoon lekker mee met alle Fransen, want" ik heb er recht op"!!!
De irregulaire antistof Kell kwam ook ter sprake. In eerste instantie vond deze SF dat ik daar niet meer op gecontroleerd hoefde te worden, omdat het de vorige keer negatief was (op zich een goed bericht!!!). Na overleg met een arts werd er toch, voor de zekerheid, nog één keer een recept voor uitgeschreven om dit te laten testen. Als het dan nog steeds negatief zou zijn, dan hoefde ik niet meer elke 15 dagen getest te worden. (Een week later bleek dat het toch weer positief was, dus we gaan gewoon door met elke 15 dagen prikken,…)
Er lag ook een foldertje van de Mexicaanse Griep op het bureau van de SF. Ik las het terwijl zij de recepten uitschreef. Ze vroeg me of ik me al had laten inenten. “Nee hoor, ik heb nog steeds geen oproep gehad en als ik die wel krijg ben ik niet van plan te gaan.”
Oh, maar je kan ook naar één van de prikcentra in Vichy hoor, zonder oproepkaart. “Hmm, hoeveel zwangere vrouwen laten zich eigenlijk inenten???” Tja, ze moest toegeven dat dat er dus niet zoveel zijn.
Nog even door over de gripe: Wat ik wel heel vervelend vind, is dat de kraamafdeling tijdens de griep zo goed als gesloten is voor bezoek. Je mag tijdens je kraamperiode (5 dagen verplicht in het ziekenhuis) maar door één persoon bezocht worden. En niet één persoon per keer, nee, tijdens de periode van 5 dagen moet het telkens dezelfde persoon zijn!!! Hopen dus maar dat de griep over is tegen de tijd dat ik daar lig.
Dit was de laatste keer bij de SF. De volgende afspraken die ik heb zijn allemaal bij dezelfde gynaecoloog. Ook de 32-weken echo staat gepland, ben zeer benieuwd of ze me dan al wat meer over Jetje kunnen vertellen in de zin van lengte, gewicht, wel of niet op schema etc.