4 & 21 maanden

Zo, we hebben de verplichte check ups er weer opzitten voor deze maand!!!
Vorige week hadden we de "rappel" RDV (terugkom afspraak) bij de cardiologe in Clermont-Ferrand. De navigatie wist het ziekenhuis feilloos te vinden en we waren mooi op tijd.
Terwijl mijn Lief in de wachtkamer met speelgoed bleef om Nina te vermaken, ging ik met Dinand naar binnen. Van de zomer was het bloedheet geweest in het kleine kamertje, dat ook nog eens vol staat met apparatuur, en nu was dat niet veel anders. De cardiologe haalde het dossier tevoorschijn en begon aan de hart echo. Alles zag er prima uit!!! Toen ging ze ook nog een elektro cardiogram maken. Hier was de uitslag helaas iets minder goed van. We hoeven ons geen zorgen te maken, en ze kon het niet goed uitleggen, want het volgens haar eigen zeggen "très compliqué", maar wat ik ervan begreep is dat het ritme wel goed is, maar de rustposes tussen twee slagen in, onregelmatig zijn. Ze zei ook dat het hart op dit moment functioneert zoals bij een pasgeboren baby en niet zoals bij een baby van ruim 4 maanden. We moeten over een jaar weer terug komen, bij haar of bij een cardioloog in Vichy, zodat er nog eens een elektro cardiogram gemaakt kan worden.
Deze week hadden we weer de maandelijkse afspraak bij de kinderarts staan. Niets bijzonders, wegen, meten, inentingen, betalen en weer naar huis!
Hij weegt nu 7360 gram en is 67 cm lang. In een maand tijd is 'ie dus weer 400 gram en 3 cm gegroeit!!! Regelmatig vragen mensen aan me hoe oud hij is. Als ik dan zeg: 4 maanden, zijn ze verbaasd en zeggen ze dat ze dachten dat hij 6 à 7 maanden zou zijn.
Ik geef hem nog steeds volledige borstvoeding en sinds een paar dagen krijgt hij er zo nu en dan een hapje bij. Hij heeft het nog niet helemaal onder de knie, maar dat zal vast snel komen!!!
Nina wordt ondertussen met de dag ondeugender. Ze klimt overal op, is dol op koek, snoepen en TV kijken. Met twee grote zussen krijgt ze in deze bezigheden dan ook vaak het "goede" voorbeeld.
Afgelopen week viel er een flink pak sneeuw en sindsdien wil ze alleen nog maar naar buiten. Telkens als er iemand naar buiten gaat wil ze mee en staat ze met haar laarsjes pijlsnel klaar. Ondertussen roept ze dan de hele tijd: "sokkuh?!" Sokken is haar benaming voor alles wat je aan je benen of voeten doet. Maar ondertussen plukt ze de ballen uit de kerstboom, poetst ze haar tanden terwijl ze net een chocolade pepernoot heeft fijn gekauwd, jat ze een pot crème uit de badkamer en smeert ze daar de plavuizen mee in, klimt ze vliegensvlug de trap op én weer af en meer van dat soort akties. Ik heb soms ogen en oren te kort!!!
Nu staan de feestdagen voor de deur en de meisjes hebben 2 weken vakantie. Na kerst komt er gezellig bezoek uit NL, dus het wordt hier lekker druk en vol. De kolonie zit dan ook vol, dus zo nu en dan moeten we nog even aan het werk. Dinsdag 3 januari beginnen de scholen weer, dus tot dan zetten we geen wekker, en nemen we de dagen zoals ze komen.

3 maanden & 20 maanden

Aangezien de tijd soms te snel gaat om alles bij te houden is de vorige blog alweer van 2 maanden geleden. De stand is nu 3½ maand en 20½ maand.
Hoewel kleine jongetjes trager zijn als kleine meisjes, gaat het groeiproces gestaag door en ben ik soms even de tijd en de tel kwijt.
Onze kleine man is nog steeds lekker "baby", slaapt veel, is erg zoet en huilt weinig. Hij drinkt veel en goed en daar ben ik natuurlijk trots op. Ik koester hem dan ook, deze laatste kleine beer.
Gisteren moesten we weer naar de pédiatre, voor het "3 maanden" bezoek. Dinand kreeg zijn eerste vaccinaties. Ondanks de plaatselijke verdoving, die ik een half uurtje ervoor op zijn dijbeentjes moest plakken, deed het denk ik toch behoorlijk zeer, want hij brulde het uit. Toen 'ie van de ergste schrik en pijn was bijgekomen heeft ie nog zeker een kwartier na gesnikt en gesnotterd.
Later stelde de pédiatre vragen, antwoordde ik, en vulde hij het boekje in. Tussendoor suste ik Dinand.
Of hij nog wel vitamine D kreeg en vitamine K. Eh,.... Nee, en ja. Vitamine K wel, maar met de vitamine D ben ik gestopt, want hij kreeg er uitslag van. Ai, fout antwoord dus. Of ik wel wist dat het héél erg belangrijk was, die vitamine D. Ja, dat weet ik, maar als ie er niet tegen kan, ga ik er niet mee door. Bestaat er misschien een ander merk of samenstelling?!
Gelukkig, dat bestaat en dus kreeg ik een ander recept. Ook krijgen we nog een vervolg behandeling voor zijn oogjes, want die zijn nog steeds niet 100% genezen en zo nu en dan nog wat snotterig en ontstoken. De assistente had hem gewogen en gemeten: 6959 gram en 64 cm, dus ook dit werd in het boekje bijgeschreven.
Toen ook de vaccinaties voor de volgende ronde waren genoteerd was het recept klaar. Stempel in het "groeiboekje", handtekening en klaar!!! Tenminste,...... dat dacht ik, want hij had nog een verrassing voor me,......
Er moet een afspraak worden gemaakt bij de cardioloog voor het vervolgonderzoek van zijn hartje.
Eh,.... had hij de vorige keer niet gezegd dat dat totaal overbodig was, dat alles goed ging en dat een vervolgonderzoek dus niet meer nodig was,.....
Nee hoor, de cardiologe heeft in haar rapport geschreven dat er een vervolgonderzoek moet plaatsvinden na 3 maanden, dus dat moet gebeuren, de secretaresse zal een afspraak maken. Tot ziens, tot de volgende keer!
Nou mooi, daar stond ik dus, met snikkende baby, blousje nog half open, boekje, papieren en factuur in m'n hand, kinderwagen, jas en tas op de gang, en een beetje perplex.
Op naar de balie en de secrataresse, voor het maken van een afspraak voor het volgende bezoek aan de pédiatre, om de eindfactuur te ontvangen die dan weer bij de volgende balie betaald moet worden en om een afspraak te maken bij de cardiologe in Clermont-Ferrand.
De secrataresse ging bellen. Ondertussen fluisterde ik haar nog de tijdstippen in die ik prefereerde. Ze had contact met de secretaresse van de cardiologe en deed wat haar was opgedragen door de pédiatre. Ze hield even stil, keek mij vragend aan, en zei: augustus 2012 is de eerst volgende mogelijkheid. Ik keek vol ongeloof terug en vertelde haar dat de cardiologe had gezegd "vervolg afspraak bij 3 maanden". "Ja, maar de pédiatre zei dat het niet urgent of een spoedgeval is."
Uiteindelijk zei ze dat ze nog eens met de pédiatre zou overleggen en mij later die middag terug zou bellen. En dat deed ze. Ze heeft uiteindelijk een afspraak geregeld ergens half december.

Nina is ook nog steeds een heerlijk schatje en begint steeds meer te praten. Haar woordenschat heeft zich uitgebreid met: "tli-li" (drinken), "hdtcheketee" (hatchikidee), "hptee" (huppetee), "klaa" (klaar), "eetu" (eten), "happe" (happen), "lekke-lekke" (lekker), aa-toh, "hee-tte" (heet), het populaire "jonghu" en één van de belangrijkste woorden "oo-leh" (oren = d'r knuffel) en natuurlijk een heleboel grappig gezichten, gebaren en ondeugendheden.
Eten is nog steeds een drame. Vlees en vis gaan erin als koek. Koek, snoep en cake gaan erin als koek. Ook vlokken en brood met vlokken gaan erin als koek. Zelfs pasta, lasagne en rijst gaat erin als koek. Maar alles wat een kleurtje heeft, zoals wortel, paprika, prei of iets anders wat op groente of aardappels lijkt, wordt netjes en zeer consequent aan de kant geschoven. Ik hou iedereen voor dat het een fase is en dat dit weer over gaat. En daar geloven we dus in!!!
Nina heeft ook een voorliefde voor telefoons, laptops, IPods, Ipads en alles wat maar licht of geluid geeft of waar knopjes en toetsen aan zitten. En zoals bij elke dreumes is ook de afstandbediening van de TV een gewild item, zijn pennen en potloden zeer interessant, en moeten pantoffels en sokken altijd uit!!!

Ondertussen ren ik me zo nu en dan gek door het huis, van boven naar beneden en de kelder, waar de wasmachine en droger staan, en natuurlijk ook alles in omgekeerde volgorde, kruislings etc. Bed, bad, fles, borst, box, stofzuiger, doekje, luiertje, wasje, plasje, poepje, eten, opruimen, koken, en als er even rust is en de kleintjes een slaapje doen (het liefst tegelijk) dan is het tijd voor adminstratie, een blogje, mail beantwoorden, websites bijwerken of gewoon even lekker surfen.
Het is druk zo nu en dan, maar ik zou het niet willen missen!!!

2 maanden & 19 maanden in beeld

1 maand & 18 maanden oud

De tijd vliegt!
Zo zat ik nog met een megabuik op de bank, en nu ligt ons knulletje alweer zes weken in z'n wiegje.
Inmiddels hebben we ons ritme gevonden en gaat het gewone leven weer zijn gangetje. De meiden gaan weer naar school en ik heb mezelf weer helemaal gevonden in en om huis, met de twee kleintjes.
De ochtenden vliegen voorbij. Tegen de tijd dat ik wakker ben, gedoucht en aangekleed beneden is het vaak al rond negen uur. Nina is dan ook wakker en samen ontbijten we. Dinand is de ene keer wakker en hangt dan aan een borst en de andere keer ligt ie nog lekker te meuren in ons bed.
Hij drinkt goed, groeit goed, slaapt goed en is eigenlijk een modelbaby. Hij zit wel onder de uitslag in zijn gezichtje, maar zolang hij niet krabt, niet huilt en nog steeds goed slaapt en er niet op een andere manier last van heeft, denk ik dat het geen kwaad kan.
Hij slaapt 's nachts in z'n mummiepak (snug & tug) en overdag ook regelmatig, wat hem (en mij) rust geeft en zorgt voor een gezellige uitgeslapen baby. Toen hij drie weken oud was en dus twee weken thuis moesten we nog een keer bij de kinderarts langskomen om te na te laten kijken of het goed met 'm gaat. Hij was in twee weken tijd 400 gram aangekomen!!! Nu moeten we begin oktober weer langskomen.

Nina is nu 18 maanden oud en doet wat een dreumes hoort te doen. Ze brabbelt, zegt: Papa, bibie (baby), zàh (zacht), bah (als ze een poepluier heeft) geeft kusjes, zwaait terwijl ze "oehhoe" zegt, en loopt de hele dag met een babypop rond te sjouwen. Sinds kort is nu de "ik wil niet warm eten" periode aangebroken. Vlees gaat er in als koek, en ook daar moeten we mee oppassen, want het "oe" woord wordt ogenblikkelijk opgepikt. We hebben het nu dus regelmatig over koo-èkjes en snoo-èpjes. Brood en kwark met muesli eet ze ook gewoon, maar aardappel en groente,..... hmmm, niet van harte dus. Pasta  en rijst daarentegen gaan er nog steeds best wel goed in. Ze eet dan ook meer keren als de gemiddelde persoon spaghetti bolognese.
En verder is ze soms ontdeugend en haalt ze streken uit, net als elk kind en hebben we soms moeite om ons lachen in te houden. Ook speelt ze graag met de "little people". Eigenlijk zijn het meer dieren als mensen en dan doet ze allerlei geluidjes na van dieren. Het is gewoon een heerlijk grietje!!!
En ik ben ondertussen eigenlijk ook wel zo goed als helemaal hersteld van alles. Ik heb m'n spijkerbroek weer aan en zit lekker in het dagelijkse gebeuren van wassen, opruimen, stofzuigen, eten koken, werken etc. Mijn Lief ontlast mij tot nu toe nog fijn van al het schoonmaakwerk in de gîtes, dus dat is wel heel erg fijn!!! Dat is net ff te veel omdat er nog bij te doen, met twee kleintjes op sleeptouw,....

Naar huis?!

Toen Dinand maandagochtend werd geboren en hij direct naar de afdeling Néonatalogie moest, werd aan mijn Lief medegedeeld dat dit voor een observatie van 24 uur zou zijn. Het was dus wel even een kleine domper dat hij niet direct bij mij op de kamer zou zijn, zoals gewoonlijk is, maar ach, 24 uur was te overzien! Alleen mijn Lief en ik mochten naar hem toe, de meiden konden hem alleen door glas zien en mochten niet de afdeling op.
De volgende dag vroeg ik dus vrijwel direct wanneer hij naar de kraamafdeling "Maternité" mocht verhuizen. "Nog niet" was het antwoord. Hij had immers nog een infuus en hij moest eerst goed zelf kunnen drinken voordat hij weg mocht, was toen het antwoord. Daarbij moesten ze zijn suikerwaarden goed in de gaten houden en prikten ze hem voor en na elke voeding in zijn vingertjes om de dextro waarden te bepalen. (later had allemaal blauwe vingertopjes van het vele prikken, arm kind)
Woensdag vroeg ik weer hetzelde, dit keer aan de kinderarts zelf. Deze man, van Arabische afkomst, sprak zeer gebrekkig en voor velen (zelfs de verpleegsters!!!) onbegrijpelijk Frans. Daarbij was het gewoon een nare man, absoluut niet het type dat kinderarts zou mogen of kunnen zijn (in mijn ogen). Ik verbaas me er dan ook nog steeds over dat ze zo'n man een diploma of baan geven in een Frans ziekenhuis, maar dit terzijde.
De kinderarts zei weer hetzelfde: eerste het infuus eraf en dan zien we wel verder.
Later die dag begon ik er nog eens over met een andere verpleegster die de dienst had overgenomen. Dinand lag namelijk nog steeds te bakken onder de couveuse en die bleven ze maar hoog afstellen. Het arme kereltje had het bloedheet, pareltjes zweet stonden op z'n hoofdje en nek en hij was zo suf als maar kon. En dat terwijl de verpleegsters aangaven: 'Hij moet wat allerter worden en beter drinken". Ja, dan moet je die hoogtezon eens wat lager zetten, want daar wordt ie zo suf van!!! En dat heb ik dus ook gezegd, het was gewoon een vicieuze cirkel!!! Als ze die couveuse zo hoog lieten staan, bleef ie suf, dronk ie niet goed en kwam ie niet aan. En zolang ie niet aankwam, moest het infuus erin blijven om hem te hydrateren. Ik kreeg het voor elkaar dat ze temperatuur van 37° terugbrachten naar 32°. Echter later, toen er een wisseling van dienst was geweest, stond ie weer op 37°!!!!! Grrrrr, nog maar eens dit aangekaart en ook nu zetten ze de temperatuur weer terug, gelukkig.
Woensdagavond had ik een gesprekje met de hoofdzuster die ook dienst had toen Dinand voor het eerst op de afdeling kwam; Zij legde mij uit, eindelijk(!), dat de baby's die op neonat liggen, zelden terug gaan naar de maternité. Zo, dat was een flinke domper!!! Ik had er zo naar toe geleefd elke dag, dat ie snel bij mij zou komen, en nu werd al deze hoop de grond ingeslagen.
Ik kon nu alleen nog maar uitkijken naar het moment dat we naar huis mochten,......
Het was ook zo onwerkelijk allemaal. Steeds naar de afdeling om te voeden, maar ondertussen kon ik 'm helemaal niet echt leren kennen, ik wist niet wat z'n ritme was, hoe hij wakker werd, wat voor geluidjes hij maakte etc. Want alles moest strikt om de 3 uur, honger of slapen, maakte niet uit. Tijd is tijd.
Tis dat ik nuchter ben ingesteld, maar de gemiddelde kraamvrouw had aan al deze perikelen een flink trauma overgehouden denk ik!!!
Daarbij werd alles stap voor stap bekeken en kon er nog niets worden gezegd over wanneer we eindelijk naar huis zouden kunnen gaan.
Het enige voordeel van dat hij al die tijd niet bij mij op de kamer had gelegen, was dat ik alle nachten redelijk geslapen heb. Ik hoefde namelijk niet zelf voor mijn kind te zorgen en er steeds uit. Ik kolfde 1x per nacht en daarna kon ik direct weer lekker verder slapen.
Vanaf donderdag ging ie beter drinken, kwam de borstvoeding echt megagoed op gang en ging ie niet meer achteruit in gewicht. Maar,... het infuus mocht er nog steeds niet uit. Ook mocht ie nog steeds niet in een wiegje liggen met kleertjes aan, hij moest nog steeds bloot (met luier) in de couveuse blijven liggen. De uitleg hierbij was dat ze hem beter in de gaten konden houden als ze zijn hele lijfje bloot konden zien. Aan de andere kant vertelde ze ook dat normaal gesproken baby's vanaf 3500 gram zichzelf heel goed op temperatuur kunnen houden en dus helemaal geen couveuse nodig hebben!!!
Donderdagavond sprak ik de hoofdverpleegster weer aan om aan te dringen op de afspraak met cardioloog en zei vertelde me dat er die avond een overleg zou zijn met de chef van de afdeling dr. Goumy en dat zij een aantal dingen zou aankaarten, waaronder het verwijderen van het infuus, het verhuizen naar een wiegje en het afhandelen van de onderzoeken.
Toen ik donderdagavond voor de avondvoeding terugkwam, waren we één stapje verder!!! Het infuus was afgekoppeld en als ik 'm nu oppakte, hoefde ik niet meer het hele stelsel van slangetjes en het bijbehorende karretje waar de zak met vloeistof aanhing meenemen!!!
Vrijdagochtend kwam de Arabische kinderarts weer langs en deze momepelde tussen zijn onderzoeken door dat Dinand nu ook naar een wiegje mocht en kleertjes aanmocht!!! Hèhè, weer een stapje verder. Op mijn vraag: "Wanneer mag ie mee naar huis?" antwoordde hij dat ie dat zondag zou beslissen. Daarna, terwijl de kinderarts al half op de gang stond, lispelde hij iets over de cardioloog in Clermont-Ferrand.
Eigenlijk had Dinand ook een hersenscan onderzoek moeten ondergaan. Maar omdat er die dag maar plaats was voor 1 kind en het onderzoek voor Dinand minder noodzakelijk was als voor zijn Chinese kamergenootje, ging die voor. De moeder van het Chineesje had namelijk diabetes type 2 en dus had hij meer kans op afwijkingen. Aan de ene kant was ik blij dat Dinand niet hoefde, maar aan de andere kant maakte ik me ook zorgen dat ze hun mening misschien later weer zouden veranderen en we dan niet in het weekend naar huis konden omdat dit onderzoek dan nog niet gedaan was en pas weer na maandag zou kunnen worden gedaan. Nouja, eerst maar het onderzoek bij de cardioloog in Clermont-Ferrand, dat was al een hele onderneming en een avontuur op zich!!!
Het onderzoek ging helemaal goed en de cardioloog had op haar advies geschreven dat hij naar huis mocht. We moeten wel nog een keer terug komen, tegen de tijd dat Dinand 3 maanden is om te kijken of het hart groeit zoals het hoort.
Toen de kinderarts zaterdagochtend weer zijn ronde en onderzoeken deed wilde hij nog steeds geen beslissing nemen en dit zot zondag uitstellen. Ik had in principe wel zaterdag al naar huis gemogen. Puur een centenkwestie dus, want zo kon er mooi nog een dagje extra geld gevangen worden voor moeder en kind die beiden langer in het ziekenhuis verbleven, de verzekering betaalt toch wel,....
Zondagochtend: ik had de zenuwen en durfde nergens op te hopen. Dinand stond nu inmiddels 3 dagen "stil" hij viel niet af, maar kwam ook nog niet echt aan. In totaal had ie zo'n 350 gram aan gewicht verloren, nog lang geen 10% dus en in mijn ogen zeer aanvaardbaar. Maar om naar huis te mogen, moest ie zijn aangekomen. Toen de verpleegsters hem die ochtend voor zijn badje hadden gewogen, was ie nog niet echt noemenswaardig aangekomen, dus ze spoorden mij aan om hem snel nog even te voeden en dan nogmaals te wegen, dan zouden ze dat gewicht in zijn dossier invullen, want ze hadden het nog maar even leeg gelaten. Erg aardig van ze, dus ik ging snel voeden en even later konden we 4985 als gewicht noteren, dat moest genoeg zijn om de kinderarts gunstig te stemmen.
Normaal gesproken was de kinderarts altijd rond 09h00 op de afdeling, maar vandaag kwam hij pas tegen 11h00 aandraven, samen met dr. Goumy, de chef. Samen namen ze alle dossiers door van alle kinderen die er op de Néonatalogie aanwezig waren, en wij (de Chinese en ik) hoorden flarden van hun gesprekken. We hadden allebei het hart in de keel, want ook de Chinese wilde graag met haar kleine Chineesje naar huis. Het leek eeuwen te duren!!! Uiteindelijk, na ongeveer 20 minuten kwam er een verpleegster onze kamer in, die fluisterde dat ze het natuurlijk eigenlijk niet mocht zeggen, maar dat we allebei naar huis mochten met onze kids. Yes, yes, yes, wat was ik blij!!!
De Arabier kwam nog een keer langs voor het laatste onderzoek, alle kleertjes weer uit, luiertje af, voelen, luisteren, wegen, meten en alles werd weer ingevuld. Hij vond zijn gewicht nog steeds een beetje minimaal, maar vooruit, we mochten naar huis. Nu dus officieel!!! Hoera!!!
Even na half twaalf kon ik mijn Lief eindelijk een sms sturen dat ie ons straks op kon komen halen. Ik liet er nog maar weer eens een voeding uitstromen en ging toen naar mijn eigen kamer om in te pakken, want dat had ik, om het lot niet te tarten, nog niet gedaan. Omdat het inmiddels ook "midi" was, kreeg ik ook nog te eten op m'n kamer. Ik at alleen het lekkerste eruit, zodat ik even geen honger meer had, want ik verwachtte dat we straks met z'n allen gezellig thuis zouden gaan eten.
Mijn Lief was er tegen 14h00, want die had nog 1 gîte moeten schoonmaken op de kolonie. Ook zouden er nog twee families aankomen die dag.
Samen gingen we voor de laatste keer naar Néonatalogie om ons jochie op te halen. We kregen een stapel recepten mee en z'n "carnet de santé" oftewel het groeiboekje. Klaar om naar huis te gaan en helemaal blij, de meisjes zaten op ons te wachten, want die zouden nu ook eindelijk hun broertje kunnen vasthouden en echt kunnen zien.
De thuiskomst was heerlijk, de kamer was mooi versierd door de meiden en de tafel gezellig gedekt. Home, sweet home,... nu konden we eindelijk ons mannetje gaan ontdekken!!!

Cardioloog

Vanaf de dag dat Dinand geboren was, hadden ze (kinderarts en verpleegsters) al gezegd dat hij naar de cardioloog moest voor een hartecho. Dit omdat er vanwege de zwangerschapsdiabetes sprake kon zijn van een vergroot hart door de extreme groei vanwege de grote opname van suikers.
Wel, hij is dus op maandag geboren en elke dag kreeg ik op mijn vraag of er al een afspraak gepland stond, een negatief antwoord. Uiteindelijk werd het donderdagavond en was er nog steeds geen afspraak, maar de hoofdverpleegkundige van Neonat beloofde mij het aan te kaarten bij de chef Pédiatrie, dr. Goumy, die donderdagavond overleg zou hebben met de rest van de staf en hier en daar enige druk kon uitoefenen.
Toen ik vrijdagochtend op de afdeling kwam voor de voeding van 09h00, was er nog steeds geen duidelijkheid. In principe mocht ik zaterdag naar huis, maar ik wilde niet zonder kind het ziekenhuis verlaten en de afspraak met de cardio moest hebben plaatsgevonden, anders zouden ze Dinand niet naar huis laten gaan. En er moest ook nog een hersenscan plaatsvinden. Ondertussen werd ik toch wel wat wanhopig, want de maandag daarop was het 15 augustus en hier in France een nationale vrije dag, dus een zondag, dus dan zouden al deze onderzoeken niet plaats kunnen vinden. Als alles zou worden uitgesteld naar bijv. dinsdag, dan zou ik pas ruim na het weekend naar huis kunnen, en ondertussen wilde ik zooooo graag naar huis, MET kind!!!
Vrijdagochtend, kwam zoals elke ochtend de kinderarts op de afdeling om alle baby's te onderzoeken. Dinand lag sinds de dag daarvoor op een kamer met een Chineesje, die de dag na hem was geboren en die ons record van 5310 gram had verslagen. Het Chineesje woog namelijk 20 gram meer. Maar, het Chineesje wachtte dus net als wij ook sinds zijn dag van geboorte op een RDV met de cardioloog en had ook nog steeds niets gehoord.
Toen de kinderarts dus zijn onderzoeken had gedaan, riep hij zomaar, uit het niets (het was een zeer onplezierige man, van Arabische afkomst die zeer gebrekkig en onduidelijk Frans sprak) dat we misschien naar Clermont Ferrand moesten voor de hartecho. De moeder van het Chineesje en ik keken elkaar aan en uit onze blikken sprak onbegrip en paniek. Naar Clermont-Ferrand?! Dat is ruim een uur rijden verderop!!! Zijn er geen cardiologen hier in het ziekenhuis van Vichy?! Ja, die zijn er wel, maar die hebben geen tijd! Vakantie, extra zondag, bla bla bla.
Even later hoorde ik de verpleegster van de balie echter een afspraak bij de cardio van Vichy afzeggen omdat er reeds een RDV in Clermont was!!! Ik vroeg haar of ik het goed had begrepen dat de gewilde afspraak in Vichy nu weer ongedaan werd gemaakt om toch naar Clermont te gaan. Ik was namelijk liever gewoon ter plaatse gebleven, en... het was toch niet mogelijk in Vichy vanwege vakantie, extra zondag etc.?! Ze draaiden er een punt aan onder het mom van: "In Clermont zijn ze beter gespecialiseerd in baby's,.... Oké, we moesten dus naar Clermont, Dinand en ik, maar ook het Chineesje en zijn ouders.
We moesten om 15h00 klaarstaan op de afdeling en zouden om 15h15 vertrekken naar Clermont-Ferrand, de afspraak stond gepland om 16h30. We zouden gebracht worden door een VSL (soort medische taxi)
Ondertussen kreeg het Chineesje de hersenscan en Dinand niet. Er was namelijk maar plek voor 1 kind die dag en onder het mom van "als de cardio echo goed is hoeft Dinand niet" kreeg de Chinees voorrang. Ik was alleen maar bang wat voor gevolgen het zou kunnen hebben voor onze datum van vertrek, maar dat leek niemand te interesseren.
Uiteindelijk vertrokken we pas tegen vieren naar Clmt-Fd en gelukkig was de cardioloog ook uitgelopen en waren we dus niet te laat, want we waren pas dik na vijfen in het mega grote ziekenhuis van Clermont. Gelukkig had ik een super taxichauffeuse die me echt onwijs hielp, want het was tenslotte pas vier dagen na de keizersnede en ik moest met Dinand, in een maxi-cosi het halve ziekenhuis doorkruisen. De chauffeuse heeft 'm overal naartoe gedragen, alle loketten opgezocht, me overal aangemeld, papieren geregeld etc. Echt top!!!
We waren met 5 minuten al klaar bij de cardioloog en alles was prima in orde, gelukkig!!! Daarna konden we weer terug naar Vichy en daar kwamen we na 19h00 aan.
Zo was ik dus van 15h00 tot na 19h00 onderweg geweest en ik was kapot!!! Ik heb Dinand weer op de kinderafdeling gedropt en ben met een pijnstiller in m'n bed geploft, met m'n dienblad met eten en een wekkertje, want tegen 21h00 moest ik weer voeden.

Ik was blij dat alles goed was, maar het bleef natuurlijk kolder dat ik al een aantal dagen strijd aan het voeren was omdat ik m'n kind bij me wil hebben (op de kraamafdeling) en dat dat niet mocht, want hij MOEST op de afdeling Neonatologie blijven. Maar aan de andere kant trappen ze je zo in een taxi naar Clermont-Ferrand zonder medisch personeel, ondersteuning of wat dan ook, terwijl je 4 dagen daarvoor een operatie hebt ondergaan en je een pasgeboren baby hebt die zogenaamd niet zonder de medische zorg van de kinderafdeling kan!!! Alles rondom de medische zorg is hier prima geregeld, maar dit was gewoon Franse autoriteit ten top!!!

Borstkolf

Omdat ik al mijn kinderen borstvoeding heb gegeven en het liefst zelfs nog het record van Xenya (16 maanden lang) zou willen verslaan, geef ik nu ook weer borstvoeding. Maar als je kind niet op je kamer ligt en je er zelfs voor naar een andere afdeling moet om het te mogen zien of vasthouden, komt het niet vanzelf op gang. Ik vroeg dus om een borstkolf.
De verpleegster die op dat moment dienst had, reageerde zeer bot op mijn verzoek en zei dat het de volgende dag (dinsdag) vroeg genoeg was om daar mee te beginnen. Toen zij naar huis was en de volgende lading verpleegsters was gearriveerd heb ik het verzoek dus maar bij een andere collega van haar gedaan, en zij beloofde dat ik "straks" een borstkolf zou krijgen. Het was toen een uur of 5 in de middag. Rond 19h00 drukte ik maar eens op het belletje en verzocht de verpleegster die toen binnenkwam mij een borstkolf te brengen. "Ja hoor, komt er zo aan." Om 23h00 had ik 'm echer nog niet en was er ook nog niemand langs geweest, ondanks dat ik meerdere keren had gebeld.
Communicatiefoutje, bleek later en ik kreeg de borstkolf. Blij begon ik te kolven en produceerde ik flesje na flesje. De verpleegsters brachten de flesjes naar de afd. Neonat alwaar ze in een speciale koelkast werden bewaard en op het gewenste moment aan Dinand werden gegeven. Vanaf donderdag begon het echt goed op gang te komen en kolfde ik zo'n 100 ml per keer!!!
Aan het einde van de middag kwam er een verpleegster mijn kamer in en nam mijn borstkolf mee met de mededeling: "Een andere moederr heeft 'm nodig." Op mijn vraag hoe ik dan nu moest kolven zei ze dat ik dat maar met Neonat moest regelen, want ze hadden er maar 3 op de afdeling "maternité". Zij stelde dat als ik 's nachts moest kolven neonat hun apparaat wel even naar boven kon brengen en als ik klaar was dit weer mee kon nemen, tezamen met de gevulde flesjes. Toen ik even later naar Dinand ging om te voeden legde ik het probleem voor aan de verpleegsters op Neonat.Die waren zeer verontwaardigd over het gedrag van hun collega's en legden mij uit dat zij maar 1 apparaat hadden dat op de afdeling moest blijven.
Even later volgde er een telefoontje van Neonat naar Maternité en ik had het vermoeden dat ze op Maternité niet echt blij waren.
Toen ik na de avondvoeding terug kwam op m'n kamer en aan de avondploeg vroeg hoe het nu zat met het kolfapparaat, bleek er inmiddels een moeder te zijn die 'm wel had, maar 's nachts niet gebruikte.Ik mocht 'm dus weer terug op mijn kamer. Als ze 'm dan nodig hadden, dan zouden ze 'm 's nachts bij me op komen halen.
's Nachts nadat ik gekolfd had belde ik om mijn volle flesjes op te laten halen en zei ik dat ze de kolf wel even mee kon nemen, want die nacht zou ik 'm niet meer nodig hebben. Maar dat was niet nodig, want ze hadden er opeens genoeg. Toch kwamen ze 'm 's nachts weer ophalen.
De volgende dag was er opeens wel weer een kolf beschikbaar die ik tot het einde toe bij me mocht houden.

Het geboorteverhaal

Toen ik zondagavond 7 augustus klaar zat om naar het ziekenhuis te gaan, dacht ik te weten hoe het allemaal zou gaan verlopen. De herinneringen van Nina haar geboorte en de tijd in het ziekenhuis zaten nog vers in mijn geheugen. Dat alles anders zou lopen had ik totaal niet verwacht.
Ik kwam tegen 19h in het ziekenhuis aan. Daar wilden ze eerst een CTG maken, controleerden ze urine, bloeddruk en namen ze ook nog bloed af. Mijn Lief moest nog maar een rondje om gaan, want Nina was ook mee en die mocht de afdeling "verlossingen" niet op. Ondertussen vertelde de verloskundige me dat ik voor 08h30 op de planning stond. Dat was dus verrassing nummer 1, want ik wist tot dat moment niet beter alsdat ik in de middag geopereerd zou worden.
Met deze mededeling ging ook ons hele schema in duigen, want wij hadden via de Aide Aux Domiciles opvang geregeld voor de meiden en die zouden vanaf 11h bij ons zijn. Nu moest mijn Lief al rond 08h00 in het ziekenhuis zijn en de AAD kon niet eerder.
Nadat ik "ingecheckt" was, werd ik naar m'n kamer gebracht en kreeg ik nog een bord met eten. De rest van de avond bracht ik door met sms-en en bladerend in wat tijdschriften. De nacht was lang en heet. Mijn buik was inmiddels te groot om nog lekker te kunnen slapen en zo'n laatste nacht is toch vreemd, er gaat van alles door je heen.
De volgende ochtend was mijn Lief er al voor achten en kreeg ik een infuus aangebracht, een tabletje om het maagzuur in te laten dikken en nam de verloskundige nog het een en ander met me door.
Toen werd het tijd om me naar de OK te rijden. De ruggeprik werd aangebracht en dr. Fallouh betrad ook de operatiekamer. Even later, om 08h58 werd onze zoon geboren. Hij werd heel even bij me gelegd, zodat ik even aan 'm kon voelen en ruiken en veel te snel, werd ie weer weggebracht om te worden leeggezogen, schoongemaakt, gewogen etc. Mijn Lief zou 'm gedurende de tijd dat ik nog op de OK en op de uitslaapkamer was kangaroën, maar uiteindelijk heeft ie dat maar 15 minuten kunnen doen, want toen kwam de kinderarts en die wilde hem meteen meenemen voor onderzoeken.
Ik bleef ondertussen ongewoon lang op de uitslaapkamer. Na de geboorte van Nina was ik na ongeveer 2 uur weer terug op mijn kamer, nu bleef ik er bijna 4 uur!!! Ze waren er niet zeker van of de placentawond goed dicht was en of ik nu wel of geen extra bloed nodig had. Er werd dus nog bloed afgenomen en door het laboratorium onderzocht en ik mocht dus niet weg, voordat er een uitslag was. Uiteindelijk bleek de uitslag goed te zijn en mocht ik naar m'n kamer.
Daar verwachtte ik natuurlijk mijn Lief met onze zoon, maar helaas, niets van dat al!!!
Zodra ik op mijn kamer kwam, die dus LEEG was, kwam ook Gaby meteen binnen en vertelde hij me meteen dat Dinand op de kinderafdeling verbleef en daar 24 uur ter observatie moest blijven. Dat was dus wel even een tegenvaller. Hij bleef nog even bij mij en ging toen richting huis om de meiden op te halen en dan zouden we samen naar de kinderafdeling gaan om naar Dinand te kijken.
Rond 17h00 kwam hij terug, met de meiden, en moest ik dus uit bed, in een rolstoel, met infuus en alle slangen en draden, nog in m'n operatiehemd, naar beneden naar de kinderafdeling oftewel "Neonatalogie" op z'n Frans, en afgekort: Neonat.
Daar aangekomen konden we onze bul bekijken, ja, alleen bekijken, ik mocht 'm niet vasthouden,..... Volgens de verpleegsters was 'ie eindelijk stabiel en zouden we dat verstoren als we hem op zouden pakken. Hij had elektroden op z'n borst, een infuus in zijn handje en een sensor aan zijn voetje. Voor mijn gevoel dus overal draadjes, biepers en piepjes, want hij lag ook nog eens onder een soort warmtelamp (open couveuse) en aan diverse monitoren. De meiden mochten er ook niet bij, zij moesten op de gang achter glas blijven en konden ons en hun nieuwe broertje dus alleen op afstand zien. Na een kwartiertje werd 't voor mij tijd om afscheid te nemen, want ik trok 't niet meer, was ondertussen behoorlijk moe en natuurlijk net geopereerd, had niet geslapen etc.
De reden dat Dinand naar de kinderafdeling was gedirigeerd door de kinderarts, was dat hij vlak na zijn geboorte met een soort zucht of hikje in zijn stem ademhaalde; Ook was zijn buik de eerste 24 uur helemaal opgezwollen en zeer strak gespannen. Ze hebben dan ook direct na de geboorte een röntgenfoto van zijn borst gemaakt omdat ze bang waren dat er iets met zijn maag of darmen was. Ook stonden zijn borstkas en longen op deze foto, dus konden ze ook meteen kijken of daar iets mee was. Uiteindelijk was dit allemaal goed en de bleek zijn buik zo gezwollen te zijn door gassen in zijn maag en darmen. De volgende dag was dit al een stuk minder.
En natuurlijk het feit dat ik insuline had gespoten de laatste 3 weken van de zwangerschap was een reden tot surveillance, want zijn suikergehalte moest ook goed gecontroleerd worden en eventueel bijgesteld.
Mijn Lief ging later naar huis en ik bleef alleen op m'n kamer achter, met een kopje bouillon, want ik mocht nog niet eten :(

Geboren:

Dinand Joannes

Vichy, 08-08-2011 om 8h58

Gewicht: 5310 gram

Lengte: 52cm

Naar het ziekenhuis

Vandaag is het zover. Mijn tas staat klaar, het fototoestel is opgeladen, mijn mobiel met oplader zit erin en mijn medische dossier ligt bovenop. Nog even en we gaan naar het ziekenhuis van Vichy (op 35 km) waar ik moet inchecken voor vanavond. Morgen zal ik in de middag bevallen door middel van een keizersnede.
Natuurlijk is het ook dit keer weer spannend, ook al weet ik nu wel hoe het er aan toe gaat en wat ik kan verwachten. Iedereen is toch een beetje gespannen, de meiden maken zich ongerust en zo'n laatste middag thuis is ook ietwat beladen. Nog even dit, dat ook nog, hier iets ruimen, daar iets verplaatsen, het hoort erbij, ik heb geen rust in m'n kont.
Mijn tas puilt uit en zit vol met praktische kleding, wat tijdschriften en natuurlijk de mooiste, leukste en snoezigste babykleertjes voor ons jochie.
De ervaring van de vorige keer is dat het eten prima is, dus ik heb geen aanvullende rantsoenen meegenomen dit keer!!! Natuurlijk wel een fles water en een fles sap, want het stadswater van Vichy is niet lekker. Daarbij zijn ze ook zeer zuinig met thee en/of koffie. Thee, koffie of chocolademelk krijg je alleen bij je ontbijt en voor het slapen gaan krijg je een kopje kruidenthee. Nouja, ieder heeft wel een eigen koelkast op z'n kamer, dus het is een kleine moeite zelf een sapje mee te nemen!!!
En ondertussen ook een klein beetje weemoedig. Ik geniet van de bewegingen in mijn buik, denk eraan hoe lekker veilig en warm hij nog daarbinnen zit. En denk er ook aan dat dit echt de laatste is en dus de laatste 24 uur dat ik kan genieten van al die bewegingen daarbinnen in die grote buik. En ook ben ik heel nieuwsgierig hoe hij eruit zal zien en toch ook een beetje gezonde spanning of alles wel goed zal gaan. Het hoort er allemaal bij!!!
Vannacht dus alleen in het ziekenhuis en mijn Lief met de meiden thuis. Vanaf morgen ben ik samen met onze kleine man!!!
Verder hoop ik dat alles volgens het boekje verloopt en ik in de loop van het komende weekend weer naar huis mag, met een gezonde baby.

Op verzoek van velen:

Hier is tie dan, op verzoek van velen: Mijn buik met 38 weken!!!

Ter vergelijking: http://bbenfrance.blogspot.com/2010/03/38-weken-en-4-dagen.html
Zo zag mijn 38 weken buik eruit bij Nina!

Laatste bezoekje gynaecoloog

Afgelopen dinsdag brachten we het laatste geplande bezoek aan de gynaecoloog. De bevalling stond al gepland voor de 11de, dus het we verwachtten geen hele spannende dingen.
Echter, mijn buik heeft ondertussen echt enorme vormen aangenomen en ik begin me steeds "slechter" te voelen. Slechter in de zin van: slecht slapen, top zwaar, pijn aan m'n huid en het litteken van de vorige keizersnede en natuurlijk de suikerwaardes die na 3 weken insuline spuiten in steeds hogere waardes, nog steeds niet op het gewenste niveau zitten.
Dr. Fallouh stelde voor om toch maar even snel een echo te maken om te kijken of de kleine man nu inmiddels gedraaid was en hoe zwaar hij nu ongeveer was.
Wel, ik denk dat dit een recordhouder gaat worden!!! Hij wordt nu geschat op 5 kilo (!!!) met een marge van 500 gram. Dat betekent dus dat hij 4500 gram kan wegen, maar het kan ook 5500 gram zijn,.... Tel daarbij de enorme hoeveelheid vruchtwater (komt door de zwangerschapssuiker) en een kilo placenta bij op, dan kom je dus op een buik van zo'n 8 à 9 kilo,.... Dat slaapt, loopt en zit dus inmiddels niet meer lekker.
Terug op de kamer van dr. Fallouh is de geboorte datum toch nog gewijzigd. Ik had een stiekeme hoop op donderdag of vrijdag (vandaag dus), maar het is was beter nog even te wachten zei hij. De longetjes zouden bij 37 weken nog niet helemaal rijp kunnen zijn, en bij 38 weken is dat beter. Wat dat betreft maakt het dus niet uit of het een groot of klein kind is.
Vandaag moest ik nog even bloedprikken in het ziekenhuis zodat het juiste bloed mét irregulaire waarde Anti Kell kan worden besteld en dat was dan de laatste medische afspraak voor de bevalling.
Nog een paar nachtjes dus en dan is het zover en mag ik me melden in het ziekenhuis van Vichy!!!

Laatste loodjes van de 8ste maand

Het valt niet mee om constant rond te slepen met een buik die eruit ziet alsof ik een watermeloen heb doorgeslikt. Volgens mij is deze buik kwa omvang toch echt wel mijn persoonlijke record. De vraag of het een tweeling is, is dan ook de meest gestelde vraag op dit moment.
Helaas voor alle toeristen, maar ik ben stiekem wel blij met dit koele regenachtige weer en zou er niet graag nu ook nog een hitte golf bij willen hebben.
Alles wat ik doe gaat haast in "slow motion" en ik moet om het kwartier even gaan zitten. Ik lijk wel een oud wijf!!! Maargoed, zo goed en zo kwaad als het kan, doe ik alles nog mee, inclusief het soppen van het chalet en het werk op de kolonie. Natuurlijk staat mijn Lief mij daarbij bij, en neemt hij de kolonie grotendeels voor zijn rekening. En thuis helpen de meiden, die vakantie hebben, mee. Want ook daar draait alles natuurlijk gewoon door.
De zwangerschapsdiabetes is nog niet 100% onder controle, maar ik zit op de goede weg en de datum voor de keizersnede is geprikt. Ook ben ik al bij de anesthesist geweest en staan er voor de komende weken nog de nodige medische afspraken op de agenda.
Brus groeit nog steeds lekker door, tenminste, mijn buik wordt steeds voller en groter. Hij beweegt elke dag nog volop en soms heb ik het gevoel alsof 'ie door m'n navel naar buiten probeert te komen.
's Nachts wordt het steeds lastiger om lekker te slapen en soms ben ik gewoon blij als het weer dag is en ik op kan staan omdat ik het vanwege de pijn in m'n rug en heupen niet meer uithoudt in bed. Als ik dan eenmaal weer een half uurtje op ben en gedoucht heb, voelt het allemaal weer beter aan.
Verder zijn inmiddels alle kleertjes gewassen en gestreken en is het kamertje weer helemaal klaar voor gebruik. Mijn ziekenhuistas staat gepakt, met daar bovenop nog een lijstje van alles wat erbij moet en er dus nog niet inzit!!! Ook moet ik nog de adressenlijst voor de geboortekaartjes kompleet maken en de tekst voor het geboortekaartje bevestigen. Ik ben op de valreep ook nog even begonnen aan het maken van een omslagdoek en heb de goede hoop dat die dit weekend afkomt.
Klinkt al aardig als nesteldrang allemaal hè?! Nouja, als het moet verzin ik er zo nog 3 to-do lijsten bij hoor!!! De keuken moet nog gesopt, de ramen gelapt, m'n stoepje geveegt, m'n bloembakken water en ontdoen van dode bloemetjes, ik wilde nog een fotoboek maken zodat ik straks vanaf de geboorte weer met een schone lei kan beginnen, er ligt nog administratie, oh oh oh, ik denk dat ik dat nooit meer allemaal af ga krijgen,....
Nog minder als 3 weken, dus het eind is in zicht, zeker met een to-do lijstje als hierboven, dan vliegt de tijd!!!

Zwangerschapsdiabetes

Hèhè, vrijdag 8 juli was het eindelijk zover en kon ik terecht bij de "poli métabolique". De afspraak was namelijk verzet van dinsdag naar vrijdag. Inmiddels waren we al drie weken later, sinds het moment dat ze de ZS diabetes hadden geconstateerd, dus het werd tijd dat ik eindelijk eens verder geholpen werd.
Dr. DaCosta is een allervriendelijkste dokter die alles uitgebreid heeft uitgelegd en voor gedaan.
Hij legde uit dat de suikertest op het lab eigenlijk overbodig was geweest, want in vergelijking met eerdere bloeduitslagen was al te zien dat het nuchtere suikergehalt hoger was als voorheen. Maarja, de suikertest was nu eenmaal uitgevoerd, ook was het zonde van de tijd geweest, en nu was ik bij hem, dus . gingen we verder waar we nu waren.
Eerst moest ik een week bloedwaardes prikken. De ene dag voor elke maaltijd, de andere dag twee uur nà elke malatijd. En dit moest ik bijhouden in tabellen. Een week later kwam ik bij hem terug en zag hij direct aan alle resultaten dat die niet goed waren.
Vanaf nu moet ik dus insuline spuiten. Het is een "langzaam" werkend medicijn en ik moet 2x per dag spuiten. Ik ben begonnen met 's ochtends 2 eenheden en 's avonds 4 eenheden. Ik denk dat een eenheid 0,1 gram is, maar dat weet ik niet zeker. Tussen elke dosis moet 12 uur zitten. Ook moet ik blijven testen en de uitslag steeds opschrijven.
Ondertussen ben ik alweer een keer bij Dr. DaCosta geweest en heeft hij mij opdracht gegeven zelf de dosis te verhogen, net zolang tot de bloedwaardes goed zijn. Ik mag elke 3 à 4 dagen verhogen indien nodig. De ochtenddosis mag iedere keer met 1 eenheid verhoogd worden en de avonddosis met 2 eenheden.
Nu, ruim 10 dagen later zit ik op 's ochtends 4 eenheden en 's avonds 6 eenheden .
En verder moet ik natuurlijk opletten wat ik eet en drink. Weinig suiker en weinig snelle koolhydraten.

7+ maanden

Ondertussen groeit, groeit en groeit mijn buik naar proporties waar de gemiddelde Boedha jaloers op is. Af en toe heb ik het gevoel dat ik nu toch echt topzwaar ben en zou ik wensen dat ik 'm af en toe even "af" kon doen. Hahaa, maar dat gaat natuurlijk niet. Ik moet nog zo'n 7 weken doorgaan met "afbakken", want alles zit er inmiddels op en aan, tis alleen nog een kwestie van doorgroeien. En groeien, dat doet 'ie!!! De echo van gisteren wees uit dat ons Brusje die nu 31 weken en 2 dagen is, de grootte heeft van een baby van 35 weken!!! Als 'ie doorgroeit volgens de lijn waar 'ie nu op zit zal het zeker een baby van meer als 4500 gram worden, wat dan wel een nieuw record voor mij zal betekenen :)
Hij weegt nu 2100 gram terwijl het gemiddelde van een baby van 31 weken zo'n 16 à 1700 gram is.
Zo, genoeg cijfers en grafieken. Het gaat goed met Brusje!!! Hij schopt er flink op los de hele dag en zit vol leven. Hij ligt nog steeds met z'n koppie naar boven en is nog niet gedraaid.
Ik heb ook de nodige test achter de rug en ben nog steeds RAI positief (Anti-Kell). Ook is er inmiddels officieel zwangerschapsdiabetes geconstateerd. Wat dit voor verder gevolgen heeft, een dieet of insuline spuiten, weet ik nog niet, want ik kan pas op 05/07 bij de specialist terecht. Ik probeer er nu dus maar alvast op te letten wat ik eet en drink, want de assistente kon me nog geen aanvullende info geven, "dat mag alleen de dokter u zeggen".
Nouja, google is geduldig, dus ik ben al het een en ander wijzer.
Verder moet ik zo nu en dan ernstig gas terug nemen, en kan ik niet meer alles wat ik zou willen. Gelukkig lukt het Mijn Lief, om buiten zijn eigen werk om, zo nu en dan bij te springen en hebben we op dit moment de colonie en het chalet helemaal op orde en onder controle. Na de groep van 50 man met Pinksteren zijn we nu weer helemaal klaar voor de "zomer invasie" die vanaf 02/07 gaat losbarsten!!!

6 maanden / 26+ weken

Stiekum tel ik zo nu dan al af, want ik heb nog zo'n 12 weken te gaan omdat de geboorte bij 38 weken staat gepland. De eerste blauwe kleertjes zijn gekocht en al het roze is uitgezocht en apart gelegd. Ook het wiegje is al tevoorschijn gehaald en eigenlijk moeten we alleen de roze lamp voor een blauwe verwisselen. Deze keer dus gelukkig geen ingrijpende verbouwingen of andere klussen binnenshuis die gedaan moeten worden voordat de baby komt. Ik hoef me deze zomer dus alleen maar bezig te houden met uitbuiken, ons eigen gezin, het bouwbedrijf,  het chalet en de 7 gîtes.
Gisteren was het weer tijd voor een bezoekje aan de "sage femme" oftewel de vroedvrouw. 10 uur stond de RDV gepland, maar we moesten vroeg de deur uit, want ik moest ook nog langs het laboratorium voor een "prise de sang" (bloedprikken) En aangezien ik me nuchter moest melden was het wel zo fijn dit voor het bezoek aan het ziekenhuis te doen. Ik zou ook de wijkverpleegkundige kunnen bellen, maar dat kost me weer extra aan reiskosten die je eerst moet betalen en later wel weer terugkrijgt, maar daar gaat een tijdje overheen. Ook vind ik het vervelend dat je via de "infirmière à domicile" de resultaten zelf moet ophalen bij de pharmacie in Le Mayet-de-Montagne, want daar kom ik niet zo vaak. En als ik naar het lab in Cusset ga, liggen ze daags erna in de brievenbus, wel zo handig dus.
Eigenlijk heel raar: de wijkverpleegkundige komt bij je omdat je afgelegen woont en niet zelf naar een lab kan, maar de resultaten moet je ophalen,..... Nouja, ik ben dus lekker naar Cusset gegaan en krijg een kopie van resulaten morgen opgestuurd!!!Na een bezoek aan het laboratorium ging ik dus door naar het ziekenhuis. Ik was deze keer ruim op tijd, maar moest nog zeker 20 minuten wachten voordat de sage femme er eindelijk was. Ze nam er uitgebreid de tijd voor en had later ook nog ruzie met haar computer en de printer. Nadat ze de recepten maar met de hand had uitgeschreven waren we weer ruim een half uur verder.
Alles was prima. Het hartje bonkte lekker, bloeddruk was keurig en verder waren er geen bijzonderheden.
De RAI (irregulaire bloedwaarde, in mijn geval anti-Kell) was de afgelopen keer negatief, maar kan ook zo weer veranderen in positief. Ik word nu gewoon definitief als RAI positief genoteerd, want men redeneert: eens RAI = altijd RAI. Toch wordt er wel elke maand speciaal bloed voor geprikt.

Natuurlijk stelde de vroedvrouw tijdens haar onderzoekjes DE vraag:" wat heb je al en wat krijg je?!" en ik ga haar het verlossende antwoord. Het feit dat er na 3 meisjes, nu een jongetje aankomt, doet iedere Fransman/vrouw direct vervallen in euforie. Oh, oh, oh, wat zal je man blij zijn, eindelijk een jongetje, een stamhouder en ga zo maar door. Maar ook meteen daarop volgend: en wat zal 'ie het zwaar krijgen met 3 zussen. Hier had de sage femme echter meteen een oplossing voor: hierna moest er nog maar eentje bijkomen, en dan natuurlijk wel weer een jongetje!!!
Soms vraag ik me af waarom iedereen toch zo graag voor je wil regelen hoeveel kinderen je "moet" krijgen en van welk geslacht. Met 4 meisjes waren we net zo blij geweest. Maar op de één of andere manier denken een heleboel mensen daar anders over of ze geloven je gewoon niet.
Nouja, het is nu een feit, er komt een jongetje bij en dat scheelt een hoop discussie, aanwijzingen, tips, truukjes en aanmoedingen.
Nu is mijn Lief in ieders ogen helemaal het mannetje en heeft hij een super prestatie geleverd. Hahaa, en Gaby neemt al deze complimenten, grapjes, schouderklopjes en uitnodingen om dit te vieren natuurlijk met een grote glimlach aan, want ergens is 'ie natuurlijk best trots dat 't hem nu wél gelukt is!!!

En het is,.....

Afgelopen vrijdag was het zover. We hadden een afspraak in het ziekenhuis voor de 20 weken echo. Inmiddels ben ik al 23 weken zwanger, maar eerder was er geen plek en het viel nog binnen de limiet. Er werd gekeken of alles goed was met Brusje, of er geen groei achterstand is, of het hartje goed gevormd is, of de nieren aanwezig zijn en werken, maar ook naar de blaas, de maag, de longen, de hersenen, eigenlijk zo'n beetje alles betreffende de organen, werfels, botten en schedel. Alles was prima!!! Brusje weegt inmiddels 550 gram en zit op de middellijn van de groeicurve.
De dokter was druk bezig met het opmeten van de voetjes en vroeg tussendoor of we ook het geslacht wilden weten. Ja, dat wilden wij graag. Hoewel we onszelf steeds voor hadden gehouden dat het toch wel weer een meisje zou zijn, zou het fijn zijn als we dat ook bevestigd zouden krijgen.
Het beeld veranderde en ze vroeg of we het al zagen. Ik zag niets en tuurde over het beeld heen en weer op zoek naar herkenning. Mijn Lief zag het wel,..... en de dokter bevestigde zijn enigszins verbaasde en vragende blik met de woorden: "Oui, c'est un garçon!" Huh, een jongen, dat kan toch helemaal niet, dacht ik nog, en ik zag Gaby ook vertwijfeld naar mij kijken met een blik van "Hè, wat zegt ze nou?!" En toen zag ik het ook. Ze had het beeld al die tijd flink ingezoemd gehad en daar was dus een levensgroot piemeltje te zien. En ik maar zoeken,......
De dokter was zich niet bewust van onze verwarring en ging gewoon door met de echo. Pas toen we samen weer op de gang waren drong het een beetje door. We waren er al die tijd zo vanuit gegaan dat het weer een meisje zou zijn, dat we toch echt wel even aan dit idee moesten wennen!!!

In bad

Wat is er nu lekkerder als élke dag in bad!!! Lekker spetteren en spelen, daarna afdrogen, schone kleertjes, een fles en dan lekker naar bed voor een tukkie van een paar uur. Heerlijk!!!

Op de helft

Officieel nog "maar" 19 weken, maar ik ben op de helft, aangezien de gynaecoloog duidelijk was in zijn beslissing dat Brusje met 38 weken geboren gaat worden.
Alles gaat goed, geen klagen.
De uitslag van de Trisomie test was héél goed, namelijk 1 : 6772.
Verder nog geen bloeduitslagen gehad, zal de pharmacie eens bellen of ze het kunnen opsturen, faxen of mailen, want ik ben wel heel nieuwsgierig naar de RAI uitslag.
(zie ook deze link http://bbenfrance.blogspot.com/2009/09/anti-kell-kel1.html )
Vanaf 22 april hopen we te weten of Brusje een Broertje of Zusje is, dan hebben we de 20-weken echo.

Nina loopt

Rond haar 1e verjaardag zette ze haar eerste stapjes. Eerst waren het er nog maar een paar, héél voorzichtig. Maar dat werden er al snel meer. Sinds 18-03 loopt ze echt flink in het rond en probeert ze ook al de trap op te klimmen of op 't keukentrapje te gaan staan. Dat vinden wij een minder goed idee, dus het trapje staat omgedraaid in de keuken en de traphekjes zitten netjes dicht. Héél af en toe kruipt ze nog een stukje, als ze sneller wil als dat ze gaat of als ze even valt of struikelt. Ze is écht met stip de vlotste van onze drie meiden!!!

Hiep hiep hoera, 1 jaar!!!

De tijd vliegt!!! Zo was het nog een piepklein mopje en nu is ons schatje al een lekkere dreumes die deftig haar eerste stapjes doet. Na weer een fikse verkoudheid is ze weer in een goed humeur en eet ze lekker met de pot mee. Ze loopt zo'n 8 à 10 stapjes los en gaat dan kruipend weer verder of valt even op haar billen en staat dan weer op. Het is een ondernemend grietje!!! Geen keukenkastje is meer veilig en de besteklades op kniehoogte (voor ons dan) zijn een walhalla van mooie dingen. Ook het chips/koek kastje gaat zo lekker makkelijk open en daar valt natuurlijk altijd wat te halen.
Nadat we in Nederland haar verjaardag al met vrienden en familie hadden gevierd, deden we het in France nog even dunnetjes met z'n 5-jes over. Tja, je wordt tenslotte maar één keer 1 jaar!!!

Overgave

Ik heb het lang kunnen rekken en ruim 16 weken kunnen volhouden, maar nu heb ik eraan toegegeven. Ik heb mijn eigen spijkerbroek verruild voor een zwangerschapsexemplaar. Zomaar van de ene op de andere dag knelde m'n broek hevig, kreeg ik m'n riem niet meer op het juiste gaatje dicht en voelde ik me de hele dag "te vol". Op Nina haar verjaardag, precies één jaar nadat de broek de kast in was gegaan, mocht 'ie er dus weer uit. Vanaf nu kan ik dus uitbuiken en kan Brusje ongehinderd door groeien.

Bijna jarig

Nog een dikke week en onze Nina is alweer één jaar oud!!! Jee, wat gaat dat snel zeg. En het blijft verbazingwekkend hoeveel een mensenkind kan groeien in één jaar, om nog maar niet te spreken over wat ze allemaal heeft geleerd in die tijd.
Omdat onze nachten nog steeds erg onrustig zijn en 3x bezig zijn met Nina geen uitzondering is, besloot ik tijdens een bezoekje aan de osteopate eens te vragen wat zij ervan dacht.
Ze voelde en betaste Nina, kneedde een beetje haar buik en kwam tot de conclusie dat eigenlijk alles goed met haar was. Geen bijzonderheden. Na een beetje kletsen over het ritme, wat ze at, waar ze sliep etc. was al snel haar conclusie: ze moet naar een eigen kamertje verhuizen, dat is rustiger voor haar.
Eigenlijk waren wij zelf ook al tot deze conclusie gekomen, we hadden het alleen nog niet uitgevoerd, met de gedachte "dat doen we wel als ze niet meer zo vaak wakker wordt 's nachts". Fout dus, we moesten het omdraaien!!!
Dezelfde middag ben ik nog begonnen met het puinruimen in haar toekomstige kamer. Volle vuilniszakken, dozen troep en overbodige rotzooi vonden allemaal hun weg naar de voordeur en van daar richting "de bak". Sommige dingen verhuisden naar de kelder of de containers en het kamertje werd al leger.
Afgelopen weekend hebben Mijn Lief, Caya en ik het kamertje gepimpt. Plintjes, planken, aftimmeren en daarna ALLES schilderen. Zondag rond midi waren we klaar en voldaan. De rest van de week heb ik zo nu en dan volgemaakt met plankjes en randjes rood te schilderen en op te hangen, speelgoed te verhuizen en te schikken en daarna konden de lampjes opgehangen worden. Het is echt een heel gezellig kamertje geworden, waar Brusje over een tijdje zo bij kan worden geschoven. Het bedje staat al klaar.
Vrijdag hebben we als laatste Nina haar bedje verhuisd en ging ze voor het eerst in haar nieuwe kamer slapen.
Ze werd afgelopen nacht, de eerste nacht dus, maar 1x wakker en we hebben alle drie heerlijk ontspannen geslapen!!! Ik hoop dat het niet éénmalig was en dat de komende nachten ook zo fijn gaan verlopen.

12 weken echo

De tijd vliegt!!! Het is alweer dik twee weken geleden dat we bij Dr. Fallouh zaten voor de 12 weken echo.
Alles ging goed en is goed. Brusje was op dat moment 7cm groot, van kop tot kont en voor zover er kon worden bekeken, zat alles erop en eraan. Ook werd er een nekplooi meting gedaan om Trisomie afwijkingen te kunnen signaleren. De nekplooi was 1,38 mm wat een heel goed resultaat is. Tot 3,5 mm is "goed". Daarbij moet er ook nog een bloedonderzoek worden uitgevoerd en de uitslag van deze twee testen samen, geeft het uiteindelijke resultaat. Als de kans op een Trisomie afwijking boven de 1:250 blijft wordt er geen actie ondernomen. Mocht het onder deze waarde komen dan wordt een vruchtwaterpunctie aangeboden.
Vooralsnog heb ik niets vernomen, en in dit geval is geen bericht, goed bericht.
Ondertussen ben ik over de ergste misselijkheid heen. Soms heb ik 's avonds nog een kleine "aanval" en loop ik te kokhalzen als ik richting m'n bed ga. Als ik eenmaal rustig lig, trekt het weer weg.
En verder gaat alles goed. Geen kwaaltjes, niet meer zo moe, eigenlijk gewoon lekker mezelf :)

11 maanden

Ons kleine meisje wordt groot en dat gaat soms veel te snel!!!
Het lijkt erop dat we voor even de tanden problematiek achter ons hebben. En dat in combinatie met zo nu en dan een ooronsteking, was dat niet altijd een pretje. Ze is inmiddels 6 tanden rijk. Nu zijn we dus weer vrolijk, slapen we een stuk beter en wordt onze Nina nog maar 1x per nacht wakker voor een fles, in plaats van 3x. Nouja, laten we het voor de zekerheid maar even afkloppen!!!
Ze eet nu ook een stuk beter. Het liefst met de pot mee, want gepureerde hapjes zijn aan deze dame niet besteedt. Kaas uit het vuistje, toetjes, rijst, lasagne, brood met belegen kaas, quiche, pizza, het fietst er allemaal in. En ook de "kunstjes" gaan vooruit. Ze staat, soms helemaal los, loopt langs de tafel en de bank, ze kan al zwaaien en natuurlijk weet ze het heel goed als het papa is die binnenkomt of één van haar grote zussen. Dan is ze blij en kraait ze van plezier. Ook kruipt ze, afhankelijk van haar zin en de ondergrond, ze schuift over de grond en zet zich met één been af, of doet netjes handje, handje, knietje, knietje, en als ze echt in topvorm is vervangt ze één knietje voor een voetje. Heel komisch om te zien, maar ik ben iedere keer bang dat ze over de kop gaat (wat tot nog toe niet is gebeurd, gelukkig).
En omdat er al zoveel foto's zijn, nu maar eens een filmpje!!!

Brusje

Bijna 11 maanden oud en nu moet ze al delen. Nina is vanaf nu niet meer de enige "diva" die schittert in deze blog.
De ticker hierboven zegt natuurlijk genoeg: we zijn dus in blijde verwachting van een "brusje".
(voor degene die het niet snappen: Brusje = BRoertje / zUSJE)
Even na oud en nieuw deden we een test en tadaaa, quoi de neuf?! ja hoor, twee streepjes.
Omdat deze race toch wel snel gezwommen was, wilden we, voordat we het aan iemand zouden vertellen, eerst langs bij de gynea. Deze zag geen problemen, dus vanaf 20/01 waren we echt helemaal blij. Dezelfde avond vertelden we het aan de meiden, die vonden het ook leuk nieuws. Hebben ze straks allebei een baby om mee te spelen :) Inmiddels weet de hele familie het en ook de meeste vrienden zijn ook wel op de hoogte.


Okee, de gynae maakte dus een echo en stelde vast dat Brusje op 22/08 helemaal afgebakken is. In zijn kamer vulden we nog wat papieren in, kreeg ik een lijstje mee om bloed te laten prikken en bekeek hij mijn status even aandachtig.
De gynae had (vond ik) fijn nieuws: het zal hoe dan ook weer een KS worden. Er gaat dus niet worden gemarteld, geprobeerd en doorgedrukt zoals bij Nina, nee, twee weken voor de uitgerekende datum (!!!!) wordt Brusje op deze wereld geplopt. En als er eerder al weeën activiteiten zijn of andere ernstige ongemakken, doen ze de KS zelfs al bij 37 weken. En om maar meteen met de deur in huis te vallen, bood de gynae meteen aan, dat als de boel toch open lag, ze meteen wel even twee klemmetjes op de eileiders zouden zetten, want nog een zwangerschap is geen goed idee. De baarmoeder kan hierna niet nòg een ZS aan en zal dan misschien scheuren of niet genoeg rek meer hebben. Dus of ik even wilde tekenen.
Slik, hier was ik niet op voorbereid, maar gelukkig mocht het formuliertje mee naar huis en kan ik het ook de volgende keer meenemen. Het is natuurlijk wel een wijs besluit om te doen en nog voordat we het parkeerterrein af waren, waren we het helemaal met elkaar eens. Maar ik vond het toch wel apart om dat zo ff onder je neus te krijgen terwijl je er nog nooit over na hebt gedacht!!!
De volgende RDV is op 10/02, dan krijgen we de 12 weken echo.