En het is,.....

Afgelopen vrijdag was het zover. We hadden een afspraak in het ziekenhuis voor de 20 weken echo. Inmiddels ben ik al 23 weken zwanger, maar eerder was er geen plek en het viel nog binnen de limiet. Er werd gekeken of alles goed was met Brusje, of er geen groei achterstand is, of het hartje goed gevormd is, of de nieren aanwezig zijn en werken, maar ook naar de blaas, de maag, de longen, de hersenen, eigenlijk zo'n beetje alles betreffende de organen, werfels, botten en schedel. Alles was prima!!! Brusje weegt inmiddels 550 gram en zit op de middellijn van de groeicurve.
De dokter was druk bezig met het opmeten van de voetjes en vroeg tussendoor of we ook het geslacht wilden weten. Ja, dat wilden wij graag. Hoewel we onszelf steeds voor hadden gehouden dat het toch wel weer een meisje zou zijn, zou het fijn zijn als we dat ook bevestigd zouden krijgen.
Het beeld veranderde en ze vroeg of we het al zagen. Ik zag niets en tuurde over het beeld heen en weer op zoek naar herkenning. Mijn Lief zag het wel,..... en de dokter bevestigde zijn enigszins verbaasde en vragende blik met de woorden: "Oui, c'est un garçon!" Huh, een jongen, dat kan toch helemaal niet, dacht ik nog, en ik zag Gaby ook vertwijfeld naar mij kijken met een blik van "Hè, wat zegt ze nou?!" En toen zag ik het ook. Ze had het beeld al die tijd flink ingezoemd gehad en daar was dus een levensgroot piemeltje te zien. En ik maar zoeken,......
De dokter was zich niet bewust van onze verwarring en ging gewoon door met de echo. Pas toen we samen weer op de gang waren drong het een beetje door. We waren er al die tijd zo vanuit gegaan dat het weer een meisje zou zijn, dat we toch echt wel even aan dit idee moesten wennen!!!