Ik kwam tegen 19h in het ziekenhuis aan. Daar wilden ze eerst een CTG maken, controleerden ze urine, bloeddruk en namen ze ook nog bloed af. Mijn Lief moest nog maar een rondje om gaan, want Nina was ook mee en die mocht de afdeling "verlossingen" niet op. Ondertussen vertelde de verloskundige me dat ik voor 08h30 op de planning stond. Dat was dus verrassing nummer 1, want ik wist tot dat moment niet beter alsdat ik in de middag geopereerd zou worden.
Met deze mededeling ging ook ons hele schema in duigen, want wij hadden via de Aide Aux Domiciles opvang geregeld voor de meiden en die zouden vanaf 11h bij ons zijn. Nu moest mijn Lief al rond 08h00 in het ziekenhuis zijn en de AAD kon niet eerder.
Nadat ik "ingecheckt" was, werd ik naar m'n kamer gebracht en kreeg ik nog een bord met eten. De rest van de avond bracht ik door met sms-en en bladerend in wat tijdschriften. De nacht was lang en heet. Mijn buik was inmiddels te groot om nog lekker te kunnen slapen en zo'n laatste nacht is toch vreemd, er gaat van alles door je heen.
De volgende ochtend was mijn Lief er al voor achten en kreeg ik een infuus aangebracht, een tabletje om het maagzuur in te laten dikken en nam de verloskundige nog het een en ander met me door.
Toen werd het tijd om me naar de OK te rijden. De ruggeprik werd aangebracht en dr. Fallouh betrad ook de operatiekamer. Even later, om 08h58 werd onze zoon geboren. Hij werd heel even bij me gelegd, zodat ik even aan 'm kon voelen en ruiken en veel te snel, werd ie weer weggebracht om te worden leeggezogen, schoongemaakt, gewogen etc. Mijn Lief zou 'm gedurende de tijd dat ik nog op de OK en op de uitslaapkamer was kangaroën, maar uiteindelijk heeft ie dat maar 15 minuten kunnen doen, want toen kwam de kinderarts en die wilde hem meteen meenemen voor onderzoeken.Ik bleef ondertussen ongewoon lang op de uitslaapkamer. Na de geboorte van Nina was ik na ongeveer 2 uur weer terug op mijn kamer, nu bleef ik er bijna 4 uur!!! Ze waren er niet zeker van of de placentawond goed dicht was en of ik nu wel of geen extra bloed nodig had. Er werd dus nog bloed afgenomen en door het laboratorium onderzocht en ik mocht dus niet weg, voordat er een uitslag was. Uiteindelijk bleek de uitslag goed te zijn en mocht ik naar m'n kamer.
Daar verwachtte ik natuurlijk mijn Lief met onze zoon, maar helaas, niets van dat al!!!
Zodra ik op mijn kamer kwam, die dus LEEG was, kwam ook Gaby meteen binnen en vertelde hij me meteen dat Dinand op de kinderafdeling verbleef en daar 24 uur ter observatie moest blijven. Dat was dus wel even een tegenvaller. Hij bleef nog even bij mij en ging toen richting huis om de meiden op te halen en dan zouden we samen naar de kinderafdeling gaan om naar Dinand te kijken.
Rond 17h00 kwam hij terug, met de meiden, en moest ik dus uit bed, in een rolstoel, met infuus en alle slangen en draden, nog in m'n operatiehemd, naar beneden naar de kinderafdeling oftewel "Neonatalogie" op z'n Frans, en afgekort: Neonat.
Daar aangekomen konden we onze bul bekijken, ja, alleen bekijken, ik mocht 'm niet vasthouden,..... Volgens de verpleegsters was 'ie eindelijk stabiel en zouden we dat verstoren als we hem op zouden pakken. Hij had elektroden op z'n borst, een infuus in zijn handje en een sensor aan zijn voetje. Voor mijn gevoel dus overal draadjes, biepers en piepjes, want hij lag ook nog eens onder een soort warmtelamp (open couveuse) en aan diverse monitoren. De meiden mochten er ook niet bij, zij moesten op de gang achter glas blijven en konden ons en hun nieuwe broertje dus alleen op afstand zien. Na een kwartiertje werd 't voor mij tijd om afscheid te nemen, want ik trok 't niet meer, was ondertussen behoorlijk moe en natuurlijk net geopereerd, had niet geslapen etc.De reden dat Dinand naar de kinderafdeling was gedirigeerd door de kinderarts, was dat hij vlak na zijn geboorte met een soort zucht of hikje in zijn stem ademhaalde; Ook was zijn buik de eerste 24 uur helemaal opgezwollen en zeer strak gespannen. Ze hebben dan ook direct na de geboorte een röntgenfoto van zijn borst gemaakt omdat ze bang waren dat er iets met zijn maag of darmen was. Ook stonden zijn borstkas en longen op deze foto, dus konden ze ook meteen kijken of daar iets mee was. Uiteindelijk was dit allemaal goed en de bleek zijn buik zo gezwollen te zijn door gassen in zijn maag en darmen. De volgende dag was dit al een stuk minder.
En natuurlijk het feit dat ik insuline had gespoten de laatste 3 weken van de zwangerschap was een reden tot surveillance, want zijn suikergehalte moest ook goed gecontroleerd worden en eventueel bijgesteld.
Mijn Lief ging later naar huis en ik bleef alleen op m'n kamer achter, met een kopje bouillon, want ik mocht nog niet eten :(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten