Poffertje kakken

Ik ben iemand die vaak dingen tot het laatste moment uitstelt. Vaak kom ik daardoor in tijdnood en soms word ik gered door het toeval en komt het toch allemaal nog goed. Maar nu knaagt er iets binnenin. Al een paar dagen denk ik, ook al heb zeker nog een week of 6 te gaan, dat het misschien toch niet onverstandig is om een "vluchtkoffertje" klaar te zetten. Het kan maar alvast klaarstaan en al puffend je spullen bij elkaar zoeken, lijkt me ook niet echt prettig. Toch heb ik het tot nu toe nog steeds vooruit geschoven. Eerst dit, dan dat nog af, dan komt er weer iets bij of tussen en nog steeds staat m'n tas niet klaar.
Maar nu heb ik keelpijn en denk ik dat ik best wel eens zwaar verkouden zou kunnen worden. Caya is immers ook een paar dagen ziek geweest en loopt nog steeds met zakdoeken en een verstopte neus rond. Het zou dus niet gek zijn als mij dat ook te wachten staat.
Maarja, als ik er dan koorts bij krijg, moet ik wel direct naar het ziekenhuis,......
Ik weet het, het is een groot ALS verhaal, maar ik denk dat ik dan toch maar NU mijn koffertje ga pakken, voordat het straks te laat is,...... Kan ik meteen, als ik toch boven bezig ben, nog even de slaapkamer opruimen, de vuile was sorteren, de schone was opbergen, eigenlijk ligt er ook nog was om gestreken te worden, en ......, en ....... Oh, mijn lijstje blijft groeien, net als mijn buik.

32 weken echo

Ik had er best wel naar uitgekeken. Het blijft bijzonder!!! Helaas kon mijn Lief niet mee vanwege verplichtingen op het werk. Wel, dé 32 weken echo:
Jetje is weer helemaal onder de loep genomen. Alles is opgemeten en nagekeken. Het is nog steeds een meisje. Haha, vond ik toch wel belangrijk om nog eens te laten checken!!! Je weet het maar nooit en je hoort wel vaker verhalen van dat de dokter zich vergist.
Ze weegt circa 2250 gram en is 40 cm lang. Teentjes, beentjes, armpjes, vingertjes, neusje, lippen, maagje, ruggegraat, alles zit waar het zitten moeten. Ook het hartje is uitvoerig bestudeerd en is helemaal zoals het hoort.
Ze ligt met haar hoofdje naar beneden, meestal met haar rug over links en haar kontje steekt omhoog. De placenta ligt voor en een beetje laag, maar niet tè.
De dokter heeft alle mogelijke moeite gedaan om een mooie profiel afdruk te kunnen maken. Jetje hield namelijk de hele tijd haar handjes voor haar gezichtje. Na wat duwen en porren verschoof ze een beetje en kon onderstaand plaatje worden geschoten. Tis nu al een prachtig kind!!!

Controle (3):

Afgelopen dinsdag moest ik weer naar het ziekenhuis van Vichy voor de controle van de zevende maand, ditmaal bij de gynaecoloog.
Een alleraardigste man van een jaar of 55 met Arabisch bloed. (ik denk een halfbloed Algarijn)
Alles was weer helemaal goed. De uitslag van de suikertest van vorige week was ook prima, dus daar hoeven we ons niet druk om te maken.
Ik kreeg een verwijsbrief mee voor de anesthesist die me alles gaat uitleggen over "de ruggeprik" en zodat ze kunnen zorgen dat ze rond de datum van bevallen het juiste bloed (met de irreguliere waarde Anti-Kell) op voorraad hebben, voor "je weet maar nooit".
Wel, DE ruggeprik. In principe kun je in Frankrijk dus bevallen onder het genot van een ruggeprik, de keus is volledig aan mij, in dit geval. Wat het precies inhoudt, of je überhaubt nog iets voelt etc. weet ik dus niet, dat gaat de anesthesist me allemaal uitleggen. Daar had de vriendelijke dokter allemaal geen tijd voor, zijn tijd is kostbaar (lees: duur)!!!
Aan andere vormen van pijnstilling doen ze niet. Het geweldige pethidine prikje (ik was kompleet van de wereld en zo high als konijn) dat ik bij de bevalling van Xenya kreeg kan ik dus wel vergeten :(
Inmiddels heb ik een beetje op het net gespeurd en gelezen dat er twee verschillende soorten ruggeprikken bestaan. Eén waarbij je echt niets meer voelt en kan, maar ook één waarbij je nog je spieren kunt gebruiken en soms zelfs nog kunt lopen. Dat eerste lijkt me bij een bevalling wel handig, ik neem aan dat Jetje er niet helemaal uit zichzelf uit komt ploppen :) en toch wel wat spierkracht van mij nodig heeft bij dit klusje.
Op mijn vraag hoe het zit met opwekken, inleiden etc. kreeg ik een negatief antwoord. Aangezien ik al eens een keizersnede heb gehad, zal Jetje niet voortijdig opgeroepen worden. Ik had het wel leuk gevonden om met 38 weken ofzo te bevallen. Maar helaas, dat is dus uitgesloten. Ik zal rustig moeten wachten tot ze zich aandient. In Frankrijk grijpen ze wel eerder in, mocht ik overtijd raken. Waar in NL de grens op 42,5 weken ligt, ligt de grens in Frankrijk op 41 weken. Ik ga er dus vanuit dat ik in ieder geval rond 21 maart in het kraambed lig, mét een blozende baby!!! Nu op naar de volgende afspraak: volgende week de 32 weken echo!!!

Pfff, veel te druk!!! Zou het eigenlijk rustiger aan moeten doen, maar daar heb ik geen tijd voor :)
Hieronder 3 nieuwe stukjes, had ze natuurlijk al veel eerder moeten schrijven, maarja, tijd hè,...
Voor de kerst te druk en dacht ik: "Komt wel tijdens de feestdagen". Tijdens de feestdagen te druk met bezoekjes van en aan familie en vrienden in NL. En nu we weer thuis zijn, zijn er weer zoveel andere dingen die eerst moeten. De post, de boekhouding, algemene administratie, de was, de boodschappen, medische bezoekjes. Kortom, de tijd vliegt. Voordat ik het straks door heb is het begin maart!!! Maargoed, ik heb me niet verveeld in de wachtkamer van het lab: Veel leesplezier!!!

Suiker

De laatste keer bij de sage femme kreeg ik de opdracht mee om een suiker test te laten doen. Helaas kon dit niet door de verpleegster worden gedaan die aan huis komt om bloed te prikken. Er moet namelijk worden geprikt in nuchtere staat, dan moet je 75 gram (!!!) suiker of glucose tot je nemen, 2 uur wachten en dan wordt er nogmaals bloed geprikt. Volgens de verpleegster en het laboratorium is dat veel te gevaarlijk om thuis te doen (?!) en moet je constant onder toeziend oog van een medicus zijn. En de wijkverpleegster heeft natuurlijk geen tijd om 2 uur bij mij op de bank te komen wachten.
Er zat dus niet veel anders op als me melden bij het laboratorium in Vichy. Ik mocht niet naar het lab waar ik normaal gesproken altijd naartoe ga, want via de wijkverpleegster hadden ze in Vichy al het recept en dus kon dat niet meer door een ander lab worden gebruikt. Midden in de stad, welliswaar vlakbij een parkeergarage, maarja, m’n auto is te groot (lees hoog) dus die past daar niet in. Dat werd dus zoeken naar een parkeerplek. Natuurlijk sneeuwde het ook nog eens flink en moest ik een stuk lopen, nouja, waggelen, naar het lab.
Omdat ik me daar 2 uur moest bezighouden had ik ook maar m’n labtop meegenomen, leek me wel zo handig als tijdverdrijf, maar die moest ik dus ook meeslepen.
Rond tienen was ik in het lab. Ik werd meteen geprikt en daarna kwam de verpleger met een groot glas suikerwater aanzetten. Getver de getver, wat was dat smerig zeg!!! Ik ben een zoetbek, maar dit is wel zo goor!!! 75 gram glucose opgelost in water en het liefst had ‘ie dat ik het in één teug opdronk. Ik dacht dat ik over m’n nek ging na de eerste teug. De rest van het glas heb ik in de wachtkamer opgedronken, slokje voor slokje. Gelukkig werd het minder zoet naarmate ik dichter bij de bodem kwam.
En toen begon het wachten,…… want pas na twee uur konden ze weer prikken en ik mocht het lab NIET verlaten,……
Na ruim 2 uur met m'n labtop op schoot in de wachtkamer te hebben gezeten, had ik m'n offerte getypt, enkele facturen uitgewerkt en zelfs nog de vorige twee blogjes geschreven. Ik vond het wel tijd om op te ruimen!!! Dus, afgesloten, alles terug in de tas en naar de balie. Maar nee, volgens hen moest ik nog eens een goed kwartier wachten. Dan maar alvast plassen en nog wat bladeren in een tijdschrift wat ik voor de zekerheid ook meehad. Hè hè, 12h23 kwam de verpleger aan en mocht ik weer mee naar het prikkamertje. De prik was snel gedaan en exact om 12h30 stond ik weer buiten, in de sneeuw!!!
De resultaten sturen ze per post naar me op.

Weeën:

Even voor kerst werd ik ‘s nachts wakker. Er was iets, maar het duurde even voordat ik het door had. Ai, dit voelde als een wee!!! Ik bleef rustig liggen terwijl de pijn rustig afnam. Maar eventjes later begon het weer opnieuw. Na 7 weeën, die ongeveer om de 2 à 3 minuten kwamen werd ik toch wel wat ongerust en ging ik naar beneden. Het leek me wel zo verstandig een blocnote erbij te pakken en de tijd zodat ik wat kon gaan noteren. Tja, als je een dokter moet gaan bellen is het wel zo handig als je iets te vertellen hebt.
Met blocnote en mobiel in de hand installeerde ik me op de bank. En toen,….. niets meer. Geen kramp, geen pijn, geen wee meer te bekennen. Na een minuut of 20 was ik het zat en ben ik maar weer naar bed gegaan.
De volgende ochtend voelde ik me gewoon en had ik heerlijk geslapen, alsof er niets was gebeurd.
Ik heb een beetje op internet gespeurd en gesurft, maar kon hier geen schokkende informatie vinden in de zin van dat ik me nu zorgen moest gaan maken. Hoogstens dat ik het toch echt een beetje rustiger aan zou moeten doen. Zolang het niet weer zou gebeuren was er niets aan de hand, anders zou het wel verstandig zijn een dokter of gynaecoloog te raadplegen. En,… laten we het afkloppen, tot nu toe is het niet meer voorgekomen. Jetje blijft dus nog even lekker in d’r veilig holletje, totdat ze écht klaar is om naar buiten te komen!!!

Controle (2):

Half december was het weer zover: op controle bij de sage-femme in het ziekenhuis.
Bloeddruk was ietwat laag: 105/80, hartje klopte goed, gewicht was goed, plasje was goed en tijdens het toucheren bleek dat ik nog geen ontsluiting had :)
Ik had de laatste tijd wat last gehad van harde buiken enzo, dus ze wilde even het zekeren voor het onzekere nemen om er zeker van te zijn dat Jetje nog goed opgesloten zat.
Aangezien ik inmiddels wel wat kwaaltjes krijg/heb kwam ook het recepten blok tevoorschijn.
Pijn in je rug en bekken??? Doosje pillen. Suiker prikken??? Zakje met 75 gram glucose. Brandend maagzuur??? Zakjes vloeibaar spul om op te slurpen. En om het lijsteje kompleet te maken: Aambeien??? Zetpillen en zalf.
Zo, ik kan mijn eigen apotheekje weer openstellen, want samen met alles wat ik al in huis had, kan ik wel weer een tijdje voort en de rest van de familie kan mee profiteren. Bovendien wordt alles vergoed door de Secu en de aanvullende ziektekosten verzekering, dus ik doe gewoon lekker mee met alle Fransen, want" ik heb er recht op"!!!
De irregulaire antistof Kell kwam ook ter sprake. In eerste instantie vond deze SF dat ik daar niet meer op gecontroleerd hoefde te worden, omdat het de vorige keer negatief was (op zich een goed bericht!!!). Na overleg met een arts werd er toch, voor de zekerheid, nog één keer een recept voor uitgeschreven om dit te laten testen. Als het dan nog steeds negatief zou zijn, dan hoefde ik niet meer elke 15 dagen getest te worden. (Een week later bleek dat het toch weer positief was, dus we gaan gewoon door met elke 15 dagen prikken,…)
Er lag ook een foldertje van de Mexicaanse Griep op het bureau van de SF. Ik las het terwijl zij de recepten uitschreef. Ze vroeg me of ik me al had laten inenten. “Nee hoor, ik heb nog steeds geen oproep gehad en als ik die wel krijg ben ik niet van plan te gaan.”
Oh, maar je kan ook naar één van de prikcentra in Vichy hoor, zonder oproepkaart. “Hmm, hoeveel zwangere vrouwen laten zich eigenlijk inenten???” Tja, ze moest toegeven dat dat er dus niet zoveel zijn.
Nog even door over de gripe: Wat ik wel heel vervelend vind, is dat de kraamafdeling tijdens de griep zo goed als gesloten is voor bezoek. Je mag tijdens je kraamperiode (5 dagen verplicht in het ziekenhuis) maar door één persoon bezocht worden. En niet één persoon per keer, nee, tijdens de periode van 5 dagen moet het telkens dezelfde persoon zijn!!! Hopen dus maar dat de griep over is tegen de tijd dat ik daar lig.
Dit was de laatste keer bij de SF. De volgende afspraken die ik heb zijn allemaal bij dezelfde gynaecoloog. Ook de 32-weken echo staat gepland, ben zeer benieuwd of ze me dan al wat meer over Jetje kunnen vertellen in de zin van lengte, gewicht, wel of niet op schema etc.