Toen Dinand maandagochtend werd geboren en hij direct naar de afdeling Néonatalogie moest, werd aan mijn Lief medegedeeld dat dit voor een observatie van 24 uur zou zijn. Het was dus wel even een kleine domper dat hij niet direct bij mij op de kamer zou zijn, zoals gewoonlijk is, maar ach, 24 uur was te overzien! Alleen mijn Lief en ik mochten naar hem toe, de meiden konden hem alleen door glas zien en mochten niet de afdeling op.
De volgende dag vroeg ik dus vrijwel direct wanneer hij naar de kraamafdeling "Maternité" mocht verhuizen. "Nog niet" was het antwoord. Hij had immers nog een infuus en hij moest eerst goed zelf kunnen drinken voordat hij weg mocht, was toen het antwoord. Daarbij moesten ze zijn suikerwaarden goed in de gaten houden en prikten ze hem voor en na elke voeding in zijn vingertjes om de dextro waarden te bepalen. (later had allemaal blauwe vingertopjes van het vele prikken, arm kind)
Woensdag vroeg ik weer hetzelde, dit keer aan de kinderarts zelf. Deze man, van Arabische afkomst, sprak zeer gebrekkig en voor velen (zelfs de verpleegsters!!!) onbegrijpelijk Frans. Daarbij was het gewoon een nare man, absoluut niet het type dat kinderarts zou mogen of kunnen zijn (in mijn ogen). Ik verbaas me er dan ook nog steeds over dat ze zo'n man een diploma of baan geven in een Frans ziekenhuis, maar dit terzijde.
De kinderarts zei weer hetzelfde: eerste het infuus eraf en dan zien we wel verder.
Later die dag begon ik er nog eens over met een andere verpleegster die de dienst had overgenomen. Dinand lag namelijk nog steeds te bakken onder de couveuse en die bleven ze maar hoog afstellen. Het arme kereltje had het bloedheet, pareltjes zweet stonden op z'n hoofdje en nek en hij was zo suf als maar kon. En dat terwijl de verpleegsters aangaven: 'Hij moet wat allerter worden en beter drinken". Ja, dan moet je die hoogtezon eens wat lager zetten, want daar wordt ie zo suf van!!! En dat heb ik dus ook gezegd, het was gewoon een vicieuze cirkel!!! Als ze die couveuse zo hoog lieten staan, bleef ie suf, dronk ie niet goed en kwam ie niet aan. En zolang ie niet aankwam, moest het infuus erin blijven om hem te hydrateren. Ik kreeg het voor elkaar dat ze temperatuur van 37° terugbrachten naar 32°. Echter later, toen er een wisseling van dienst was geweest, stond ie weer op 37°!!!!! Grrrrr, nog maar eens dit aangekaart en ook nu zetten ze de temperatuur weer terug, gelukkig.
Woensdagavond had ik een gesprekje met de hoofdzuster die ook dienst had toen Dinand voor het eerst op de afdeling kwam; Zij legde mij uit, eindelijk(!), dat de baby's die op neonat liggen, zelden terug gaan naar de maternité. Zo, dat was een flinke domper!!! Ik had er zo naar toe geleefd elke dag, dat ie snel bij mij zou komen, en nu werd al deze hoop de grond ingeslagen.
Ik kon nu alleen nog maar uitkijken naar het moment dat we naar huis mochten,......
Het was ook zo onwerkelijk allemaal. Steeds naar de afdeling om te voeden, maar ondertussen kon ik 'm helemaal niet echt leren kennen, ik wist niet wat z'n ritme was, hoe hij wakker werd, wat voor geluidjes hij maakte etc. Want alles moest strikt om de 3 uur, honger of slapen, maakte niet uit. Tijd is tijd.
Tis dat ik nuchter ben ingesteld, maar de gemiddelde kraamvrouw had aan al deze perikelen een flink trauma overgehouden denk ik!!!
Daarbij werd alles stap voor stap bekeken en kon er nog niets worden gezegd over wanneer we eindelijk naar huis zouden kunnen gaan.
Het enige voordeel van dat hij al die tijd niet bij mij op de kamer had gelegen, was dat ik alle nachten redelijk geslapen heb. Ik hoefde namelijk niet zelf voor mijn kind te zorgen en er steeds uit. Ik kolfde 1x per nacht en daarna kon ik direct weer lekker verder slapen.
Vanaf donderdag ging ie beter drinken, kwam de borstvoeding echt megagoed op gang en ging ie niet meer achteruit in gewicht. Maar,... het infuus mocht er nog steeds niet uit. Ook mocht ie nog steeds niet in een wiegje liggen met kleertjes aan, hij moest nog steeds bloot (met luier) in de couveuse blijven liggen. De uitleg hierbij was dat ze hem beter in de gaten konden houden als ze zijn hele lijfje bloot konden zien. Aan de andere kant vertelde ze ook dat normaal gesproken baby's vanaf 3500 gram zichzelf heel goed op temperatuur kunnen houden en dus helemaal geen couveuse nodig hebben!!!
Donderdagavond sprak ik de hoofdverpleegster weer aan om aan te dringen op de afspraak met
cardioloog en zei vertelde me dat er die avond een overleg zou zijn met de chef van de afdeling dr. Goumy en dat zij een aantal dingen zou aankaarten, waaronder het verwijderen van het infuus, het verhuizen naar een wiegje en het afhandelen van de onderzoeken.
Toen ik donderdagavond voor de avondvoeding terugkwam, waren we één stapje verder!!! Het infuus was afgekoppeld en als ik 'm nu oppakte, hoefde ik niet meer het hele stelsel van slangetjes en het bijbehorende karretje waar de zak met vloeistof aanhing meenemen!!!
Vrijdagochtend kwam de Arabische kinderarts weer langs en deze momepelde tussen zijn onderzoeken door dat Dinand nu ook naar een wiegje mocht en kleertjes aanmocht!!! Hèhè, weer een stapje verder. Op mijn vraag: "Wanneer mag ie mee naar huis?" antwoordde hij dat ie dat zondag zou beslissen. Daarna, terwijl de kinderarts al half op de gang stond, lispelde hij iets over de
cardioloog in Clermont-Ferrand.
Eigenlijk had Dinand ook een hersenscan onderzoek moeten ondergaan. Maar omdat er die dag maar plaats was voor 1 kind en het onderzoek voor Dinand minder noodzakelijk was als voor zijn Chinese kamergenootje, ging die voor. De moeder van het Chineesje had namelijk diabetes type 2 en dus had hij meer kans op afwijkingen. Aan de ene kant was ik blij dat Dinand niet hoefde, maar aan de andere kant maakte ik me ook zorgen dat ze hun mening misschien later weer zouden veranderen en we dan niet in het weekend naar huis konden omdat dit onderzoek dan nog niet gedaan was en pas weer na maandag zou kunnen worden gedaan. Nouja, eerst maar het onderzoek bij de cardioloog in Clermont-Ferrand, dat was al een hele onderneming en een avontuur op zich!!!
Het onderzoek ging helemaal goed en de cardioloog had op haar advies geschreven dat hij naar huis mocht. We moeten wel nog een keer terug komen, tegen de tijd dat Dinand 3 maanden is om te kijken of het hart groeit zoals het hoort.
Toen de kinderarts zaterdagochtend weer zijn ronde en onderzoeken deed wilde hij nog steeds geen beslissing nemen en dit zot zondag uitstellen. Ik had in principe wel zaterdag al naar huis gemogen. Puur een centenkwestie dus, want zo kon er mooi nog een dagje extra geld gevangen worden voor moeder en kind die beiden langer in het ziekenhuis verbleven, de verzekering betaalt toch wel,....
Zondagochtend: ik had de zenuwen en durfde nergens op te hopen. Dinand stond nu inmiddels 3 dagen "stil" hij viel niet af, maar kwam ook nog niet echt aan. In totaal had ie zo'n 350 gram aan gewicht verloren, nog lang geen 10% dus en in mijn ogen zeer aanvaardbaar. Maar om naar huis te mogen, moest ie zijn aangekomen. Toen de verpleegsters hem die ochtend voor zijn badje hadden gewogen, was ie nog niet echt noemenswaardig aangekomen, dus ze spoorden mij aan om hem snel nog even te voeden en dan nogmaals te wegen, dan zouden ze dat gewicht in zijn dossier invullen, want ze hadden het nog maar even leeg gelaten. Erg aardig van ze, dus ik ging snel voeden en even later konden we 4985 als gewicht noteren, dat moest genoeg zijn om de kinderarts gunstig te stemmen.
Normaal gesproken was de kinderarts altijd rond 09h00 op de afdeling, maar vandaag kwam hij pas tegen 11h00 aandraven, samen met dr. Goumy, de chef. Samen namen ze alle dossiers door van alle kinderen die er op de Néonatalogie aanwezig waren, en wij (de Chinese en ik) hoorden flarden van hun gesprekken. We hadden allebei het hart in de keel, want ook de Chinese wilde graag met haar kleine Chineesje naar huis. Het leek eeuwen te duren!!! Uiteindelijk, na ongeveer 20 minuten kwam er een verpleegster onze kamer in, die fluisterde dat ze het natuurlijk eigenlijk niet mocht zeggen, maar dat we allebei naar huis mochten met onze kids. Yes, yes, yes, wat was ik blij!!!
De Arabier kwam nog een keer langs voor het laatste onderzoek, alle kleertjes weer uit, luiertje af, voelen, luisteren, wegen, meten en alles werd weer ingevuld. Hij vond zijn gewicht nog steeds een beetje minimaal, maar vooruit, we mochten naar huis. Nu dus officieel!!! Hoera!!!
Even na half twaalf kon ik mijn Lief eindelijk een sms sturen dat ie ons straks op kon komen halen. Ik liet er nog maar weer eens een voeding uitstromen en ging toen naar mijn eigen kamer om in te pakken, want dat had ik, om het lot niet te tarten, nog niet gedaan. Omdat het inmiddels ook "midi" was, kreeg ik ook nog te eten op m'n kamer. Ik at alleen het lekkerste eruit, zodat ik even geen honger meer had, want ik verwachtte dat we straks met z'n allen gezellig thuis zouden gaan eten.
Mijn Lief was er tegen 14h00, want die had nog 1 gîte moeten schoonmaken op de
kolonie. Ook zouden er nog twee families aankomen die dag.
Samen gingen we voor de laatste keer naar Néonatalogie om ons jochie op te halen. We kregen een stapel recepten mee en z'n "carnet de santé" oftewel het groeiboekje. Klaar om naar huis te gaan en helemaal blij, de meisjes zaten op ons te wachten, want die zouden nu ook eindelijk hun broertje kunnen vasthouden en echt kunnen zien.
De thuiskomst was heerlijk, de kamer was mooi versierd door de meiden en de tafel gezellig gedekt. Home, sweet home,... nu konden we eindelijk ons mannetje gaan ontdekken!!!
De ochtenden vliegen voorbij. Tegen de tijd dat ik wakker ben, gedoucht en aangekleed beneden is het vaak al rond negen uur. Nina is dan ook wakker en samen ontbijten we. Dinand is de ene keer wakker en hangt dan aan een borst en de andere keer ligt ie nog lekker te meuren in ons bed.
En verder is ze soms ontdeugend en haalt ze streken uit, net als elk kind en hebben we soms moeite om ons lachen in te houden. Ook speelt ze graag met de "little people". Eigenlijk zijn het meer dieren als mensen en dan doet ze allerlei geluidjes na van dieren. Het is gewoon een heerlijk grietje!!!
