Tevreden

Gisteren was het zover: De afspraak voor de twintig weken echo stond gepland. We moesten om 15h00 in het ziekenhuis van Vichy zijn. We waren keurig op tijd, maar de wachtkamer zat aardig vol. Onze dokter had voor een keizersnede moeten uitrukken, dus liep wat achter op het schema. Rond 15h45 waren we aan de beurt. We hadden deze dokter nog nooit gezien, dus hij dook eerst in het dossier, stelde wat vragen, maakte wat aantekeningen en toen mocht ik op de behandeltafel plaatsnemen met ontblote buik.
Al vrij snel stelde hij de vraag of we het geslacht wilden weten en vrijwel meteen daarna of we het belangrijk vonden als het een jongetje zou zijn. Bij Gaby ging er toen al een klein lichtje branden, bij mij viel het kwartje nog niet, ik was druk met antwoorden. "Nee hoor, het zou leuk zijn, maar het is geen prioriteit. Een gezond kind vinden we véél belangrijker".
Toen vroeg hij of we al namen hadden bedacht en wat die dan waren. Wij antwoordden weer braaf. "Juul voor een jongetje, en Jet als het een meisje is". Het bleef even stil, en toen zei hij: "Nou,... het is een kleine Jet!" Het eerste wat er toen door me heen schoot was: "Zie je wel, het kon ook niet anders". En ook Gaby zei: "Tja, ik kan alleen maar meisjes maken".
Als alles gaat zoals het hoort te gaan, hebben we straks dus 3 meiden.
Gaby is blij dat 'ie geen brommers hoeft te repareren, want dat kan 'ie niet en ik vind het eigenlijk wel lekker vertrouwd, wéér een meisje.
Verder was alles top. 10 vingertjes, 10 teentjes, alles bewoog, hoofdje, neusje, mondje, alles netjes gesloten zoals het hoort en zoals met de huidige technologie te bekijken valt, geen afwijkingen of ernstige aandoeningen.
Jetje is nu 410 gram zwaar en meet 21 cm.
's Avonds aten we bij familie die in ons chalet op vakantie is. De meisjes waren daar al en zaten vol ongeduld op ons te wachten. Tante Rita wist dat de afspraak deze week zou zijn, dus die was goed voorbereid. We kregen een tasje van Prenatal en mochten erin kijken. Er zaten twee mutsjes in, een blauwe en een roze. We mochten de kleur eruit halen die paste bij ons kindje. Rita zat klaar met haar fototoestel en onze twee meiden wilden het liefst door het zakje heen kijken om te zien welk mutsje ik in m'n hand had. Het roze mutsje kwam tevoorschijn en Xenya schreeuwde het uit. Caya pinkte een traantje van blijdschap weg en ging toen snel de champagne inschenken.
Vandaag zijn ze in de ban van het roze. Er worden baby websites opgezocht en roze tekeningen gemaakt. Ons meisje is welkom en wij zijn tevreden.