7 & 24 maanden

Ojee, veel te lang heb ik gewacht met dit berichtje. Zo lang, dat we alweer 2 maanden verder zijn, nee, wacht, alweer bijna 3 maanden verderr!!! Want over ruim een week wordt onze Nienepien alweer 2 en Dinand is dus dichter bij de 7 maanden als bij de 6 maanden!!!
Beide schatjes "doen" het overigens super goed hoor. Dinand is nog steeds de liefste, schattigste, meest zoete baby die ik ooit heb gekend!!! Hij lacht altijd, huilt nooit, ligt lekker in de box te spelen, doet z'n slaapjes, is dol op z'n dagelijks badje en in de maxi-cosi wipt 'ie vrolijk heen en weer en schuift 'ie zo nu en dan een fruithapje naar binnen.
Okee, als we dan toch écht een minpuntje moeten bedenken: hij slaapt nog niet door. Maar dat is dan ook het enige. Ongeveer 2x  per nacht wekt hij me, drinkt hij per keer twee borsten leeg en tukt hij weer vrolijk verder. That's it. Nouja, daar doe ik niet moelijk over, binnen 10 minuten liggen we allebei weer in ons eigen bed en slapen we heerlijk verder. Hij rolt nog niet echt met overtuiging, af en toe gaat hij vanzelf van rug naar buik, maar andersom nog niet, hij heeft net zijn voetjes ontdekt en is dol op zijn speentje.
De kinderarts heeft ons bij de afgelopen afspraak het nieuwe menu gegeven waar we ons vanaf nu aan moeten houden. Mijn Hemel!!! Zelfs Nina eet zoveel nog niet!!! Dit was het advies:

• 4 repas par jour
• midi: 1 purée de legumes variés + 30g de viande, ou jambon, filets de poison, 1/2 jaune d'oeuf dur + dessert
• soir: 1 soupe de légumes variés + 1 dessert
• en de andere twee maaltijden dus in de vorm van melk (in dit geval moedermelk)

Ik heb braaf geknikt en de dokter beloofd dat we dit bij de kleine man naar binnen gaan werken, maar onder ons: dit ga ik dus niet écht doen hè!!! Het mannetje eet sinds kort net aan 1 fruithapje per dag en daarnaast drinkt 'ie ongeveer 7 à 8 per dag twee borsten leeg!!! Nouja, misschien dat het er later van komt, maar voorlopig gaat het lekker zo en ben ik niet van plan het schema drastisch te wijzigen en op te voeren. Hij groeit goed en is inmiddels 68 cm en weegt 8150 gram.

En Nina: Nina is bijna twee en is ongeveer de hele dag bezig met "neuh" zeggen, kattekwaad uithalen, eten, drinken, tv kijken, duimen, met d'r grote zussen hangen en heel veel dansen en springen. Ze zit geen moment stil, behalve als ze onder een dekentje lekker tv kan kijken, en is altijd lekker bezig. Sinds kort heeft ze kleurpotloden "ontdekt", eigenlijk nadat wij haar een ballpen verbod hadden opgelegd, want de tatoes werden sneller gemaakt alsdat ze konden worden afgewassen. D'r woordenschat breidt zich dagelijks uit en ze weet heel goed de grens tussen onuitstaanbaar en niet te weerstaan.
Sinds kort heeft ze 't blijkbaar door als ze wat laat lopen en roept ze heel hard "oeh bah" en grijpt ze naar haar luier. Dit doet ze ook als ze een Pampers reclame op de tv ziet of als Dinand een schone broek krijgt. We laten haar regelmatig zonder luier lopen en zetten haar dan ook op het potje, maar tot nu toe zonder resultaat. Ze heeft het gewoon nog niet onder controle en wij houden gewoon vol!!!
Verder is ook zij gewoon een schatje!!!

4 & 21 maanden

Zo, we hebben de verplichte check ups er weer opzitten voor deze maand!!!
Vorige week hadden we de "rappel" RDV (terugkom afspraak) bij de cardiologe in Clermont-Ferrand. De navigatie wist het ziekenhuis feilloos te vinden en we waren mooi op tijd.
Terwijl mijn Lief in de wachtkamer met speelgoed bleef om Nina te vermaken, ging ik met Dinand naar binnen. Van de zomer was het bloedheet geweest in het kleine kamertje, dat ook nog eens vol staat met apparatuur, en nu was dat niet veel anders. De cardiologe haalde het dossier tevoorschijn en begon aan de hart echo. Alles zag er prima uit!!! Toen ging ze ook nog een elektro cardiogram maken. Hier was de uitslag helaas iets minder goed van. We hoeven ons geen zorgen te maken, en ze kon het niet goed uitleggen, want het volgens haar eigen zeggen "très compliqué", maar wat ik ervan begreep is dat het ritme wel goed is, maar de rustposes tussen twee slagen in, onregelmatig zijn. Ze zei ook dat het hart op dit moment functioneert zoals bij een pasgeboren baby en niet zoals bij een baby van ruim 4 maanden. We moeten over een jaar weer terug komen, bij haar of bij een cardioloog in Vichy, zodat er nog eens een elektro cardiogram gemaakt kan worden.
Deze week hadden we weer de maandelijkse afspraak bij de kinderarts staan. Niets bijzonders, wegen, meten, inentingen, betalen en weer naar huis!
Hij weegt nu 7360 gram en is 67 cm lang. In een maand tijd is 'ie dus weer 400 gram en 3 cm gegroeit!!! Regelmatig vragen mensen aan me hoe oud hij is. Als ik dan zeg: 4 maanden, zijn ze verbaasd en zeggen ze dat ze dachten dat hij 6 à 7 maanden zou zijn.
Ik geef hem nog steeds volledige borstvoeding en sinds een paar dagen krijgt hij er zo nu en dan een hapje bij. Hij heeft het nog niet helemaal onder de knie, maar dat zal vast snel komen!!!
Nina wordt ondertussen met de dag ondeugender. Ze klimt overal op, is dol op koek, snoepen en TV kijken. Met twee grote zussen krijgt ze in deze bezigheden dan ook vaak het "goede" voorbeeld.
Afgelopen week viel er een flink pak sneeuw en sindsdien wil ze alleen nog maar naar buiten. Telkens als er iemand naar buiten gaat wil ze mee en staat ze met haar laarsjes pijlsnel klaar. Ondertussen roept ze dan de hele tijd: "sokkuh?!" Sokken is haar benaming voor alles wat je aan je benen of voeten doet. Maar ondertussen plukt ze de ballen uit de kerstboom, poetst ze haar tanden terwijl ze net een chocolade pepernoot heeft fijn gekauwd, jat ze een pot crème uit de badkamer en smeert ze daar de plavuizen mee in, klimt ze vliegensvlug de trap op én weer af en meer van dat soort akties. Ik heb soms ogen en oren te kort!!!
Nu staan de feestdagen voor de deur en de meisjes hebben 2 weken vakantie. Na kerst komt er gezellig bezoek uit NL, dus het wordt hier lekker druk en vol. De kolonie zit dan ook vol, dus zo nu en dan moeten we nog even aan het werk. Dinsdag 3 januari beginnen de scholen weer, dus tot dan zetten we geen wekker, en nemen we de dagen zoals ze komen.

3 maanden & 20 maanden

Aangezien de tijd soms te snel gaat om alles bij te houden is de vorige blog alweer van 2 maanden geleden. De stand is nu 3½ maand en 20½ maand.
Hoewel kleine jongetjes trager zijn als kleine meisjes, gaat het groeiproces gestaag door en ben ik soms even de tijd en de tel kwijt.
Onze kleine man is nog steeds lekker "baby", slaapt veel, is erg zoet en huilt weinig. Hij drinkt veel en goed en daar ben ik natuurlijk trots op. Ik koester hem dan ook, deze laatste kleine beer.
Gisteren moesten we weer naar de pédiatre, voor het "3 maanden" bezoek. Dinand kreeg zijn eerste vaccinaties. Ondanks de plaatselijke verdoving, die ik een half uurtje ervoor op zijn dijbeentjes moest plakken, deed het denk ik toch behoorlijk zeer, want hij brulde het uit. Toen 'ie van de ergste schrik en pijn was bijgekomen heeft ie nog zeker een kwartier na gesnikt en gesnotterd.
Later stelde de pédiatre vragen, antwoordde ik, en vulde hij het boekje in. Tussendoor suste ik Dinand.
Of hij nog wel vitamine D kreeg en vitamine K. Eh,.... Nee, en ja. Vitamine K wel, maar met de vitamine D ben ik gestopt, want hij kreeg er uitslag van. Ai, fout antwoord dus. Of ik wel wist dat het héél erg belangrijk was, die vitamine D. Ja, dat weet ik, maar als ie er niet tegen kan, ga ik er niet mee door. Bestaat er misschien een ander merk of samenstelling?!
Gelukkig, dat bestaat en dus kreeg ik een ander recept. Ook krijgen we nog een vervolg behandeling voor zijn oogjes, want die zijn nog steeds niet 100% genezen en zo nu en dan nog wat snotterig en ontstoken. De assistente had hem gewogen en gemeten: 6959 gram en 64 cm, dus ook dit werd in het boekje bijgeschreven.
Toen ook de vaccinaties voor de volgende ronde waren genoteerd was het recept klaar. Stempel in het "groeiboekje", handtekening en klaar!!! Tenminste,...... dat dacht ik, want hij had nog een verrassing voor me,......
Er moet een afspraak worden gemaakt bij de cardioloog voor het vervolgonderzoek van zijn hartje.
Eh,.... had hij de vorige keer niet gezegd dat dat totaal overbodig was, dat alles goed ging en dat een vervolgonderzoek dus niet meer nodig was,.....
Nee hoor, de cardiologe heeft in haar rapport geschreven dat er een vervolgonderzoek moet plaatsvinden na 3 maanden, dus dat moet gebeuren, de secretaresse zal een afspraak maken. Tot ziens, tot de volgende keer!
Nou mooi, daar stond ik dus, met snikkende baby, blousje nog half open, boekje, papieren en factuur in m'n hand, kinderwagen, jas en tas op de gang, en een beetje perplex.
Op naar de balie en de secrataresse, voor het maken van een afspraak voor het volgende bezoek aan de pédiatre, om de eindfactuur te ontvangen die dan weer bij de volgende balie betaald moet worden en om een afspraak te maken bij de cardiologe in Clermont-Ferrand.
De secrataresse ging bellen. Ondertussen fluisterde ik haar nog de tijdstippen in die ik prefereerde. Ze had contact met de secretaresse van de cardiologe en deed wat haar was opgedragen door de pédiatre. Ze hield even stil, keek mij vragend aan, en zei: augustus 2012 is de eerst volgende mogelijkheid. Ik keek vol ongeloof terug en vertelde haar dat de cardiologe had gezegd "vervolg afspraak bij 3 maanden". "Ja, maar de pédiatre zei dat het niet urgent of een spoedgeval is."
Uiteindelijk zei ze dat ze nog eens met de pédiatre zou overleggen en mij later die middag terug zou bellen. En dat deed ze. Ze heeft uiteindelijk een afspraak geregeld ergens half december.

Nina is ook nog steeds een heerlijk schatje en begint steeds meer te praten. Haar woordenschat heeft zich uitgebreid met: "tli-li" (drinken), "hdtcheketee" (hatchikidee), "hptee" (huppetee), "klaa" (klaar), "eetu" (eten), "happe" (happen), "lekke-lekke" (lekker), aa-toh, "hee-tte" (heet), het populaire "jonghu" en één van de belangrijkste woorden "oo-leh" (oren = d'r knuffel) en natuurlijk een heleboel grappig gezichten, gebaren en ondeugendheden.
Eten is nog steeds een drame. Vlees en vis gaan erin als koek. Koek, snoep en cake gaan erin als koek. Ook vlokken en brood met vlokken gaan erin als koek. Zelfs pasta, lasagne en rijst gaat erin als koek. Maar alles wat een kleurtje heeft, zoals wortel, paprika, prei of iets anders wat op groente of aardappels lijkt, wordt netjes en zeer consequent aan de kant geschoven. Ik hou iedereen voor dat het een fase is en dat dit weer over gaat. En daar geloven we dus in!!!
Nina heeft ook een voorliefde voor telefoons, laptops, IPods, Ipads en alles wat maar licht of geluid geeft of waar knopjes en toetsen aan zitten. En zoals bij elke dreumes is ook de afstandbediening van de TV een gewild item, zijn pennen en potloden zeer interessant, en moeten pantoffels en sokken altijd uit!!!

Ondertussen ren ik me zo nu en dan gek door het huis, van boven naar beneden en de kelder, waar de wasmachine en droger staan, en natuurlijk ook alles in omgekeerde volgorde, kruislings etc. Bed, bad, fles, borst, box, stofzuiger, doekje, luiertje, wasje, plasje, poepje, eten, opruimen, koken, en als er even rust is en de kleintjes een slaapje doen (het liefst tegelijk) dan is het tijd voor adminstratie, een blogje, mail beantwoorden, websites bijwerken of gewoon even lekker surfen.
Het is druk zo nu en dan, maar ik zou het niet willen missen!!!

2 maanden & 19 maanden in beeld

1 maand & 18 maanden oud

De tijd vliegt!
Zo zat ik nog met een megabuik op de bank, en nu ligt ons knulletje alweer zes weken in z'n wiegje.
Inmiddels hebben we ons ritme gevonden en gaat het gewone leven weer zijn gangetje. De meiden gaan weer naar school en ik heb mezelf weer helemaal gevonden in en om huis, met de twee kleintjes.
De ochtenden vliegen voorbij. Tegen de tijd dat ik wakker ben, gedoucht en aangekleed beneden is het vaak al rond negen uur. Nina is dan ook wakker en samen ontbijten we. Dinand is de ene keer wakker en hangt dan aan een borst en de andere keer ligt ie nog lekker te meuren in ons bed.
Hij drinkt goed, groeit goed, slaapt goed en is eigenlijk een modelbaby. Hij zit wel onder de uitslag in zijn gezichtje, maar zolang hij niet krabt, niet huilt en nog steeds goed slaapt en er niet op een andere manier last van heeft, denk ik dat het geen kwaad kan.
Hij slaapt 's nachts in z'n mummiepak (snug & tug) en overdag ook regelmatig, wat hem (en mij) rust geeft en zorgt voor een gezellige uitgeslapen baby. Toen hij drie weken oud was en dus twee weken thuis moesten we nog een keer bij de kinderarts langskomen om te na te laten kijken of het goed met 'm gaat. Hij was in twee weken tijd 400 gram aangekomen!!! Nu moeten we begin oktober weer langskomen.

Nina is nu 18 maanden oud en doet wat een dreumes hoort te doen. Ze brabbelt, zegt: Papa, bibie (baby), zàh (zacht), bah (als ze een poepluier heeft) geeft kusjes, zwaait terwijl ze "oehhoe" zegt, en loopt de hele dag met een babypop rond te sjouwen. Sinds kort is nu de "ik wil niet warm eten" periode aangebroken. Vlees gaat er in als koek, en ook daar moeten we mee oppassen, want het "oe" woord wordt ogenblikkelijk opgepikt. We hebben het nu dus regelmatig over koo-èkjes en snoo-èpjes. Brood en kwark met muesli eet ze ook gewoon, maar aardappel en groente,..... hmmm, niet van harte dus. Pasta  en rijst daarentegen gaan er nog steeds best wel goed in. Ze eet dan ook meer keren als de gemiddelde persoon spaghetti bolognese.
En verder is ze soms ontdeugend en haalt ze streken uit, net als elk kind en hebben we soms moeite om ons lachen in te houden. Ook speelt ze graag met de "little people". Eigenlijk zijn het meer dieren als mensen en dan doet ze allerlei geluidjes na van dieren. Het is gewoon een heerlijk grietje!!!
En ik ben ondertussen eigenlijk ook wel zo goed als helemaal hersteld van alles. Ik heb m'n spijkerbroek weer aan en zit lekker in het dagelijkse gebeuren van wassen, opruimen, stofzuigen, eten koken, werken etc. Mijn Lief ontlast mij tot nu toe nog fijn van al het schoonmaakwerk in de gîtes, dus dat is wel heel erg fijn!!! Dat is net ff te veel omdat er nog bij te doen, met twee kleintjes op sleeptouw,....

Naar huis?!

Toen Dinand maandagochtend werd geboren en hij direct naar de afdeling Néonatalogie moest, werd aan mijn Lief medegedeeld dat dit voor een observatie van 24 uur zou zijn. Het was dus wel even een kleine domper dat hij niet direct bij mij op de kamer zou zijn, zoals gewoonlijk is, maar ach, 24 uur was te overzien! Alleen mijn Lief en ik mochten naar hem toe, de meiden konden hem alleen door glas zien en mochten niet de afdeling op.
De volgende dag vroeg ik dus vrijwel direct wanneer hij naar de kraamafdeling "Maternité" mocht verhuizen. "Nog niet" was het antwoord. Hij had immers nog een infuus en hij moest eerst goed zelf kunnen drinken voordat hij weg mocht, was toen het antwoord. Daarbij moesten ze zijn suikerwaarden goed in de gaten houden en prikten ze hem voor en na elke voeding in zijn vingertjes om de dextro waarden te bepalen. (later had allemaal blauwe vingertopjes van het vele prikken, arm kind)
Woensdag vroeg ik weer hetzelde, dit keer aan de kinderarts zelf. Deze man, van Arabische afkomst, sprak zeer gebrekkig en voor velen (zelfs de verpleegsters!!!) onbegrijpelijk Frans. Daarbij was het gewoon een nare man, absoluut niet het type dat kinderarts zou mogen of kunnen zijn (in mijn ogen). Ik verbaas me er dan ook nog steeds over dat ze zo'n man een diploma of baan geven in een Frans ziekenhuis, maar dit terzijde.
De kinderarts zei weer hetzelfde: eerste het infuus eraf en dan zien we wel verder.
Later die dag begon ik er nog eens over met een andere verpleegster die de dienst had overgenomen. Dinand lag namelijk nog steeds te bakken onder de couveuse en die bleven ze maar hoog afstellen. Het arme kereltje had het bloedheet, pareltjes zweet stonden op z'n hoofdje en nek en hij was zo suf als maar kon. En dat terwijl de verpleegsters aangaven: 'Hij moet wat allerter worden en beter drinken". Ja, dan moet je die hoogtezon eens wat lager zetten, want daar wordt ie zo suf van!!! En dat heb ik dus ook gezegd, het was gewoon een vicieuze cirkel!!! Als ze die couveuse zo hoog lieten staan, bleef ie suf, dronk ie niet goed en kwam ie niet aan. En zolang ie niet aankwam, moest het infuus erin blijven om hem te hydrateren. Ik kreeg het voor elkaar dat ze temperatuur van 37° terugbrachten naar 32°. Echter later, toen er een wisseling van dienst was geweest, stond ie weer op 37°!!!!! Grrrrr, nog maar eens dit aangekaart en ook nu zetten ze de temperatuur weer terug, gelukkig.
Woensdagavond had ik een gesprekje met de hoofdzuster die ook dienst had toen Dinand voor het eerst op de afdeling kwam; Zij legde mij uit, eindelijk(!), dat de baby's die op neonat liggen, zelden terug gaan naar de maternité. Zo, dat was een flinke domper!!! Ik had er zo naar toe geleefd elke dag, dat ie snel bij mij zou komen, en nu werd al deze hoop de grond ingeslagen.
Ik kon nu alleen nog maar uitkijken naar het moment dat we naar huis mochten,......
Het was ook zo onwerkelijk allemaal. Steeds naar de afdeling om te voeden, maar ondertussen kon ik 'm helemaal niet echt leren kennen, ik wist niet wat z'n ritme was, hoe hij wakker werd, wat voor geluidjes hij maakte etc. Want alles moest strikt om de 3 uur, honger of slapen, maakte niet uit. Tijd is tijd.
Tis dat ik nuchter ben ingesteld, maar de gemiddelde kraamvrouw had aan al deze perikelen een flink trauma overgehouden denk ik!!!
Daarbij werd alles stap voor stap bekeken en kon er nog niets worden gezegd over wanneer we eindelijk naar huis zouden kunnen gaan.
Het enige voordeel van dat hij al die tijd niet bij mij op de kamer had gelegen, was dat ik alle nachten redelijk geslapen heb. Ik hoefde namelijk niet zelf voor mijn kind te zorgen en er steeds uit. Ik kolfde 1x per nacht en daarna kon ik direct weer lekker verder slapen.
Vanaf donderdag ging ie beter drinken, kwam de borstvoeding echt megagoed op gang en ging ie niet meer achteruit in gewicht. Maar,... het infuus mocht er nog steeds niet uit. Ook mocht ie nog steeds niet in een wiegje liggen met kleertjes aan, hij moest nog steeds bloot (met luier) in de couveuse blijven liggen. De uitleg hierbij was dat ze hem beter in de gaten konden houden als ze zijn hele lijfje bloot konden zien. Aan de andere kant vertelde ze ook dat normaal gesproken baby's vanaf 3500 gram zichzelf heel goed op temperatuur kunnen houden en dus helemaal geen couveuse nodig hebben!!!
Donderdagavond sprak ik de hoofdverpleegster weer aan om aan te dringen op de afspraak met cardioloog en zei vertelde me dat er die avond een overleg zou zijn met de chef van de afdeling dr. Goumy en dat zij een aantal dingen zou aankaarten, waaronder het verwijderen van het infuus, het verhuizen naar een wiegje en het afhandelen van de onderzoeken.
Toen ik donderdagavond voor de avondvoeding terugkwam, waren we één stapje verder!!! Het infuus was afgekoppeld en als ik 'm nu oppakte, hoefde ik niet meer het hele stelsel van slangetjes en het bijbehorende karretje waar de zak met vloeistof aanhing meenemen!!!
Vrijdagochtend kwam de Arabische kinderarts weer langs en deze momepelde tussen zijn onderzoeken door dat Dinand nu ook naar een wiegje mocht en kleertjes aanmocht!!! Hèhè, weer een stapje verder. Op mijn vraag: "Wanneer mag ie mee naar huis?" antwoordde hij dat ie dat zondag zou beslissen. Daarna, terwijl de kinderarts al half op de gang stond, lispelde hij iets over de cardioloog in Clermont-Ferrand.
Eigenlijk had Dinand ook een hersenscan onderzoek moeten ondergaan. Maar omdat er die dag maar plaats was voor 1 kind en het onderzoek voor Dinand minder noodzakelijk was als voor zijn Chinese kamergenootje, ging die voor. De moeder van het Chineesje had namelijk diabetes type 2 en dus had hij meer kans op afwijkingen. Aan de ene kant was ik blij dat Dinand niet hoefde, maar aan de andere kant maakte ik me ook zorgen dat ze hun mening misschien later weer zouden veranderen en we dan niet in het weekend naar huis konden omdat dit onderzoek dan nog niet gedaan was en pas weer na maandag zou kunnen worden gedaan. Nouja, eerst maar het onderzoek bij de cardioloog in Clermont-Ferrand, dat was al een hele onderneming en een avontuur op zich!!!
Het onderzoek ging helemaal goed en de cardioloog had op haar advies geschreven dat hij naar huis mocht. We moeten wel nog een keer terug komen, tegen de tijd dat Dinand 3 maanden is om te kijken of het hart groeit zoals het hoort.
Toen de kinderarts zaterdagochtend weer zijn ronde en onderzoeken deed wilde hij nog steeds geen beslissing nemen en dit zot zondag uitstellen. Ik had in principe wel zaterdag al naar huis gemogen. Puur een centenkwestie dus, want zo kon er mooi nog een dagje extra geld gevangen worden voor moeder en kind die beiden langer in het ziekenhuis verbleven, de verzekering betaalt toch wel,....
Zondagochtend: ik had de zenuwen en durfde nergens op te hopen. Dinand stond nu inmiddels 3 dagen "stil" hij viel niet af, maar kwam ook nog niet echt aan. In totaal had ie zo'n 350 gram aan gewicht verloren, nog lang geen 10% dus en in mijn ogen zeer aanvaardbaar. Maar om naar huis te mogen, moest ie zijn aangekomen. Toen de verpleegsters hem die ochtend voor zijn badje hadden gewogen, was ie nog niet echt noemenswaardig aangekomen, dus ze spoorden mij aan om hem snel nog even te voeden en dan nogmaals te wegen, dan zouden ze dat gewicht in zijn dossier invullen, want ze hadden het nog maar even leeg gelaten. Erg aardig van ze, dus ik ging snel voeden en even later konden we 4985 als gewicht noteren, dat moest genoeg zijn om de kinderarts gunstig te stemmen.
Normaal gesproken was de kinderarts altijd rond 09h00 op de afdeling, maar vandaag kwam hij pas tegen 11h00 aandraven, samen met dr. Goumy, de chef. Samen namen ze alle dossiers door van alle kinderen die er op de Néonatalogie aanwezig waren, en wij (de Chinese en ik) hoorden flarden van hun gesprekken. We hadden allebei het hart in de keel, want ook de Chinese wilde graag met haar kleine Chineesje naar huis. Het leek eeuwen te duren!!! Uiteindelijk, na ongeveer 20 minuten kwam er een verpleegster onze kamer in, die fluisterde dat ze het natuurlijk eigenlijk niet mocht zeggen, maar dat we allebei naar huis mochten met onze kids. Yes, yes, yes, wat was ik blij!!!
De Arabier kwam nog een keer langs voor het laatste onderzoek, alle kleertjes weer uit, luiertje af, voelen, luisteren, wegen, meten en alles werd weer ingevuld. Hij vond zijn gewicht nog steeds een beetje minimaal, maar vooruit, we mochten naar huis. Nu dus officieel!!! Hoera!!!
Even na half twaalf kon ik mijn Lief eindelijk een sms sturen dat ie ons straks op kon komen halen. Ik liet er nog maar weer eens een voeding uitstromen en ging toen naar mijn eigen kamer om in te pakken, want dat had ik, om het lot niet te tarten, nog niet gedaan. Omdat het inmiddels ook "midi" was, kreeg ik ook nog te eten op m'n kamer. Ik at alleen het lekkerste eruit, zodat ik even geen honger meer had, want ik verwachtte dat we straks met z'n allen gezellig thuis zouden gaan eten.
Mijn Lief was er tegen 14h00, want die had nog 1 gîte moeten schoonmaken op de kolonie. Ook zouden er nog twee families aankomen die dag.
Samen gingen we voor de laatste keer naar Néonatalogie om ons jochie op te halen. We kregen een stapel recepten mee en z'n "carnet de santé" oftewel het groeiboekje. Klaar om naar huis te gaan en helemaal blij, de meisjes zaten op ons te wachten, want die zouden nu ook eindelijk hun broertje kunnen vasthouden en echt kunnen zien.
De thuiskomst was heerlijk, de kamer was mooi versierd door de meiden en de tafel gezellig gedekt. Home, sweet home,... nu konden we eindelijk ons mannetje gaan ontdekken!!!

Cardioloog

Vanaf de dag dat Dinand geboren was, hadden ze (kinderarts en verpleegsters) al gezegd dat hij naar de cardioloog moest voor een hartecho. Dit omdat er vanwege de zwangerschapsdiabetes sprake kon zijn van een vergroot hart door de extreme groei vanwege de grote opname van suikers.
Wel, hij is dus op maandag geboren en elke dag kreeg ik op mijn vraag of er al een afspraak gepland stond, een negatief antwoord. Uiteindelijk werd het donderdagavond en was er nog steeds geen afspraak, maar de hoofdverpleegkundige van Neonat beloofde mij het aan te kaarten bij de chef Pédiatrie, dr. Goumy, die donderdagavond overleg zou hebben met de rest van de staf en hier en daar enige druk kon uitoefenen.
Toen ik vrijdagochtend op de afdeling kwam voor de voeding van 09h00, was er nog steeds geen duidelijkheid. In principe mocht ik zaterdag naar huis, maar ik wilde niet zonder kind het ziekenhuis verlaten en de afspraak met de cardio moest hebben plaatsgevonden, anders zouden ze Dinand niet naar huis laten gaan. En er moest ook nog een hersenscan plaatsvinden. Ondertussen werd ik toch wel wat wanhopig, want de maandag daarop was het 15 augustus en hier in France een nationale vrije dag, dus een zondag, dus dan zouden al deze onderzoeken niet plaats kunnen vinden. Als alles zou worden uitgesteld naar bijv. dinsdag, dan zou ik pas ruim na het weekend naar huis kunnen, en ondertussen wilde ik zooooo graag naar huis, MET kind!!!
Vrijdagochtend, kwam zoals elke ochtend de kinderarts op de afdeling om alle baby's te onderzoeken. Dinand lag sinds de dag daarvoor op een kamer met een Chineesje, die de dag na hem was geboren en die ons record van 5310 gram had verslagen. Het Chineesje woog namelijk 20 gram meer. Maar, het Chineesje wachtte dus net als wij ook sinds zijn dag van geboorte op een RDV met de cardioloog en had ook nog steeds niets gehoord.
Toen de kinderarts dus zijn onderzoeken had gedaan, riep hij zomaar, uit het niets (het was een zeer onplezierige man, van Arabische afkomst die zeer gebrekkig en onduidelijk Frans sprak) dat we misschien naar Clermont Ferrand moesten voor de hartecho. De moeder van het Chineesje en ik keken elkaar aan en uit onze blikken sprak onbegrip en paniek. Naar Clermont-Ferrand?! Dat is ruim een uur rijden verderop!!! Zijn er geen cardiologen hier in het ziekenhuis van Vichy?! Ja, die zijn er wel, maar die hebben geen tijd! Vakantie, extra zondag, bla bla bla.
Even later hoorde ik de verpleegster van de balie echter een afspraak bij de cardio van Vichy afzeggen omdat er reeds een RDV in Clermont was!!! Ik vroeg haar of ik het goed had begrepen dat de gewilde afspraak in Vichy nu weer ongedaan werd gemaakt om toch naar Clermont te gaan. Ik was namelijk liever gewoon ter plaatse gebleven, en... het was toch niet mogelijk in Vichy vanwege vakantie, extra zondag etc.?! Ze draaiden er een punt aan onder het mom van: "In Clermont zijn ze beter gespecialiseerd in baby's,.... Oké, we moesten dus naar Clermont, Dinand en ik, maar ook het Chineesje en zijn ouders.
We moesten om 15h00 klaarstaan op de afdeling en zouden om 15h15 vertrekken naar Clermont-Ferrand, de afspraak stond gepland om 16h30. We zouden gebracht worden door een VSL (soort medische taxi)
Ondertussen kreeg het Chineesje de hersenscan en Dinand niet. Er was namelijk maar plek voor 1 kind die dag en onder het mom van "als de cardio echo goed is hoeft Dinand niet" kreeg de Chinees voorrang. Ik was alleen maar bang wat voor gevolgen het zou kunnen hebben voor onze datum van vertrek, maar dat leek niemand te interesseren.
Uiteindelijk vertrokken we pas tegen vieren naar Clmt-Fd en gelukkig was de cardioloog ook uitgelopen en waren we dus niet te laat, want we waren pas dik na vijfen in het mega grote ziekenhuis van Clermont. Gelukkig had ik een super taxichauffeuse die me echt onwijs hielp, want het was tenslotte pas vier dagen na de keizersnede en ik moest met Dinand, in een maxi-cosi het halve ziekenhuis doorkruisen. De chauffeuse heeft 'm overal naartoe gedragen, alle loketten opgezocht, me overal aangemeld, papieren geregeld etc. Echt top!!!
We waren met 5 minuten al klaar bij de cardioloog en alles was prima in orde, gelukkig!!! Daarna konden we weer terug naar Vichy en daar kwamen we na 19h00 aan.
Zo was ik dus van 15h00 tot na 19h00 onderweg geweest en ik was kapot!!! Ik heb Dinand weer op de kinderafdeling gedropt en ben met een pijnstiller in m'n bed geploft, met m'n dienblad met eten en een wekkertje, want tegen 21h00 moest ik weer voeden.

Ik was blij dat alles goed was, maar het bleef natuurlijk kolder dat ik al een aantal dagen strijd aan het voeren was omdat ik m'n kind bij me wil hebben (op de kraamafdeling) en dat dat niet mocht, want hij MOEST op de afdeling Neonatologie blijven. Maar aan de andere kant trappen ze je zo in een taxi naar Clermont-Ferrand zonder medisch personeel, ondersteuning of wat dan ook, terwijl je 4 dagen daarvoor een operatie hebt ondergaan en je een pasgeboren baby hebt die zogenaamd niet zonder de medische zorg van de kinderafdeling kan!!! Alles rondom de medische zorg is hier prima geregeld, maar dit was gewoon Franse autoriteit ten top!!!